[ερωτική σκηνή από αγγείο]
Εδώ και δύο περίπου αιώνες, η ιουδαϊκή
και η χριστιανική προπαγάνδα αναπαράγει
χωρίς εμπόδια και φραγμούς τα αυθαίρετα
στερεότυπά της για την ερωτική ζωή
των «ειδωλολατρών» Ελλήνων και Ρωμαίων,
τους οποίους παρουσιάζει ως χυδαίους
ηδονοθήρες, ακόλαστους και οργιαστές,
συνεχίζοντας με μεθόδους
έντεχνες την δυσφημιστική εκστρατεία που πρώτοι
είχαν αρκετά πιο πρωτόγονα και ωμά εγκαινιάσει,
για προφανείς λόγους, οι αυτοονομαζόμενοι
«Πατέρες της εκκλησίας»
από τον 2ο έως τον 4ο μ.Χ. αιώνα.
Αυτή η προπαγάνδα με επιστημονικό τρόπο,
ελέγχοντας και χρησιμοποιώντας τα μέσα
μαζικής ενημερώσεως μέσα από κινηματογραφικές
και τηλεοπτικές ταινίες, εκπομπές «ειδικών»
και κείμενα μυθιστορημάτων ή στρατευμένων δοκιμίων,
βάζει μέσα στα ανυπεράσπιστα μυαλά των ανθρώπων
εικόνες που ελάχιστα έχουν να κάνουν με την ιστορική πραγματικότητα, ωστόσο είναι επαρκώς έντονες
και πολλές, ικανές δηλαδή να «πείσουν» αισθαντικά
τα θύματά της ότι ο Χριστιανισμός «εξημέρωσε»
τρόπον τινά τα ήθη της ανθρωπότητος, τραβώντας την
έξω από μια «ζωώδη» υποτιθέμενη ακολασία της.
Όλη αυτή η ογκώδης επιχείρηση εμφυτεύσεως
αρνητικών για την αρχαιότητα στερεοτύπων μέσα
στα μυαλά των ανθρώπων του χριστιανικού κόσμου
και μη, επιχείρηση που ενισχύεται παραδόξως
και από την ολιγομελή βεβαίως ακριβώς αντίθετη
πλευρά προς ισοφανή θέση, εκείνων δηλαδή
που μέσα σε αυτόν τον χριστιανικό κόσμο
έχουν διαφοροποιηθεί προς την ελευθεριότητα
(με αρχή τους κάθε είδους ερωτικώς «αποκλίνοντες»
της βικτωριανής Αγγλίας), δεχθηκε προσφάτως,
ένα ισχυρότατο πλήγμα, όταν
ο Dr Alastair J. L. Blanchard του Πανεπιστημίου
του Σύδνεϋ, εξέδωσε το τελευταίο του βιβλίο
«Sex, Vice, and Love from Antiquity to Modernity»,
στο οποίο αναζητάει την πραγματική εικόνα
της σεξουαλικότητος των εθνικών, πέρα από όλες
τις σύγχρονες φαντασιώσεις, ονειροπολήσεις
ή απλές προβολές των συγχρόνων μας.
Για αυτό που έχει κάνει έως τώρα τους τελευταίους
δύο αιώνες το χριστιανικώς τραφέν τμήμα
της ανθρωπότητος αναφορικά με την απεικόνιση
της σεξουαλικότητος των αρχαίων εθνικών,
Ελλήνων και Ρωμαίων, ο Blanchard χρησιμοποιεί
στην αρχή ακριβώς του προλόγου του βιβλίου του
την λεξικογραφική ερμηνεία του όρου
«factoid» («γεγονοειδές»), ενός νεολογισμού
του γνωστού αμερικανού συγγραφέως
Νόρμαν Μαίηλερ σε ένα δοκίμιό του, του 1973
για την Μαίριλυν Μονρόε:
«κάτι που γίνεται αποδεκτό σαν γεγονός παρά
το ότι δεν είναι ή μπορεί να μην είναι, μία υπόθεση
ή αυθαίρετος ισχυρισμός που αναφέρεται
και επαναλαμβάνεται τόσο συχνά ώστε
από τον πολύ λαό να εκλαμβάνεται ως αλήθεια»
(μεθόδους Γκέμπελ, σιγα–σιγά γίνεται η αγουρίδα μέλι).
Ο Blanchard υπογραμμίζει ότι η κλασική αρχαιότητα,
της οποίας η σεξουαλικότητα ερμηνεύθηκε αυθαίρετα
από τις δύο πλευρές του χριστιανοτραφέντος κόσμου,
την πλειοψηφούσα σεμνότυφη
και την μειοψηφούσα ελευθεριάζουσα,
εξελήφθη πολύ λανθασμένα
σαν «μητέρα» της σεξουαλικής υπερβολής,
με αποκλειστική πρόθεση να δικαιολογηθούν
οι όποιες σύγχρονες επιλογές, που κατά κανόνα τίποτε
δεν έχουν να κάνουν με αυτό που επικρατούσε
στον προχριστιανικό κόσμο.
Και φυσικά ανενδοίαστα στηλιτεύει
ως ανυπόστατα όλα τα «γεγονοειδή»
που κυκλοφόρησαν και κυκλοφορούν περί δήθεν
ομαδικών ερωτικών πράξεων, εξεζητημένων
ακολασιών και «διονυσιακών» οργίων των εθνικών
Ελλήνων και Ρωμαίων, των οποίων όμως
στην πραγματικότητα η σεξουαλική ζωή ήταν
μια εντελώς ιδιωτική υπόθεση.
Για τον συγγραφέα, πρόκειται περί απλών
μυθευμάτων, κατασκευών συγκεκριμένων
χριστιανών συγγραφέων, παλαιών και νεοτέρων,
που κοινό τους χαρακτηριστικό είναι η εχθρότητα
προς την ιδέα της ανεμπόδιστης, δηλαδή φυσικής,
ερωτικής εκδηλώσεως που λίγο πολύ κυριαρχούσε
απανταχού της γης πριν την επικράτηση στα έθνη
του μονοθεϊσμού και της ιδιορρύθμου
κοσμοαντιλήψεως του που «τσακώνεται με την ζωή»
(όσο και με την χαρά): «όλοι αυτοί οι ηθικολόγοι
παρουσίαζαν την εθνική Ρώμη σαν μια αυτοκρατορία
που δήθεν κατέρρευσε επειδή είχε ελευθέρια ήθη,
ενώ το ίδιο ακριβώς μύθευμα αναπαράχθηκε
από νεότερους, οι οποίοι επικαλέσθηκαν
τα υποτιθέμενα ελληνικά και ρωμαϊκά όργια
για να δικαιολογήσουν την δική τους διεκδίκηση
για ελεύθερο έρωτα».
Οι «αποδείξεις» που προσκομίζουν
οι παραπάνω, ακόμα και οι αρχαιολάτρες
του Johann Joachim Winckelmann,
(1717 - 1768), δεν στηρίζουν τελικά
την εικόνα που διαμόρφωσαν, εξέπεμψαν και μέχρι
σήμερα αναπαράγουν: το φαλλόμορφο που γέμιζε
από παντού την καθημερινή ζωή, είτε σε αποτροπαϊκά
είτε σε χρηστικά αντικείμενα, δεν είχε
την σεξουαλική σημασία που θέλει
να τους αποδίδει το χριστιανικό
ή αποχριστιανοποιημένο μυαλό των δύο αιώνων
που ακολούθησαν την έκρηξη του ενδιαφέροντος
για αρχαιογνωσία, το οποίο εγκαινίασε, όπως
τον αποκάλεσαν, «προφήτης και ιδρυτής ήρως
της συγχρόνου αρχαιολογίας» Winckelmann.
Σε αυτό το θέμα, ο Blanchard είναι κάτι περισσότερο
από σαφής όταν λέει πως «όλα αυτά που στη σύγχρονη
εποχή θεωρήθηκαν έντονα σεξουαλικά σύμβολα,
εκείνη την εποχή δεν είχαν ερωτική σημασία».
Η ψευδής άποψη περί δήθεν «σεξομανών»
παγανιστών γεννήθηκε μέσα σε αντιδιαμετρικώς
αντίθετα, πλην όμως παντελώς ξένα προς το έθος
των αρχαίων εθνικών μυαλά.
Όντως, όσο ξένο προς το έθος των αρχαίων εθνικών
ήτο το μυαλό του στερημένου βορειοαφρικανού
«πατέρα» Τερτυλλιανού
(Quintus Septimius Florens Tertullianus,
155 – 240), πνευματικού ιδιοκτήτου
των ανατριχιαστικών διατυπώσεων
«πιστεύω επειδή είναι παράλογο»
και «τι κοινό έχουν ο φιλόσοφος κι ο χριστιανός;
ο μαθητής της Ελλάδος κι ο μαθητής του ουρανού;
ο εργαζόμενος για τη φήμη κι ο εργαζόμενος
για την ζωή; ο άνθρωπος των λόγων κι ο άνθρωπος
των έργων, ο χαλαστής και ο οικοδόμος; ο φίλος
κι ο εχθρός της πλάνης; ο διαφθορέας της αλήθειας
και ο τηρητής κι εκφραστής της, ο κλέφτης
και ο φρουρός της;»), άλλο τόσο ήτο
του «κολασμένου» Ιρλανδού ηδονοθήρος
της ύστερης βικτωριανής
εποχής Όσκαρ Ουάϊλντ (1854 – 1900),
«ο μόνος τρόπος για να απαλλαγείς από έναν πειρασμό
είναι να ενδώσεις σε αυτόν») που αντίθετα από
τον πρώτο είχε ένα υψηλό διανοητικό επίπεδο ικανό
να παράσχει ωραία κυνικά αποφθέγματα όπως
το «η μάζα είναι θαυμάσια ανεκτική.
Συγχωρεί τα πάντα εκτός από τη μεγαλοφυΐα»
ή το «όταν οι Θεοί επιθυμούν να μας τιμωρήσουν,
απαντούν στις προσευχές μας».
Ο Blanchard είναι επίσης «κάθετος» σε ό,τι
αφορά την απάντηση στο ερώτημα
περί ιδιωτικότητος ή ομαδικότητος
των ερωτικών συνευρέσεων
των εθνικών Ελλήνων και Ρωμαίων,
τονίζοντας ότι πουθενά δεν αποδεικνύεται
σε κείμενα ένα ενδιαφέρον για ομαδικό έρωτα.
Σε μια πρόσφατη διάλεξή του στο αρχαιολογικό
«Nicholson Museum» του Σύδνεϋ, υπογράμμισε
ότι οι σύγχρονοι ηδονοθήρες που αρέσκονται
σε αυτό το «άθλημα» θα πρέπει να αναζητήσουν
εκτός της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητος
την «ιστορική δικαίωσή» τους.
Απόσπασμα από το δημοσιευθέν άρθρο
του Βλάση Γ. Ρασσιά, στο περιοδικό «Διιπετές»,
τεύχος 72, θερινό Ηλιοστάσιο του «2010»
αναδημοσίευση στην ιστοσελίδα
του Ύπατου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών,
και η ιστοσελίδα
του Βλάση Γ. Ρασσιά http://rassias.gr/1081.html
Απόσπασμα από το υπό έκδοση βιβλίο
του συγγραφέως Ομήρου Ερμείδη, από το έργο του
«Έλληνες ή ελληνίζοντες Χριστιανοί»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σε κατοικους Ελλαδος ΔΕΝ γινονται δεκτά τα γκριγκλις.
Εαν ειστε κατοικος εξωτερικου και δεν μπορειτε να χρησιμοποιησετε Ελληνικο αλφαβητο, θα μεταφραζω εγω τα σχολια και θα τα παραθετω διπλα η κατω απο το δικο σας.
Σχολια σε αλλη γλωσσα επιτρεπονται.