Οι φιλοι του μινεικο-τσιπρα και οι πραξεις των εναντιον των Ελληνων

Η 6η Σεπτεμβρίου ήταν ήρεμη και συνηθισμένη μέρα. Ωστόσο η ασάλευτη εκείνη ζωή δε θύμιζε ειρήνη. Ήταν η ακινησία μιας αδυσώπητης δύναμης που κλωσούσε ανε­ξερεύνητες βουλές. Τα χαράματα, όταν οι δείκτες όδευαν προς την 7 Σεπτεμβρίου, ξέσπασε σαν λαίλαπα το κακό. Οι άνθρωποι δεν έμοιαζαν με ανθρώπους. Φόρεσαν μονο­μιάς τη μάσκα του κακού και παίρνοντας εντολές από κυβερνητικές υπηρεσίες άρχισαν να σπάζουν, να ρημάζουν, να λεηλατούν και να κακοποιούν τους Ελληνες.

Το πρωί, μόλις χάραξε, μαθεύτηκε πως το οργανωμένο αυτό έγκλημα είχε συμβεί σ’ όλες τις κοινότητες, σ όλες τις γειτονιές, σ’ όλα τα καταστήματα, σ’ όλες τις αγορές όπου υπήρχε Ελληνικη ψυχή. Και δεν ήταν λίγες οι ψυχές που υπέστησαν το τραύμα από τον μέχρι χθες συντοπίτη τους. Εκατόν σαράντα χιλιάδες Έλληνες έζησαν τις εφιαλτικές στιγμές της νύκτας αυτής που χαρακτηρίστηκε δεύτερη «νύκτα του Αγίου Βαρθολομαίου».

Η Πόλις του Βυζαντιου έδινε την εικόνα καταστραμμένου τοπίου από θεομηνία. Όλο το νοι­κοκυριό του κάθε ελληνικού σπιτιού ήταν έκθετο στους δρόμους και τα πεζοδρόμια. Η εκκλησία ομως σώθηκε από την καταστροφή τι παραξενο. 

Για τα σπίτια ας μη γίνεται λόγος. Ο κάθε οικοδεσπότης με τον πόνο του και το μέγεθος της καταστροφής του. Ένα ερώτημα βουβό πλανιόταν στ’ άλαλα χείλη: Γιατί τούτη η μανία; Γιατί τόσο μίσος;

Κι όμως οι Τούρκοι της γειτονιάς, οι μέχρι πριν μια μέρα υποτιθέμενοι φίλοι μας, μας κοίταζαν έντρομοι και έκθαμβοι. Διακρινόταν στη ματιά τους η στενοχώρια που αισθάνονταν. Αρκετοί είχαν συμμετοχή στην εξοντωτική αυτή επιχείρηση κατά των χριστια­νών συντοπιτών τους. Όταν άρχισε η έρευνα για συμμετοχή στους βανδαλισμούς, μπήκαν στη φυλακή αρκετοί γνώριμοι του χωριού, ενώ αντίθετα ο δάσκαλος ο Χουλουσί, ο φαρμακοποιός Χαλίμ μπέης, ο Νουρίς ο περιπτεράς, ο Νετζατίς κ.α. αποδεδειγμένα προσπάθησαν ν’ αποτρέπουν μεγαλύτερης έκτασης καταστροφές. Άλλοι πρόταξαν τα στήθη τους, για να εμποδίσουν τους έξαλλους ανθρωπόμορφους τουρκογυφτους που δεν αρκέσθηκαν στις υλικές ζημίες, αλλά ποθούσαν να σπιλώσουν και τις ηθικές αξίες των «γκιαούρηδων».

Η καταστροφή πάντως δεν αποτράπηκε. Από την επομένη κάθε σπιτικό είχε να χα­ράξει την δική του πλέον τακτική. Σχεδόν όλοι συνέκλιναν στη φυγή. Οι πιο θερμόαιμοι Τούρκοι συνέχιζαν να σκορπούν τον φόβο στους έντρομους ακόμη χριστιανούς. Το σλόγ­καν που επικρατούσε ήταν «Dün şeker bayramı, bugün kurban bayramı» δηλαδή συν­δέοντας την απειλή τους με τις ονομασίες των εθνικών τους εορτών τούτο ερμηνεύεται «χθες (γευθήκαμε) τα γλυκά σας σήμερα είναι η μέρα της θυσίας σας». Έμμεση απειλή για εξόντωση.

Σαν επιδημία απλώθηκε η φυγή απ’ το χωριό. Όσοι είχαν τα οικονομικά μέσα εγ­κατέλειπαν τις πατρικές τους εστίες και μετακόμισαν στην πολυσύχναστη Κων/πολη. Λες και αν ήθελαν οι Τούρκοι να επαναλάβουν άλλη μια τέτοια επιχείρηση, δε θα τους ανα­κάλυπταν.

Αυτό ήταν. Το χωριό άρχισε να αραιώνει από κατοίκους, η εκκλησία να στερείται από το εκκλησίασμα και το σχολείο να αντιμετωπίζει δυσκολίες από την έλλειψη μαθη­τών. Το άλλοτε ολοζώντανο Τσεγκέλκιοϊ σίγασε από τα παιδικά τιτιβίσματα, σιώπησε απ’ τα ελληνικά γλέντια. Η εβραιοχριστιανικη καμπάνα δεν ακούσθηκε γι’ αρκετό διάστημα, οι νοικοκυρές απέφευγαν να βγουν στην αγορά για ψώνια και τα μαθητούδια που αποτελούσαν ένα μικρό κόσμο γελούμενο, γεμάτο άνεση και φως, με φόβο κρυφοπήγαιναν στο ρημαγμένο τους σχολείο.

Βουβοί όμως και οι Τούρκοι. Αναλογίζονταν τις ευθύνες τους και αναρωτιόνταν τι ήταν αυτό που έκαναν. Ένας μόνο ψευτοήρωας κυκλοφορούσε με μπαταρισμένο το κεφάλι του, μέχρι να μπει στη φυλακή μετά τις ευθύνες που του επέρριψαν οι αντιτιθέ­μενοι σ’ αυτό το έγκλημα. 

Μετά τα γεγονότα δόθηκε εντολή να κατατεθούν υπεύθυνες δηλώσεις για το μέγε­θος καταστροφής του κάθε νοικοκυριού και να αξιολογηθούν σε χρήμα οι ζημιές που προκλήθηκαν. Πράγματι οι Χριστιανοί έκαναν αυτό που τους ζητήθηκε και μετά από αρκετό χρόνο τους δόθηκε αποζημίωση που ανερχόταν στο 25% των δηλωθέντων.

Παράλληλα μετά μερικές μέρες εκτέθηκαν διάφορα αντικείμενα — προϊόντα κλοπής — στις αίθουσες του σχολείου, για ν’ αναγνωρισθούν και να δηλωθούν σε ποιον ανήκουν. Η αναγνώριση φυσικά δεν ήταν δύσκολο να γίνει. Εκείνο που δεν έγινε ήταν η επιστροφή των αντικειμένων στους δικαιούχους.

Μετά την καταστροφή και η ειρωνεία! Και είναι κανείς να θυμάται το κίνημα των Νεότουρκων και τις προθέσεις τους που με τον θεωρούμενο από τον λαό αρχηγό τους Εμβέρ Πασά που έλεγε: «Η δεσποτική κυβέρνηση πήρε σήμερα τέλος. Είμαστε όλοι αδέλφια. Δεν υπάρχουν πια στην Τουρκία Έλληνες, Βούλγαροι, Εβραίοι, Σέρβοι, Ρουμάνοι, Μουσουλμάνοι. Κάτω απ’ τον ίδιο γαλανό ουρανό είμαστε όλοι περήφανοι, γιατί είμαστε Οθωμανοί».

Τα τουρκικά αυτά ιδανικά όμως δεν πραγματοποιήθηκαν. Αντίθετα συνέβηκαν γε­γονότα που δεν είχαν συμβεί επί «δεσποτικής διακυβέρνησης» με στόχο πάντοτε τους Ελληνες τους οποίους η πολιτική τους, τους εξόντωσε βίαια.