Η ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΙΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ

Υπάρχει κάποια παλαιά παράδοση, την οποία διατηρούμε στη μνήμη μας, ότι οι ψυχές από εδώ πηγαίνουν εκεί (στον `Αδη) και πάλι εδώ επιστρέφουν και είναι οι ψυχές των πεθαμένων που επανενσαρκώνονται.
Παλαιός μεν ουν έστι τις λόγος, ου μεμνήμεθα, ως εισίν ενθένδε αφικόμενα εκεί, και πάλιν γε δεύρο αφικνούνται. (Φαίδων 70C)

Πράγματι γίνεται επαναφορά στη ζωή και οι ζωντανοί γεννιούνται από τους πεθαμένους και οι ψυχές των πεθαμένων υπάρχουν και οι μεν αγαθές είναι σε καλύτερη κατάσταση, οι δε κακές σε χειρότερη.
Αλλ' έστι τω όντι και το αναβιώσκεσθαι και εκ των τεθνεώτων τους ζώντας γίγνεσθαι και τας των τεθνεώτων ψυχάς είναι, και ταις μεν γ' αγαθαίς άμεινον είναι, ταις δε κακαίς κάκιον. (Φαίδων 72 D,E)

Η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη και συμβαίνει άλλοτε μεν να τελειώνει (τη συνεργασία της με το σώμα), πράγμα που ως γνωστόν οι άνθρωποι το ονομάζουν θάνατο, άλλοτε δε να ξαναγεννιέται, ποτέ όμως δε χάνεται.
Φασί γαρ την ψυχήν του ανθρώπου είναι αθάνατον, και τότε μεν τελευτάν, ο δη αποθνήσκειν καλούσι, τότε δε πάλιν γίγνεσθαι, απόλλυσθαι δ' ουδέποτε. (Μένων, 81 Β)

Η ψυχή (μετά το θάνατο) εισέρχεται πάλι σε σώμα και πάλι αποχωρίζεται του σώματος και αυτό συμβαίνει πολλές φορές κατά κύκλους. Γι' αυτό οι Ορφικοί (...) προσεύχονταν να λήξουν οι κύκλοι αυτοί (των ενσαρκώσεων) και να λυτρωθούν από την κακότητα των ανθρώπων.
Ότι παλαιός ο λόγος, ορφικός τε γαρ και πυθαγόρειος, ο πάλιν άγων τας ψυχάς εις το σώμα και πάλιν από του σώματος ανάγων και τούτο κύκλω πολλάκις. ης και οι παρ' Ορφεί τω Διονύσω και τη κόρη τελούμενοι τυχείν εύχονται κύκλου τ' αν λήξαι και αναπνεύσαι κακότητος. (Τίμαιος,E)

Η ψυχή πάντα συζεί άλλοτε μ' ένα σώμα κι άλλοτε με άλλο.
Αεί ψυχή συντεταγμένη σώματι τοτέ μεν άλλω, τοτέ δε άλλω. (Νόμοι, 903D)