Χάσαμε;

“…. η μάχη …ανεβλήθη.

Μα θα δοθεί. Είναι σίγουρο….”

γράφει ο Θράξ Αναρμόδιος

Πράγματι. Μπορεί να “χάσαμε”. Για τώρα.

Μα δεν είναι και σίγουρο το κατά πόσον η άλλη πλευρά “κέρδισε”. 

Και τι ακριβώς “κέρδισε” από αυτή την ήττα μας, ως λαού. Διότι η νίκη τους φαίνεται Πύρρειος.

Τώρα έχουν να διαχειριστούν αυτή την καυτή “νίκη”. 

Θα μαλλιοτραβηχτούν και λίγο μεταξύ τους βέβαια, μέχρι να μοιράσουν τα οφίτσια και τους θώκους. Προς τέρψιν ημών, του πάντα φιλοθεάμονος κοινού.

Θα μαλλιοτραβηχτούν διότι έχουν να μοιράσουν και τα …μελλοντικά κέρδη που προσδοκούν πως θα έχουν από τα γραφεια και τους θώκους. Νόμιμα και άνομα κέρδη. Πολιτικά και οικονομικά κέρδη. Φανερά και κρυφά κέρδη. Πάντα έχουν κέρδη. Το κέρδος έχει αντικαταστήσει κάθε ηδονή μέσα στην ψυχή τους εξάλλου.

Μα είναι τόση η βουλιμία τους, και η αλαζονική σιγουριά τους, που γρήγορα θα δείξουν τις προθέσεις τους: να μας τα πάρουν όλα. Ισως και τις ζωές μας ακόμα. Αν υποθέσουμε οτι έχουμε ζωές τώρα.

Μα η σιγουριά και η αλαζονεία, στη μέση μιας μάχης, στη μέση του πολέμου καλύτερα, είναι μειονέκτημα. Βαρύ μειονέκτημα. Ετσι λειτουργεί. Παλαιόθεν.

Θα φανεί βέβαια μέχρι που έχουν διάθεση να το πάνε, από το πόσο θα εκφασίσουν το σύστημα και την πολιτική τους συμπεριφορά. Οτι είναι ανάλγητοι το ξέρουμε σίγουρα. Ομως όταν τα μέτρα τους φέρουν αντιδράσεις, μέχρι που είναι αποφασισμένοι άραγε να φτάσουν; Διότι όταν σου κάνουν κατάσχεση στο σπίτι ή δεν έχεις να ταίσεις τα παιδιά σου ή να πληρώσεις το νοίκι και σου κάνουν έξωση, θα αντιδράσεις. Θες δεν θες θα ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ.

Μέχρι που λοιπόν είναι αποφασισμένοι να φτάσουν;

Στρατιωτικό νόμο;

Μακρύτερα;

Θα ονομάσουν άραγε τους πεινασμένους, εξαθλιωμένους, οργισμένους και απελπισμένους που θα φέρει το Φθινόπωρο, κι ο τρομερός Χειμώνας που μας περιμένει, ως “τρομοκράτες” ή “ταραχοποιούς” ή “ανθέλληνες πορτοκαλλί επαναστάτες”; 

Θα βγάλουν ερπυστριοφόρα ή θα αρκεστούν στην πέμπτη τους φάλαγγα; 

Θα δούμε κι άλλους “αποσταθεροποιητικούς εμπρηστικούς μηχανισμούς”; 

Και πως θα απαντήσουν στους …”εμπρηστές”;

Ηδη μετράμε τρεις νεκρούς την ημέρα. Κι ανεβαίνει. Επισήμως. Χώρια οι παράπλευρες απώλειες λόγω “ελλείψεων” στα νοσοκομεία.

Είναι πόλεμος. Κανονικός. Αν και χωρίς στολές. Ο εχθρικός στρατός φοράει κουστούμια. Και βγαίνει και καμαρώνει κάθε βράδυ στα δελτία των οχτώ. Πως “σώζει την πατρίδα μας”.

Μα κι εμείς όμως, κι εμείς ΔΕΝ ήμασταν προετοιμασμένοι όπως έπρεπε.

Πρώτα πρώτα έπρεπε να το περιμένουμε πως θα ‘χουμε πολλούς “προσκυνημένους”. 

Από τον φόβο; 

Από την ανάγκη; 

Από την ανοησία; 

Από την διαφθορά;

Επειτα, δεν καταφέραμε να παρατάξουμε και καμμιά σοβαρή …φάλαγγα. Η επιτομή της διαίρεσης και του διχασμού είμαστε. 

Από δω ο Σύριζα, από κει το ΚΚΕ, από την άλλη οι ΑΝΕΛ. 

Και μη χάσει και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ το ψιχίο του. 

Αν όλα τούτα τα μαγαζιά και μαγαζάκια βρίσκαν κοινό τόπο και σκοπό, ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, τώρα θα ήμασταν αλλού. Αλλά δεν είμαστε.

Ισως όμως τελικά ο λαός, στο σύνολό του, να λειτουργεί πράγματι έξυπνα και πονηρά. Είναι μια σκέψη κι αυτή.

Από τη μια έδειξε πως δεν έχει εμπιστοσύνη στους αντι-μνημονιακούς και εγώ τουλάχιστον δεν τον πολυ-κατηγορώ.

Κι από την άλλη έδωσε στους μνημονιακούς αυτό που τόσο πολύ θέλανε. Αφού βέβαια τους εξευτέλισε πρώτα, στην προηγούμενη εκλογή. Κι αυτούς και τα επιχειρήματά τους. Και τις πολιτικές τους.

Τώρα τους λέει: “Θέλετε να με κυβερνήσετε τόσο πολύ; Και με τρομοκρατείτε πως αν δεν σας δώσω την κυβέρνηση θα καταστραφώ; Οκ ρε μάγκες, πάρτε την. Και βλέπουμε ποιος και τι θα …

καταστραφεί, στη συνέχεια”.

Εχασε ο λαός. Ναι. Για τώρα.

 Κι αυτό θα μας στοιχίσει κι άλλους νεκρούς. 

Αλλά ίσως να προτίμησε να ΜΗΝ δώσει ακόμα την τελική μάχη. 

Διότι αυτούς που είχε να παρατάξει, δεν του πολυ-γεμίζαν και το μάτι. 

Μεταξύ μας τώρα, κι εκείνοι δεν φαινότανε να το πολυθέλουν να συγκρουστούν.

Οπότε η μάχη …ανεβλήθη.

Μα θα δοθεί. Είναι σίγουρο.

Θραξ Αναρμόδιος