ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ ΑΜΑΡΤΩΛΕΣ ΚΑΙ ΓΕΛΟΙΕΣ ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΕΣ. Οι υπόδουλοι Έλληνες ήταν απαίδευτοι αλλά είχαν επίγνωση της ιστορίας τους και του Αρχαίου πολιτισμού τους. Έτρεφαν σχεδόν δεισιδαίμονα προσήλωση στα μνημεία και τον γλυπτικό πλούτο που έκρυβε η Ελληνική γη. Πίστευαν πως έχουν προστατευτικές, ιαματικές και άλλες ιδιότητες. Αμέτρητες παραδόσεις γι’ αυτή την λαϊκή ευλάβεια.
Για τις τρεις λ.χ. κολώνες του Ολυμπίου που έκλαιγαν κάθε νύχτα την αδερφή τους, όταν γκρεμίστηκε από τουρκικό φουρνέλο. Και ο κόσμος δεν μπορούσε να ησυχάσει από τα φοβερά κλάματα, ώσπου ο βοεβόδας, που έγινε ύστερα πασάς του Ζητουνιού, εφαρμακώθη και πέθανε.
Για τις Καρυάτιδες επίσης που θρηνούσαν κάθε νύχτα για την αδερφή τους όταν την άρπαξε ο έλγιν και οι Αθηναίοι δεν μπορούσαν να κλείσουν μάτι. Άκουσε την παράδοση ο Άγγλος Frederic Douglas το 1813, δέκα χρόνια μετά την επιδρομή του συμπατριώτη του και συμπεραίνει. «Δεν δέχομαι πως οι Αθηναίοι είναι αδιάφοροι για τα θαυμαστά μνημεία της πόλης τους όπως ειπώθηκε κάποτε».
Ο λαός πίστευε πως τα λείψανα του Αρχαίου κόσμου, τα αγάλματα, τα ενεπίγραφα μάρμαρα ήταν ευλογία για τον τόπο.
Καντήλι άναβαν οι γεωργοί της Ελευσίνας στο άγαλμα της Δήμητρας. Αν θα φύγει δεν θα καρπίσουν πια τα χωράφια μας έλεγαν στον άγγλο Edward Clarke που οργάνωσε το 1801 την αρπαγή του αγάλματος. Υπήρχε μία λατρευτική σχέση των κατοίκων με το γλυπτό. Ήταν η προστάτιδα της σοδειάς. Οι εργάτες που είχαν συγκεντρωθεί γύρω από το άγαλμα στέκονταν ακίνητοι και φοβισμένοι. Πίστευαν πως το χέρι που θα επιχειρούσε να το μετακινήσει θα έπεφτε. Έπρεπε να καταβληθούν υπέρογκα ημερομίσθια για να προσελκυστούν εργάτες (από άλλες περιοχές).
Μάτωνε η ψυχή των Ελλήνων μπροστά στην σύληση και την σκύλευση, την λεηλασία και την καταστροφή των μνημείων. Βρισκόμαστε άλλωστε σε περίοδο αναγεννητική, δύο δεκαετίες πριν από την Επανάσταση. Η εθνική συνείδηση έχει αφυπνισθεί, η παιδεία επιχειρεί τους πρώτους βηματισμούς και οι Έλληνες αντιστέκονται με λόγο και έργο στους πολιτιστικούς λαφυραγωγούς. Στην Αθήνα, η κατακραυγή για την αγγλική επιδρομή στην Ακρόπολη ήταν τόσο μεγάλη που τα συνεργεία του έλγιν δεν έβρισκαν εργάτες. Και στις μυστικές ανασκαφές της συμμορίας των ευρωπαίων αρχαιοκαπήλων στον Ναό του Επικουρίου Απόλλωνος στις Βάσσες και την απαγωγή των γλυπτών, αγωγιάτες και χαμάληδες αρνήθηκαν να δουλέψουν για την μεταφορά των προϊόντων της λεηλασίας.
Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ
Είναι εξακριβωμένο ότι στην Σπάρτη, αφού αποτύπωνε τις επιγραφές, εξαφάνιζε με καλέμι τα γράμματα. Αλλά δεν περιοριζόταν στην εξάλειψη των Αρχαίων επιγραφών μόνο. Κατέστρεφε ολόκληρα μνημεία για να μην επωφεληθούν άλλοι από τα δικά του ευρήματα. Και διαλαλεί τους βανδαλισμούς του χωρίς δισταγμό και αίσθημα ενοχής . Αντίθετα είναι υπερήφανος.
Ο εν λόγω «κύριος» το 1730 γράφει θριαμβευτικά στον φίλο του Freret για την καταστροφή των Αρχαίων μνημείων στην Σπάρτη.
«Τα ισοπέδωσα, τα ξεθεμελίωσα όλα. Από την μεγάλη αυτή πόλη δεν απέμεινε πια λίθος επί λίθου. Εδώ και ένα μήνα συνεργεία από τριάντα και μερικές φορές σαράντα ή εξήντα εργάτες γκρεμίζουν, καταστρέφουν, εξολοθρεύουν την Σπάρτη. Αυτή την στιγμή είμαι απασχολημένος με την τελευταία καταστροφή της Σπάρτης. Έψαξα να βρω τις Αρχαίες πόλεις αυτής της χώρας και κατέστρεψα μερικές. Γκρεμίζοντας τα τείχη και τους Ναούς της, μη αφήνοντας λίθον επί λίθου θα κάνω αγνώριστο αυτόν τον τόπο. Τώρα ασχολούμαι με την καταστροφή του Ναού του Απόλλωνα στις Αμύκλες. Βρίσκω κάθε μέρα θαυμαστά πράγματα. Δεν μετανιώνω. Θα καταστρέψω και άλλους Ναούς αν με αφήσουν.»
σ.σ. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΠΑΨΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕ ΤΑ ΙΕΡΑ ΓΛΥΠΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ,«ελγίνεια». ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ΕΝΑ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΚΛΕΦΤΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ.
Διαβάστε: Πως οι ναζί λεηλάτησαν τις ελληνικές αρχαιότητες
Διαβάστε: Πως οι ναζί λεηλάτησαν τις ελληνικές αρχαιότητες
1 σχόλιο:
Η σύλληψη και η οργάνωση των θεμάτων του εικονογραφικού προγράμματος των μετοπών, της ζωφόρου και των αετωμάτων του Παρθενώνα ανήκει ΣΤΟΝ ΦΕΙΔΙΑ, ο οποίος είχε την καλλιτεχνική εποπτεία των εργασιών σε ολόκληρο το μνημείο. Στη λάξευση των γλυπτών, εργάστηκε πλήθος καλλιτεχνών και λιθοξόων με την άμεση συμμετοχή και εποπτεία των αγαπημένων μαθητών και συνεργατών του, Αλκαμένη και Αγοράκριτου, και του ήδη διάσημου Μύρωνα.
Ο ΦΕΙΔΙΑΣ παράλληλα φιλοτέχνησε το περίφημο χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς Παρθένου για το σηκό του Παρθενώνα που είχε κολοσσιαίο μέγεθος και αποτέλεσε καινοτομία στην τεχνική των λατρευτικών αγαλμάτων.
Όμως το έργο θα πρέπει να καταστράφηκε από την πυρκαγιά που έπληξε το εσωτερικό του ναού τον +3ο αι.
(ΛΑΘΟΣ!!! ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟ ΑΡΠΑΞΕ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΕΦΕΡΕ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ Ο «ΜΕΓΑΣ» ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΥΣΕΛΕΦΑΝΤΙΝΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΟΥ ΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑ, ΤΟΝ ΤΡΙΠΟΔΑ ΤΩΝ ΠΛΑΤΑΙΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΑΡΧΑΙΑ ΜΝΗΜΕΙΑ. ΑΣ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΤΙ ΤΟ ΆΓΑΛΜΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΕΛΕΦΑΝΤΟΔΟΝΤΟ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟ. Ο ΧΡΥΣΟΣ ΖΥΓΙΖΕ 44 ΤΑΛΑΝΤΑ =1.140 ΧΛΓΡ.)
Έχει απομείνει ένα μέρος της θεμελίωσης του βάθρου στο δάπεδο του Παρθενώνα. Η Αθηνά Παρθένος υπήρξε μία δημιουργία που συνδύαζε τα πολύτιμα υλικά με τα μυθολογικά θέματα και συμπύκνωνε το ιστορικό παρελθόν και τη δύναμη της Αθηναϊκής δημοκρατίας. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος αναφέρει το ύψος του αγάλματος (11,544 μ.) και ο Παυσανίας δίνει αναλυτική περιγραφή. Μία ιδέα για τον τύπο του αγάλματος παρέχουν τα ρωμαϊκά αντίγραφα, όπως η Αθηνά Lenormant και η Αθηνά του Βαρβακείου (Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο). Η θεά ήταν όρθια σε βάθρο ύψους 1,20 μ., φορούσε αιγίδα και πλούσια κοσμημένο κράνος. Στο δεξί της χέρι κρατούσε χρυσή Νίκη, ενώ το αριστερό άγγιζε την ασπίδα, όπου φώλιαζε το ιερό φίδι, υπόσταση του μυθικού Εριχθόνιου. Στον ξύλινο πυρήνα του αγάλματος στερεώνονταν τα ενδύματα με μορφή σφυρήλατων ελασμάτων χρυσού, ενώ το πρόσωπο και τα γυμνά μέρη της μορφής ήταν από πλάκες ελεφαντόδοντου.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82