Διαφορές και ομοιότητες μεταξύ της Αργεντινής του 2001 και 2012 Ελλάδα

Καθώς η κρίση συνεχίζεται στην Ελλάδα και η κοινωνική δυσαρέσκεια αυξάνεται, οι συγκρίσεις με την κατάσταση στην Αργεντινή το 2001 αρχίζουν να γίνονται πιο συχνές. Στην Αργεντινή, μετά τη δήλωση αθέτησης υποχρεώσεων, ήλθε το πάγωμα των τραπεζικών καταθέσεων η κρίσιμη καμπή για την παραγωγή των μαζικών διαδηλώσεων. Οι άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την οικονομική κατάσταση η οποία βύθισε στη φτώχεια εκατομμύρια. Η κυβέρνηση κήρυξε κατάσταση πολιορκίας και ο πρόεδρος De la Rua έφυγε με ελικόπτερο από την Casa Rosada.


Η αναταραχή που γνώρισε η Αργεντινή πριν από μια δεκαετία φαίνεται τώρα σε πλήρη εξέλιξη στην περιφέρεια της Ευρώπης. Εκτός από το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας, της Ελλάδος, της Ιταλίας και της Ισπανίας φροντισαν απο την πλευρά τους να εγκατασταθουν νέα πρόσωπα στο τιμόνι, η οικονομική αστάθεια που διαβρώνει τη σταθερότητα της Ευρώπης  μετετρετραπη σε κινούμενη άμμο και η πολιτική δραστηριότητα και η ίδια η δημοκρατία κρέμεται από μια κλωστή. Σε αυτό υπάρχει αρκετή ομοιότητα με την Αργεντινή. Αλλά στην ελληνική περίπτωση υπάρχουν επίσης και διαφορές με τη χώρα της Λατινικής Αμερικής.

Οι ομοιότητες της νομισματικής

Ενώ μια από τις ομοιότητες ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αργεντινή δίνει το χαρακτήρα της οικονομικής απορρύθμισης και της οικονομικής και εμπορικής ελευθέρωσης, η διαφορά έγκειται στην εξάρτηση από τις ροές κεφαλαίων σε καθεμία από αυτές τις χώρες. Δεδομένου ότι πρόκειται για εφαρμογή της νομισματικής πολιτικής, οι διαδικασίες της οικονομικής απορρύθμισης και απελευθέρωσης των χρηματοπιστωτικών αγορών που προωθείται από τις κεντρικές τράπεζες καθιερωνεται ως μια προτεραιότητα για έλεγχο του πληθωρισμού. Ο στόχος αυτός δεν μετρα το κόστος της πτώσης της τοπικής παραγωγικής ικανότητας, ευθύνεται για τη μείωση της απασχόλησης στις λιγότερο ανταγωνιστικές επιχειρήσεις.



Ακριβώς όπως η Αργεντινή που συνεδεσε το πέσο της με το δολάριο, η Ελλάδα υιοθέτησε το ευρώ και καθιέρωσε ένα καθεστώς σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών υπερτιμημένα έναντι του ενιαίου νομίσματος, η οποία την κατέστησε σε μεγάλο βαθμό εξαρτημενη από εξωτερικές ροές κεφαλαίων για την τόνωση της εγχώριας ζήτησης. Και στις δύο περιπτώσεις, ήταν οι νομισματικές ανισορροπίες και το ιδιωτικό χρέος (και όχι το δημοσιονομικό έλλειμμα), τα εναύσματα της κρίσης δεδομένου του μεγάλου όγκου της εξωτερικής χρηματοδότησης. Αλλά ενώ το χρέος της Αργεντινής ήταν 40% που κατείχε από τις τοπικές τράπεζες, η οποία διευκόλυνε τις διαπραγματεύσεις, αξίζει να σημειωθεί ότι πάνω από το 90% του ελληνικού χρέους είναι συγκεντρωμένο σε γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, οι οποίες δεν έχουν καμία πρόθεση να διευκολύνουν διαπραγμάτευση.

Λιτότης δια να διατηρηθεί το χρηματοοικονομικό ολιγοπώλιο

Στην περιπτωσιν της Αργεντινής, η κρίση ητο προϊόν της ασιατικής κατάρρευσης του 1998, που έπληξε χώρες της Λατινικής Αμερικής με μια απότομη συρρίκνωση των χρηματοοικονομικών ροών. Στην ελληνική περίπτωση, η κρίσις κτύπησε μετα την φούσκα ενυπόθηκων δανείων υψηλού κινδύνου στις ΗΠΑ και στα επακολουθα του ευρωπαϊκού τραπεζικού τομέα.Και στις δύο περιπτώσεις, ακολούθησαν τις επιταγές και τις συστάσεις που εξέδωσε το ΔΝΤ για την οικονομική κρίση: μείωση του κόστους και μείωση των μισθών. Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Αργεντινή είχαν επιβληθεί δρακόντεια μέτρα λιτότητας για την εξασφάλιση της συνέχειας των χρημάτων και να προστατεύσει τα συμφέροντα του χρηματοοικονομικού τομέα, τον κύριο σύμμαχο των κυβερνήσεων.

Εκείνοι που επικρίνουν την κυβέρνηση σήμερα, μετά την απογοήτευση με τον χρηματοπιστωτικό τομέα, γνωρίζουν ότι στον ΧΧΙ αιώνα οι νεοφιλελεύθερες δημοκρατίες δεν μπορούν να διαχωρισούν τις κυβερνήσεις από τις  τραπεζες: οι κυβερνήσεις εξαρτώνται από το χρηματοπιστωτικό τομέα και ο χρηματοπιστωτικός τομέας εξαρτάται από τις κυβερνήσεις σε μια συμβίωση όπου ηνομισματική σταθερότητα τα λεει όλα [είναι το παν]. 

Μέρος του μύθου της φιλελεύθερης δημοκρατίας δίνεται από την υποτιθέμενη ανεξαρτησία της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, η οποία δεν είναι παρά ένα ιδιωτικό ίδρυμα που ανήκει στο ολιγοπώλιο των τραπεζών, όπως η ΕΚΤ. Για αυτο οι τράπεζες θα είναι οι τελευταίες που θα καταρρεύσουν μετά την κατάρρευση σε πλήρη ανάπτυξη αυτού του συστήματος.

Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης άνευ προηγουμένου που έζησε η Αργεντινή το 2001, η χώρα υποτίμησε το νόμισμά της κατά 40% (αριστερά στο δολάριο = πέσο) και κήρυξε την αδυναμία να πληρώσει σχεδόν το 70% του δημοσίου χρέους. Η επακόλουθη έκρηξη σε φυσικούς πόρους, επέτρεψαν στην Αργεντινή  να απολαύσει έναν κύκλο απαράμιλλης οικονομικής ανάπτυξης. Η Αργεντινή αναγνωρίζεται από κάποιους ως «ο σιτοβολώνας του κόσμου» και η αυξανόμενη ζήτηση από την Κίνα και την Ινδία έχει ενθαρρύνει την αύξηση της παραγωγής τροφίμων. 

Σε αυτό το σημείο, και από τη σκοπιά του εμπορίου και των χρηματοοικονομικών ροών στην Αργεντινή ήταν επικερδής η αποσύνδεση του δολαρίου, σημειώνοντας την αναπτυξιακή της πορεία στην πρώτη δεκαετία του αιώνα. Αλλά αυτό δεν υπάρχει για την Ελλάδα, και η αποκατάσταση μιας διαδρομής ανάπτυξης στην Ελλάδα είναι πιο περίπλοκη, δεδομένου ότι απαιτεί ισχυρή δέσμευση από τις χώρες της περιοχής να μειώσει τις αναντιστοιχίες νομισμάτων. Αυτό το θέμα ήταν η ελληνική κρίση που ανοιξε πριν απο περισσότερα από δύο χρόνια, και ακόμα δεν βρεθηκε απάντησις.

source:

http://www.elblogsalmon.com

μεταφρασις δικη μου

παραθετω και το πρωτοτυπο κειμενο για τυχον λαθη>>>>>

medida que la crisis en Grecia continúa y el descontento social se acrecienta, las comparaciones con la situación de Argentina de 2001 comienzan a hacerse más frecuentes. En Argentina, tras la declaración de impago, fue el congelamiento de los depósitos bancarios el punto de inflexión a la generación de protestas masivas. La gente salió a las calles en protesta contra una situación económica que hundió a millones de personas en la pobreza. El gobierno declaró estado de sitio y el presidente De la Rúa huyó en helicóptero de la Casa Rosada.

La convulsión que Argentina vivió hace una década parece estar hoy en pleno desarrollo en la periferia europea. Al margen del hecho de que los gobiernos de Irlanda, Portugal, Grecia, Italia y España se hicieran a un lado e instalaran nuevos rostros al mando, la volatilidad económica que erosiona la estabilidad de Europa ha envuelto en arenas movedizas la actividad política y la propia democracia pende de un hilo. En esto hay bastante similitud con Argentina. Pero en el caso griego también hay diferencias con el país latinoamericano.

Las similitudes monetarias

Si bien una de las similitudes entre Grecia y Argentina lo da el carácter de su desregulación económica y su liberalización financiera y comercial, la diferencia radica en la dependencia de los flujos de capital en cada uno de estos países. Como se trata de una aplicación de las políticas monetarias, los procesos de desregulación económica y liberalización financiera promovido por los bancos centrales establecen como objetivo central y prioritario el control de la inflación. Este objetivo no mide el costo del deterioro en la capacidad productiva local, responsable del descenso en el nivel de empleo de los países menos competitivos.

Así como Argentina fijó su peso al dólar, Grecia adoptó el euro y estableció un régimen de tipo de cambio fijo sobrevaluado respecto a la moneda única, lo que la hizo fuertemente dependiente de los flujos de capital externos para estimular la demanda interna. En ambos casos, fueron los desequilibrios monetarios y el endeudamiento privado (y no los déficit fiscales), los detonadores de la crisis dado el alto volumen de financiación externa. Pero mientras la deuda de Argentina estaba en un 40% en manos de la banca local, lo que facilitó la negociacion, hay que destacar que más del 90% de la deuda griega se concentra en bancos alemanes y franceses, que no tienen ánimo de facilitar negociación alguna.

Austeridad para mantener el oligopolio financiero

En el caso argentino, la crisis estalló producto de la debacle asiática de 1998, que golpeó duramente a los países latinoamericanos con una fuerte contracción de los flujos financieros. En el caso griego, la crisis golpeó tras el estallido de la burbuja subprime en Estados Unidos y sus coletazos en la banca europea. En ambos casos, se siguieron los dictados y las recomendaciones que entrega el FMI para una crisis financiera: reducción de gastos y reducción de salarios. Tanto en Grecia como Argentina se impusieron draconianas medidas de austeridad para garantizar la continuidad del régimen monetario y proteger los intereses del sector financiero, el principal aliado de los gobiernos.

Quienes hoy critican a los gobiernos, después de una frustración con el sector financiero, desconocen que en las democracias neoliberales del siglo XXI no se puede separar la banca de los gobiernos: los gobiernos dependen del sector financiero y el sector financiero depende de los gobiernos en una simbiosis donde la estabilidad monetaria lo articula todo. Parte del mito de la democracia liberal lo da la supuesta independencia de la Reserva Federal de Estados Unidos, que no es más que una institución privada perteneciente al oligopolio de la banca, al igual que el BCE. Por eso que estos bancos serán los últimos en desplomarse tras el colapso en pleno desarrollo de este sistema.

Tras el estallido de la crisis económica y social sin precedentes que vivió Argentina en 2001, el país devaluó su moneda en un 40% (abandonó la paridad dólar=peso argentino) y declaró el impago a casi el 70% de la deuda publica. El posterior boom de los recursos naturales permitió a Argentina gozar de un ciclo de crecimiento económico sin parangón. Por algo Argentina es reconocida como “el granero del mundo” y la demanda creciente de China e India ha alentado el crecimiento de su producción de alimentos. En este punto, y desde la perspectiva del comercio y los flujos financieros, a Argentina le fue rentable la desvinculación con el dólar, lo que marcó su senda de crecimiento en la primera década del siglo XXI. Pero esto no existe para Grecia, y el restablecimiento de una senda de crecimiento en Grecia es más complejo dado que requiere un fuerte compromiso de los países de la región para reducir los desequilibrios monetarios. Este tema fue el que destapó la crisis griega hace más de dos años, y aún no encuentra respuesta.