Πως αντιμετωπιζουμε εναν δημοσιο κοπριτη

Η διαφθορά ως συνταγματικό έγκλημα

Απόσπασμα από κείμενο του Παναγιώτη Τραϊανού

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία είναι αυτό της διαφθοράς. Οι δημόσιοι υπάλληλοι τα «παίρνουν». Δεν φτάνει που τις περισσότερες φορές δεν εργάζονται αλλά και τις λίγες φορές που το κάνουν το «πουλάνε» στους πολίτες ως έξτρα παροχή η οποία πρέπει να πληρωθεί ανάλογα.

Και σε αυτό το σημείο για εμάς τα πράγματα είναι απλά. Το ΠΑΣΟΚ κάποτε την απιστία προς την υπηρεσία την είχε τοποθετήσει στο επίπεδο του πλημμελήματος. Το αποτέλεσμα; Τραγικό. Αποθρασύνθηκαν οι «κότες» και βούτηξαν με το κεφάλι στο «καλαμπόκι». Η Ν.Δ αμέσως μετά την νίκη της στις εκλογές μετέτρεψε το αδίκημα της απιστίας από πλημμέλημα σε κακούργημα. Το αποτέλεσμα; Ανύπαρκτο. Δεν μειώθηκε η διαφθορά. Γιατί; Γιατί στο μεταξύ οι «κότες» είχαν γίνει «βόδια».

Κάποτε μπορεί να ήταν απειλή για έναν υπαλληλάκο των τριών και εξήντα η απόλυση. Για ένα «χαρτζιλίκι» δεν ρίσκαρε την απόλυση του κακουργήματος και για αυτό επιθυμούσε την μετατροπή της κατηγορίας σε απλό πλημμέλημα. Σήμερα απλά δεν τους ενδιαφέρει αυτό το πράγμα. Οι διεφθαρμένοι έχουν γίνει πραγματικά πλούσιοι και η απειλή της απόλυσης έχει σχέση με άλλα πράγματα.

Σήμερα δηλαδή τους υπαλλήλους που «οδηγούν» την διαφθορά δεν τους ενδιαφέρει μήπως χάσουν την θέση και άρα τον μισθό. Σήμερα τους ενδιαφέρει μήπως χάσουν την θέση και άρα την επιχειρησιακή τους ικανότητα. Δεν τους ενδιαφέρει ο μισθός της θέσης αλλά τα χρήματα που βγάζουν εξαιτίας της θέσης.

Την τελευταία δεκαετία της λεηλασίας των ιδιωτικοποιήσεων έχουν γίνει πραγματικά πλούσιοι. Με υπογραφές δημοσίων υπαλλήλων έχουν δημιουργηθεί οι «διαπλεκόμενοι». Υπογραφές που έχουν πληρωθεί δισεκατομμύρια. Αυτοί λοιπόν οι πλούσιοι άνθρωποι έχουν την δυνατότητα να αντέξουν ακόμα και την κατηγορία του κακουργήματος και για αυτό δεν κάμπτεται η διαφθορά. Ακόμα και φυλακή να πάνε δεν τους πειράζει. Ποιος δεν θα επιχειρήσει να λύσει τα οικονομικά προβλήματα γενιών ολόκληρων φοβούμενος το ρίσκο μερικών χρόνων φυλάκισης; Στην χειρότερη περίπτωση σκέφτεται ότι θα ήταν σαν να πήγαινε μετανάστης για μερικά χρόνια και να γυρνούσε πλούσιος.

Για εμάς τα πράγματα και σε αυτό το σημείο είναι εξαιρετικά είναι απλά. Δεν θεωρούμε την απιστία του δημοσίου υπαλλήλου και άρα την διαφθορά κακούργημα. Κακούργημα είναι το έγκλημα που κάνει ένας πολίτης εις βάρος ενός άλλου πολίτη. Το έγκλημα που κάνει κάποιος με βάση τις δικές του δυνάμεις εις βάρος κάποιου άλλου όμοιού του. Όταν το έγκλημα που διαπράττεις απαιτεί να απειλήσεις έναν απλό πολίτη με βάση τις δυνάμεις του κρατικού μηχανισμού δεν είναι κακούργημα.

Όταν ένας γιατρός κρατικού νοσοκομείου εκβιάζει τον συγγενή ενός ασθενούς που εκείνη την ώρα ψυχορραγεί για «φακελάκι» δεν είναι κακούργημα. Κακούργημα είναι η ληστεία που μπορεί να κάνει ένας απελπισμένος «Αγιάννης». Κακούργημα είναι ένας φόνος που μπορεί να κάνει και ένας δυστυχισμένος «Μανούσος» για λόγους τιμής. Κακούργημα είναι να ξεγελάσεις έναν συμπολίτη σου για να του φας την περιουσία.

Το έγκλημα ενός θεομπαίχτη νοσοκομειακού γιατρού είναι συνταγματικό έγκλημα. Το έγκλημα ενός θεομπαίχτη μηχανικού της πολεοδομίας είναι συνταγματικό έγκλημα. Το έγκλημα ενός θεομπαίχτη εφοριακού είναι συνταγματικό έγκλημα. Είναι έγκλημα που καταπατά κάθε έννοια δικαίου. Είναι έγκλημα που καταπατά τις πιο θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος. Είναι έγκλημα το οποίο απειλεί άμεσα ολόκληρο τον πολιτισμό μας. Είναι έγκλημα εναντίον ολόκληρης της κοινωνίας. Δεν υπάρχει ισονομία και ισοπολιτεία όταν κάποιοι μετατρέπουν το κράτος σε «μαγαζί» τους.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι όταν διαπράττεις ένα τέτοιο έγκλημα αντιμετωπίζεσαι ως ένας άνθρωπος που απειλεί το Σύνταγμα με κατάλυση. Σημαίνει ότι αντιμετωπίζεσαι ως εχθρός της κοινωνίας. Σημαίνει ότι έχεις ξεπεράσει τα όρια και έχεις μπει στην ζώνη του «λυκόφωτος». Σημαίνει ότι πρέπει να καταστραφείς ολοκληρωτικά. Σημαίνει τιμωρία που ξεκινά από την δημόσια διαπόμπευση και δήμευση της περιουσίας μέχρι την φυσική εξόντωση του ενόχου.

Απλά πράγματα. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η φύση του ανθρώπου είναι μικτή. Είναι μεν κατά ένα μέρος Θεός με ευφυία αλλά είναι ταυτόχρονα και ένα ζώο με ένστικτα. Ο πολιτισμός και οι νόμοι περιορίζουν τους θεούς αλλά αφήνουν αδιάφορα τα ζώα. Τα ζώα ένα πράγμα καταλαβαίνουν. Την τιμωρία της βίας και την απειλή του θανάτου. Επειδή ο πολιτισμός όπως αποδεικνύεται είναι «ψιλά» γράμματα για πολλούς συνανθρώπους μας θα πρέπει επιτέλους να τον περιγράψουμε με πιο «χοντρά» γράμματα. Εξαιτίας του πολιτισμού και όχι εξαιτίας της βαρβαρότητάς μας έχουμε το δικαίωμα να τους στείλουμε στον διάολο.

Η κατάργηση της θανατικής ποινής είναι δείγμα πολιτισμού μιας κοινωνίας. Είναι δείγμα πολιτισμού γιατί με αυτόν τον τρόπο η κοινωνία εκφράζει την μεγαλοψυχία της απέναντι σε μέλη της τα οποία διέπραξαν κακουργήματα. Απέναντι σε μέλη για την συμπεριφορά των οποίων όμως είναι και η ίδια συνυπεύθυνη. Όταν κρίνεις για παράδειγμα έναν ληστή πρέπει να κρίνεις και τον εαυτό σου ως κοινωνία που δημιουργείς την φτώχεια που γεννά ληστές.

Δεν μπορείς να εκτελέσεις τον ληστή ή τον δολοφόνο όταν ταυτόχρονα δεν έχεις αλλάξει τις συνθήκες που τους γέννησαν. Ταυτόχρονα η κατάργηση αυτής της ποινής διασφαλίζει την μια ελάχιστη αλλά πάντα υπαρκτή περίπτωση οι κριτές να έχουν κάνει λάθος ελλείψει στοιχείων. Ο θάνατος δεν συγχωρεί λάθη και είναι βαρύ φορτίο για αυτόν που κρίνει.

Στην περίπτωση της διαφθοράς όλα αυτά δεν ισχύουν. Δεν υπάρχει συνυπευθυνότητα της κοινωνίας εφόσον ο υπάλληλος πληρώνεται για την εργασία του και δεν είναι ο απελπισμένος «Αγιάννης» που πρέπει να σωθεί καταληστεύοντας τον αδύναμο να αντιδράσει πολίτη. Επίσης δεν υπάρχει περίπτωση λάθους κρίσης γιατί τα χρήματα της διαφθοράς είναι οι αποδείξεις εκείνες οι οποίες δεν επιτρέπουν λανθασμένες εκτιμήσεις. Όταν υπάρχουν χρήματα αδικαιολόγητα υπάρχει διαφθορά. Δεν σε ενδιαφέρει από εκεί και πέρα το τι και το ποιος. Δεν σε ενδιαφέρει αν ο διεφθαρμένος υπάλληλος τα πήρε από την γριά ή από ένα συρτάρι του δημοσίου. Αυτά ας τα πει ο διεφθαρμένος στην Νεμεσιν.

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί απλούστατα δεν επιθυμούμε να επανέλθει την θανατική ποινή για τους πολίτες και τα όποια εγκλήματά τους. Αυτό που επιθυμούμε είναι άλλο. Επιθυμούμε απλά να τηρηθεί το Σύνταγμα. Το Σύνταγμα το οποίο στο τελευταίο άρθρο του δίνει «εντολή» στους πολίτες να το προστατεύουν με όλα τα μέσα. Η διαφθορά είναι απόπειρα κατάλυσης του Συντάγματος. Ο διεφθαρμένος υπάλληλος είναι όμοιος με έναν άνθρωπο που κρατά μια βόμβα που απειλεί ολόκληρη την κοινωνία. Είναι εγκληματίας ή ήρωας αυτός που θα εξοντώσει ένα κτήνος που απειλεί ολόκληρη την κοινωνία;

Τι σχέση έχει ένας εγκληματίας που εμφανίζεται ως κοινωνική απειλή με έναν άνθρωπο που απλά διέπραξε ένα κακούργημα εναντίον κάποιου συνανθρώπου του; Τι σχέση έχει ένας εγκληματίας άνθρωπος που στρέφει ένα πιστόλι εναντίον ενός ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ανθρώπου με έναν εγκληματία γιατρό που στρέφει ολόκληρο το σύστημα υγείας εναντίον του ΚΑΘΕ πολίτη που θα βρεθεί στην ανάγκη του; Έναν εγκληματία μηχανικό της πολεοδομίας που στρέφει έναν ολόκληρο κρατικό μηχανισμό εναντίον του ΚΑΘΕ ανθρώπου που έχει την ανάγκη του; Απλό πιστόλι να κρατούσαν όλοι αυτοί θα ήταν κατ’ επάγγελμα εκβιαστές και δολοφόνοι. Όταν το πιστόλι γίνεται ο κρατικός μηχανισμός μιλάμε για κοινωνικά εγκλήματα.

Αυτή είναι η διαφθορά. Ένα τεράστιο κοινωνικό έγκλημα. Ένα έγκλημα που απειλεί την κοινωνία με διάλυση. Ένα έγκλημα που την οδηγεί σε εκπτώσεις αξιών και στον εκφυλισμό. Αυτήν είναι η διαφθορά και για αυτήν κρίνεται πολύ εύκολα κάποιος υπάλληλος. Υπάρχει αντικειμενικότητα στην κρίση της. Δεν κρίνεται κάποιος για το υποκειμενικό της ποιότητας της δουλειάς του. Κρίνεται για το αν άπλωσε το χέρι του να ζητήσει χρήματα. Αν βρεθούν χρήματα αδικαιολόγητα υπάρχει έγκλημα.

Τα πράγματα είναι απλά. Απαγορεύεται η διαφθορά. Αποτελεί όρο για την πρόσληψη κάποιου σε θέση εξουσίας. Δεν απειλείς τον εργαζόμενο στην καθημερινότητά του. Δεν τον «παγώνεις» σκοπεύοντάς τον με ένα πιστόλι καθιστώντας τον αντιπαραγωγικό. Απλά ορίζεις ένα πλαίσιο το οποίο γύρω του έχει ηλεκτροφόρα «καλώδια». Είναι κακό ή απειλητικό το ηλεκτρικό ρεύμα; Υπάρχει κάποιος που να το θεωρεί μόνιμη απειλή στην ζωή του. Όλοι το επιθυμούν και όλοι το πληρώνουν. Όλοι όμως γνωρίζουν ότι αν το πιάσουν με γυμνά χέρια θα πεθάνουν.

Αυτό ακριβώς λέμε. Κάνε την δουλειά σου ως υπάλληλος και δεν κινδυνεύεις από τίποτε. Είτε σωστά την κάνεις είτε λάθος δεν κινδυνεύεις. Το μεγαλύτερο κοπρόσκυλο να είσαι δεν κινδυνεύεις. Το πολύ πολύ να σε απολύσουν. Απλά μην απλώνεις τα χέρια στους πολίτες ή στα δημόσια ταμεία. Ακόμα και ένα ευρώ είναι αιτία θανάτου. Δεν είναι θέμα ποσοτικό. Δεν κινδυνεύεις από ηλεκτροπληξία μόνο όταν πιάνεις τα χοντρά καλώδια του δικτύου της ΔΕΗ. Το πιο ασήμαντο καλωδιάκι μπορεί να σε σκοτώσει.

Για αυτόν τον λόγο κάναμε αναφορά στην διπλή φύση του ανθρώπου. Τα ζώα καταλαβαίνουν μόνο με την βία και μόνο η απειλή του θανάτου τα περιορίζει. Οι διεφθαρμένοι υπάλληλοι είναι ζώα και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζονται. Τυχαίο είναι που στο Ισλάμ υπάρχει μηδενική εγκληματικότητα; Ή μήπως δεν είναι πολιτισμένοι άνθρωποι εκείνοι και για αυτό απειλούνται με βία; Είναι πολιτισμένοι άνθρωποι και μάλιστα με ποιο βαρύ πολιτισμικό φορτίο από πολλούς δυτικούς λαούς. Σε τομείς όμως που άπτονται της ομαλής λειτουργίας της κοινωνίας υπάρχουν σκληροί νόμοι. Έκλεψες; Παίρνεις το χέρι σου σε μια «σακούλα» και πας σπίτι σου. Ησυχάζεις εσύ και μαζί σου ησυχάζουν και όλοι όσοι έχουν πονηρές ιδέες.

Έτσι πρέπει να γίνει με αυτούς που διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα και καταλαμβάνουν δημόσια πόστα. Πρέπει να μπει πραγματικό μαχαίρι σε πραγματικό κόκαλο. Δώσε μερικά χέρια υπαλλήλων σε «σακούλες» και μετά δύσκολα θα τα απλώνουν οι «επιστήμονες» στους διαδρόμους των δημόσιων υπηρεσιών. Κρέμασε κανέναν πολιτικό σε κάποια πλατεία και μετά δύσκολα θα δούμε να καταφθάνουν στην Βουλή με νομοσχέδια φτιαγμένα από τους δικηγόρους των πολυεθνικών.

Στο δημόσιο υποχρεωτικά πρέπει να βασιλεύει ο φόβος και ο τρόμος γιατί απέναντι του στέκεται ο φοβερός και τρομερός λαός. Ο κρατικός μηχανισμός είναι ένας τεράστιος και ασφαλής ουρανοξύστης που όμως δεν συγχωρεί «σάλτα» από τα μπαλκόνια. Ξέφυγες από τα όρια; Δεν υπάρχει γυρισμός. Δεν είναι κακός ούτε ο ουρανοξύστης ούτε ο μηχανικός που τον έφτιαξε. Είναι η φύση. Είναι οι νόμοι της βαρύτητας που σε εξοντώνουν.

 Έτσι είναι και η κοινωνία. Αναπτύσσει μηχανισμούς για να την υπηρετούν οι οποίοι είναι τεράστιοι και ξεφεύγουν από τα ανθρώπινα μεγέθη. Από εκεί και πέρα έχει φυσικούς νόμους που σε εξοντώνουν. Όταν ένας άνθρωπος απειλεί την κοινωνία με «θάνατο» πρέπει να είναι σίγουρος ότι ρισκάρει την ζωή του. Αν δεν αντέχεις τα «ύψη» του κρατικού μηχανισμού κάθεσαι στα «χαμηλά» του ιδιωτικού τομέα. Εκεί που και να πέσεις εύκολα ή δύσκολα θα σηκωθείς.

«Μοναχός σου χόρευε και όσο θέλεις πήδα» λεει ο θυμόσοφος λαός. Όταν ιδιωτεύεις με την εργασία σου ή την επιχείρησή σου μπορείς να «χορεύεις» όπως θέλεις και απέναντί σου θα έχεις τον κοινό νόμο. Όταν θέλεις να «χορεύεις» ταγκό με το δημόσιο προσέχεις να μην σε «πατήσει» γιατί απέναντί σου θα είναι ο συνταγματικός νόμος και θα σε λιώσει. Δεν σε υποχρεώνει κανένας να διοριστείς στο δημόσιο. Αν όμως επιδιώξεις να διοριστείς σε αυτό υποχρεωτικά θα πρέπει να μάθεις τα «βήματα» γιατί σε περίπτωση λάθους δεν υπάρχει «συγνώμη».

Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να ελπίζουμε σε «επανίδρυση» της κοινωνίας γιατί απλούστατα θα διαχωριστούν οι ρόλοι των κοινωνικών τάξεων και ο καθένας θα περιοριστεί στο επίπεδο που δεν απειλεί την κοινωνία. Θα διαλυθεί ο «στρατός» της αστικής τάξης και ως εκ τούτου θα διαλυθεί η συμμορία η οποία σήμερα λεηλατεί την πατρίδα μας. Η συμμορία των κομμάτων που χρησιμοποιεί τους δημοσίους υπαλλήλους ως «μπράβους» της.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ