Γερμανοι ΝΑΖΙ επιτιθενται σε Ελληνες

Το γερμανικό... γονίδιο

Κόπανοι υπάρχουν παντού. 

«Ού­τως ειπείν» η μ@λ@κία δεν αποτελεί γερμανική πατέντα, έστω κι αν η ιστορία που μας διηγείται παρακάτω ο φίλος αναγνώστης περιγράφει εύγλωττα κάποια από τα γερ­μανικά... γονίδια. 

Έχοντας λοιπόν επί­γνωση και υπογραμμίζοντας ότι δεν είναι όλοι οι Γερμανοί ίδιοι, μεταφέ­ρουμε την εμπειρία - καταγγελία του αναγνώστη του «Π»:

 Ονομάζομαι Κίμων-Γεώργιος Μαδεμλής και είμαι 26 ετών, απόφοιτος του Οικονομικού Τμήματος του Εθνι­κού και Καποδιστριακού Πανεπιστημί­ου Αθηνών. Σήμερα είμαι μεταπτυχια­κός σπουδαστής του Πανεπιστημίου Bradford της Αγγλίας.

Την Πέμπτη, 21.6.2012, ταξίδευα με τον συνάδελφό μου, Θεοδωρόπουλο Δημήτρη, στο Bradford Αγγλίας από Αθήνα προς Μάντσεστερ, μέσω Φρα­γκφούρτης, με την πτήση LH 1285 της Lufthansa. 

Στη Φραγκφούρτη φτάσα­με στις 08.20 (ώρα Γερμανίας), για να φύγουμε κατόπιν, στις 10.40, με την πτήση LH 942 της Lufthansa, προς Μά­ντσεστερ. Είκοσι πέντε λεπτά περίπου πριν από την πτήση προς Μάντσεστερ, πήγαμε στην πύλη (νομίζω ήταν η Β32) προκειμένου να επιβιβαστούμε. Εκεί υπήρχε ένα γραφείο με τρεις υπαλ­λήλους (και οι τρεις γυναίκες) και ένα stand στη μέση με δύο άντρες υπαλ­λήλους, οι οποίοι τσέκαραν τα εισι­τήρια. 

Ο συνάδελφός μου πήγε στον ένα υπάλληλο, που καθόταν αριστερά, και εγώ σε αυτόν που καθόταν δεξιά. Ο δεύτερος είχε ύψος περίπου 1,85, μαύρα μαλλιά κοντά και ένα σκουλαρί­κι στο αυτί. Ο εν λόγω υπάλληλος μου ζήτησε εισιτήριο και διαβατήριο, και, ενώ τα έδωσα και τα δύο αμέσως, άρ­χισε να μου κάνει ερωτήσεις με ανεπί­τρεπτο ύφος. Σημειωτέον ότι γνώριζαν ποιοι είμαστε, διότι είχαν τον κατάλο­γο επιβατών και γνώριζαν ποιοι είχαν ήδη περάσει τον έλεγχο.

Η πρώτη ερώτηση που μου απηύ­θυνε αφορούσε τον..

τόπο προέλευ­σης και του απάντησα ότι έρχομαι από Αθήνα. Στη συνέχεια με ερώτησε πού πηγαίνω και του απάντησα ότι πηγαί­νω στο Μάντσεστερ. Στην ερώτησή του «Τι πας να κάνεις εκεί;» του απά­ντησα ότι εκεί σπουδάζω.

Με ρώτησε «Σπουδάζεις στο Μάντσεστερ;» και του απάντησα ότι δεν σπουδάζω στο Μάντσεστερ, αλλά στο Bradford. Με ερώτησε ξανά τι σπουδάζω εκεί και του απάντησα ότι φοιτώ στο School of Management. Η επόμενη ερώτησή του ήταν: 

«Σε ρώτησα τι σπουδάζεις;». Του απάντησα «Business». Τότε μου ζήτη­σε να του δείξω τη φοιτητική μου ταυ­τότητα για να εξακριβώσει αν του λέω την αλήθεια. Του απάντησα ότι την εί­χα στις αποσκευές μου, γιατί δεν μου χρειαζόταν σε τίποτα για την πτήση μου, και, συμπληρώνοντας, τον ρώτη­σα αν μπορούσα να προχωρήσω για να επιβιβαστώ. Μου απάντησε ότι όχι, δεν μπορούσα, διότι «δεν συνεργάζε­σαι με την ασφάλεια» («you are notcooperating with the security»). Του απάντησα ευγενικά, λέγοντας ότι οτι­δήποτε είχε σχέση με την πτήση μου (διαβατήριο, εισιτήριο) του το είχα ήδη δείξει. 

Τότε, εκείνος, απευθυνόμενος σε εμένα, με απαράδεκτο, προσβλη­τικό και προκλητικό ύφος, το οποίο διατηρούσε χωρίς κανέναν προφανή λόγο καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτη­σης, μου απάντησε «Εγώ αποφασίζω τι χρειάζεται» και αμέσως μου ζήτησε να του δείξω τις τραπεζικές μου κάρ­τες από την Αγγλία. Στην ερώτησή μου «Γιατί;» μου απάντησε: «Εδώ δεν είσαι για να ρωτάς, εγώ ρωτάω και συ απα­ντάς». Τότε του λέω: «Συγγνώμη, αλλά ό,τι έχει να κάνει με την πτήση σας το έδειξα, οι τραπεζικές κάρτες αφορούν σε προσωπικά δεδομένα και δεν είμαι υποχρεωμένος να τις δείξω». Αμέσως αυτός έξαλλος μου απάντησε: «Τελεί­ωσε, δεν πετάς».

Θέλω να τονίσω ότι ο συνάδελφός μου που είχε κάνει τσεκάρισμα στον άλλο υπάλληλο δεν είχε κανένα πρό­βλημα και όταν το ανέφερε στον δικό μου, αυτός απάντησε: «Εδώ εγώ απο­φασίζω πώς θα γίνει η διαδικασία και αν το θέλω θα συνεργαστείτε». Απευ­θυνόμενος κατόπιν σε εμένα μου εί­πε: 

«Σου δίνω μια τελευταία ευκαι­ρία, δείξε μου εκτυπωμένο το χαρτί της κράτησης». Του απάντησα ότι δεν το έχω, διότι δεν χρειάζεται, και τότε μου λέει: «Σου έδωσα μια τελευταία ευκαιρία, τώρα δεν πετάς». 

Τη στιγμή εκείνη θυμήθηκα ότι την κράτηση την είχα στο mail στο κινητό μου και θέλη­σα να του το δείξω, αλλά μου απάντη­σε: «Δεν με απασχολεί, τώρα είναι πο­λύ αργά». Του απάντησα ότι ακόμη δεν έχει φύγει το αεροπλάνο, αλλά αυτός, απευθυνόμενος ειρωνικά προς εμάς, τον συνάδελφό μου και εμένα, είπε να μη διαμαρτυρόμαστε διότι «εδώ είναι αεροδρόμιο» και απευθυνόμενος προς εμένα μου είπε: «Δεν ξέρω από πού έρχεσαι, αλλά εδώ δεν είναι ζωο­λογικός κήπος» («here is not a zoo»).

Ο συνάδελφος και συγκάτοικός μου, λόγω της κρισιμότητας της κατάστα­σης, δεν προχώρησε για να επιβιβα­στεί και όταν τον ρώτησαν γιατί μένει, τους απάντησε ότι είμαστε μαζί και τό­τε αυτοί του είπαν: «Καλύτερα, μένεις και εσύ εδώ». 

Εζήτησα τότε να έρθει η αστυνομία και μου απάντησαν ότι «έρ­χεται ήδη για να σας μαζέψουν! Και μην διαμαρτυρόσαστε άλλο, γιατί θα καλέσουμε το immigration office στην Αγγλία για να μη σας δεχτούν». 

Εν τω μεταξύ ήρθε η αστυνομία, τρία ή τέσ­σερα άτομα, αν θυμάμαι καλά, οι οποί­οι μιλούσαν μόνο γερμανικά. Παρόλο που τους ρώτησα αν μιλάνε αγγλικά, μόνο ένας από αυτούς μου απάντησε «ναι», ενώ ταυτόχρονα με τεντωμέ­νο το δάχτυλο προς το πρόσωπό μου μού είπε να μην ξαναμιλήσω. Όταν τελείωσαν τη μεταξύ τους συζήτηση μας είπαν: 

«Τώρα σας επιτρέπουμε να φύγετε!». Όταν ρώτησα «τώρα πού να πάμε, αφού χάσαμε την πτήση», απά­ντησαν: «Να συνεργαζόσαστε για να πετούσατε, τώρα να βγάλετε άλλα ει­σιτήρια!». Πηγαίνοντας στα εκδοτήρια για να βγάλουμε αναγκαστικά νέα ει­σιτήρια, μας σταματούν, όλοι αυτοί, σε έναν σχετικά απομονωμένο χώρο, και μας λένε γελώντας: «Να ξέρετε ότι αν δεν είσαστε ευγενικοί δεν θα πά­τε πουθενά, θα σας κρατήσουμε εδώ. Να προσέχετε!».

 Έτσι αναγκαστήκα­με να φύγουμε με την επόμενη πτήση LH 946 της Lufthansa, στις 16.15, με περίπου 5ώρες δηλαδή καθυστέρη­ση και με οικονομική επιβάρυνση του νέου εισιτηρίου, από 255,92 ευρώ για τον καθένα μας.

Κατόπιν των όσων ανέφερα, θεωρώ απαράδεκτη, προσβλητική και άκρως μειωτική τη συμπεριφορά των συγκε­κριμένων αρχών του αεροδρομίου της Φραγκφούρτης και ζητώ την οικονομι­κή και ηθική μας δικαίωση, καθώς και την παραδειγματική τιμωρία των συ­γκεκριμένων υπαλλήλων.

Αναμένοντας την αντιμετώπιση της διαμαρτυρίας-καταγγελίας μου από την Υπηρεσία σας, δεδομένου ότι το εξαιρετικά δυσάρεστο συμβάν το οποίο σας περιέγραψα συνέβη σε γερ­μανικό έδαφος, επιφυλάσσομαι για τη διεκδίκηση κάθε νομίμου δικαιώμα­τός μου στις αρμόδιες υπηρεσίες της Ελλάδας, της Γερμανίας και της Ευρω­παϊκής Ένωσης.

Με τιμή Κίμων-Γεώργιος Μαδεμλής