Βρέθηκε ο ομαδικός τάφος των 17.000 δολοφονημένων από τον Θεοδόσιο Α΄

 

 

 

 

Βρέθηκε ο ομαδικός τάφος των 17.000 δολοφονημένων από τον Θεοδόσιο Α΄

Στον ανασκαφικό χώρο της Μοναστηριού στην Θεσσαλονίκη ανακαλύφθηκε τμήμα του ομαδικού τάφου των 17.000 δολοφονημένων από τον Θεοδόσιο Α". Πρόκειται περί κοινοταφίου και όχι περί κανονικών ταφών δεδομένης της πλήρους απουσίας κτερισμάτων

Στο μικρό αυτό τμήμα, όπως φαίνεται και από τις φωτογραφίες, ανακαλύφθηκε μεγάλη ποσότητα σκελετών, με φανερές κρανιακές κακοποιήσεις, που για την μεταφορά τους χρησιμοποιήθηκαν μεγάλοι γερανοί και αριθμός από φορτηγά.

Άς κάνουμε όμως μία ιστορική αναφορά στο θέμα αυτό.

«Τους θέρισαν όλους! Σαν καλαμιές στον θερισμό. Μέσα σε λίγες ώρες έσφαξαν 15.000 άνδρες. γυναίκες, παιδιά γέροντες....» γράφει ο Θεοδώρητος Κύρου στην "Εκκλησιαστική Ιστορία".

Η σφαγή στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης στα 390 από τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο τον επονομαζόμενο "Μέγα" και "Άγιο", σηματοδοτεί την έναρξη του Μεσαίωνα για την πόλη μας.

Πρόκειται για ήττα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, θέτοντας εκτός νόμου την πατροπαράδοτη θρησκεία των ευσεβών προγόνων μας και έδωσε εντολή να αφανιστούν όλα τα αρχαία μνημεία της πόλης.
Όσοι επιμένουν να λατρεύουν τους Θεούς των πατέρων τους καταγγέλλονται ως "παράφρονες και αγριάνθρωποι", στιγματίζονται, κατακεραυνώνονται από την θεϊκή κατάρα και εξοντώνονται από τον ίδιο τον αυτοκράτορα που εκτελεί.... Ουράνιες εντολές!
Συγχρόνως χάνουν όλα τα δικαιώματα τους ως πολίτες της Αυτοκρατορίας, οι περιουσίες τους δημεύονται και τα παιδιά τους πουλιούνται σκλάβοι.

Η επίσημη δικαιολογία για την σφαγή της Θεσσαλονίκης είναι "αντίποινα" για τον θάνατο του Γότθου μισθοφόρου Βουδερίχου που ήταν ευνοούμενος του Αυτοκράτορα Θεοδοσίου. 15.000 νεκροί Έλληνες για έναν Γότθο Μισθοφόρο.

Η σφαγή της Θεσσαλονίκης θεωρείται από τους μελετητές το πιο αποτρόπαιο, εν ψυχρώ έγκλημα ενός μονάρχη στην Ιστορία. Πραγματική θηριωδία! Όμως δεν ήταν μόνον ο Θεοδόσιος απηνής διώκτης του Ελληνισμού. Το Βυζάντιο δεν υπήρξε ποτέ Ελληνικό ούτε φιλελληνικό. Ούτε κ’ αν ανεκτικό προς την Ελληνικότητα.
Το Βυζάντιο δεν ονομάστηκε ποτέ "Ελλάς", ούτε "Νέα Ελλάς", ούτε "Νέαι Αθήναι" ούτε καν Βυζάντιο. Το συνηθισμένο όνομα, αυτό που απαντάται στα επίσημα κείμενα της Αυτοκρατορίας, στους χρονικογράφους και τους ιστορικούς της εποχής είναι "το Κράτος", "Η Βασιλεία των Ρωμαίων", "Το Χριστιανικό Κράτος", "Το Ορθόδοξον Βασίλειον", "η Ρωμανία».

Έτσι επευφημούσε το κράτος του ο λαός της Κωνσταντινούπολης κατά τον 10° αιώνα, όπως γράφει ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος.

Για τον ίδιο συγγραφέα - αυτοκράτορα οι Βυζαντινοί είναι "εκλεκτόν γένος", "Αγία Σιών", "Νέα Ιερουσαλήμ" "λαός ως αληθώς περιούσιος".
Το όνομα Έλλην για αιώνες ήταν απαγορευμένο επί ποινή θανάτου και συνώνυμο του ειδωλολάτρη.
Κανένας από τους Αυτοκράτορες του Βυζαντίου δεν υπήρξε Έλληνας. Ο Κωνσταντίνος ο επονομαζόμενος Μέγας δεν γνώριζε ούτε καν Ελληνικά. Ο Θεοδόσιος ήταν Ισπανός, «ευγενής εξ Ιβήρων» σύμφωνα με τον Λέοντα τον Γραμματικό. Ο Ηράκλειτος ήταν Καππαδόκης, ο Βασίλειος, ο ιδρυτής της Μακεδονικής Δυναστείας ήταν Αρμένιος , ο Ιωάννης Τσιμισκής ήταν Αρμένιος και ο Παλαιολόγος ήταν Σέρβος. Ο συνεκτικός κρίκος του Βυζαντινού κράτους ήταν η ορθοδοξία. 

Οι υπήκοοί του δεν ήταν όλοι Έλληνες. Τα ξένα στοιχεία (Σλαύοι η Αρμένιοι) ήταν πολύ πιο πολυάριθμα και πολύ πιο ισχυρά. Κατά την Βυζαντινή περίοδο ο Ελληνισμός απλά επιβίωνε χωρίς εθνική υπόσταση, διωκόμενος ανηλεώς ως έθνος και ως πολιτισμός.

Είναι ψέμα ότι το Βυζάντιο διέσωσε την Ελληνική γλώσσα. Αναγκάστηκε να την χρησιμοποιήσει γιατί ολόκληρη η Ασία και η Αίγυπτος μιλούσαν Ελληνικά από την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου.
Το Βυζάντιο μισούσε την Ελληνική γλώσσα κι αυτό το έδειξε έμπρακτα κατά τον εκχριστιανισμό των Σλαύων. 'Οταν οι δυο "ρασοφόροι εκπολιστές" ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος πήγαν στις περιοχές όπου κατοικούσαν Σλαύοι μετέδωσαν τον χριστιανισμό και όχι τον Ελληνικό πολιτισμό. Και προτίμησαν να εφεύρουν ένα νέο αλφάβητο, αυτό που ονομάστηκε Κυριλλικό, παρά να χρησιμοποιήσουν το ήδη υπάρχον Ελληνικό και να διαδώσουν έτσι την Ελληνική γλώσσα.

Εδώ πρέπει να υπογραμμίσουμε πως όλοι οι φθόγγοιτου Κυριλλικού αλφαβήτου μπορούν να αποδοθούν με τα Ελληνικά γράμματα. Το Βυζάντιο σφράγισε τις φιλοσοφικές σχολές και στη θέση τους ίδρυσε εκκλησιαστικές σχολές για την προώθηση της Θρησκείας.
Το Βυζάντιο έκαψε τα φιλοσοφικά συγγράμματα και στη θέση τους διέδωσε τον Σχολαστικισμό: δηλαδή την υποταγή της φιλοσοφίας στη θρησκεία.
Το Βυζάντιο αντικατέστησε την επιστήμη του Ασκληπιού με τις προσευχές, το Ολυμπιακό πνεύμα με την υποταγή και την υπακοή, τα Λουτρά και τις εορτές με την κακοποίηση του σώματος, την απληστία, τις πολυήμερες νηστείες. 

Αντικατέστησε την χαρά και το φως της Αρχαίας Ελλάδος με το σκοτάδι της φρίκης, του θανάτου, του ολέθρου.

Θεμέλιο του Βυζαντίου υπήρξε το Δόγμα και οι ρήσεις των Πατέρων της Εκκλησίας.
Ο συγγραφέας Τζόζεφ Μακ Κέϊμπ παραδέχθηκε: «Το Βυζάντιο επί δέκα ολόκληρους αιώνες δεν κατόρθωσε να παράγει ούτε ένα βιβλίο που να διαβάζεται σήμερα από έναν καλλιεργημένο άνθρωπο». Δεν κατανοούμε αυτά που συμβαίνουν στο παρόν γιατί δεν γνωρίζουμε αυτά που συνέβησαν στο αληθινό παρελθόν μας. Και δεν μπορούμε να προβλέψουμε και να πορευθούμε με σιγουριά στο αύριο, αν δεν έχουμε κατανοήσει τι έγινε χθες και τι γίνεται σήμερα.
Ποιος επωφελείται από την ταύτιση Ελλάδος - Βυζαντίου; Ασφαλώς το αδύναμο πολιτισμικά και ιδεολογικά Βυζάντιο, και όχι η Ελλάς. Γράφει ο Περικλής Γιαννόπουλος: «Ελληνική φυλή, δεν σε έσωσε ο Χριστιανισμός, αλλά ο Ελληνισμός σου»! 

Αν αρνηθούμε να αποδώσουμε στο Βυζάντιο τον χαρακτήρα του κληρονόμου της Ελλάδος, θα καταρρεύσει το ψευδεπίγραφο κύρος του και μαζί μ’ αυτό το δόγμα "εξ Ανατολών το φως" που τόση σύγχυση επιφέρει στους Έλληνες σήμερα.
Η ανθρωπότητα ανά τους αιώνες βυθίστηκε πολλές φορές στο σκοτάδι της αμάθειας και της δεισιδαιμονίας από τους δυνάστες που την επιβουλεύτηκαν. Πάντοτε όμως το Φως που την βοηθά να αναγεννηθεί είναι ένα, κι αυτό είναι Ελληνικό!