ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

ΒΥΖΑΝΤΙΟΝ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ
ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΥΠΗΚΟΟΤΗΣ ΕΙΣ ΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΝ ΡΩΜΑΪΚΟΝ ΚΡΑΤΟΣ

Παν. Μαρίνης

Είναι γνωστόν ότι οι Έλληνες αποτελούν εθνότητα, ως εθνότης αντιμετωπίζονται υπό της ιστορίας και αι συνθήκαι ιδρύσεως του νεοελληνικού Κράτους, ως εθνικόν κράτος το δέχονται, και ουχί ως διάδοχον ή κατάλοιπον, και οιωνεί διεκδικητήν της κληρονομιάς, πολυεθνούς τινός αυτοκρατορίας. Είναι επίσης γνωστόν ότι, οι Έλληνες δέν αποτελούν μόνον εθνικήν φυλήν, αλλά και ανθρωπολογικήν φυλήν, κλάδον της Μεσογειακής. ως τοιαύτη ανθρωπολογική συνέχεια διεκδικεί σήμερον η Ελλάς το όνομα της Μακεδονίας ή στηρίζει τα δικαιώματά της επί της Θεσσαλονίκης. 

Η Ελληνική φυλή έζησε και έδρασε επί χιλιετίας εις πόλεις - κράτη, ενώ κατά την Ελληνιστικήν εποχήν απετέλεσε τον κυρίαρχον λαόν των πολυεθνών Ελληνιστικών κρατών. Κατά τους χρόνους της αυτοκρατορίας, αποτελεί και πάλιν τον κύριον λαόν εις εν μέγα και πολυεθνές κράτος, δημιουργηθέν υπό της Ρώμης, πόλεως περιφερειακής του Ελληνικού πολιτισμού, η οποία και ανήκει εξ ολοκλήρου εις αυτόν, ανθρωπολογικώς, πολιτιστικώς και θρησκευτικώς. Ως ενότης ανθρωπολογική και εθνική ανίσταται εκ νέου ο Ελληνισμός κατά τον αγώνα της Παλιγγενεσίας, με αποτέλεσμα την δημιουργίαν του Νέου Ελληνικού Κράτους. Τι συνέβη όμως κατά τον Μεσαίωνα, κατά την εποχήν του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους, το οποίον σήμερον ονομάζομεν Βυζάντιον;

Είναι προφανές και εις τους μή ειδήμονας ότι, αι βαθειαί αλλαγαί εις τα ήθη, την ζωήν και τους πολιτειακούς θεσμούς αντανακλούν βαθειάν τινα αλλαγήν εις το σώμα την κοινωνίας, αλλαγήν καθολικήν. Πώς αι Αθήναι, από πόλις της φιλοσοφίας, των γραμμάτων, των τεχνών, του εμπορίου, καθίστανται θλιβερά πολίχνη, «όπου παραμένει μόνον ο Υμμητός και το μέλι»; Πώς η Ελλάς και η Μικρά Ασία μετεμορφώθησαν, από κέντρα του διεθνούς εμπορίου και πλούτου, εις περιοχάς πρωτογόνου γεωργίας; Πώς ο κλασσικός άνθρωπος, του οποίου πρώτον μέλημα ήτο η πρωτοκαθεδρία του Νόμου και οι πολιτειακοί θεσμοί, και ο οποίος διεξήγε συνεχείς αγώνας διά την εγκαθίδρυσιν του αρίστου πολιτεύματος, εξέπεσεν εις τας πρακτικάς των βυζαντινών συνωμοσιών, τας τυφλώσεις, τους ευνουχισμούς, τους δημόσιους φόνους; Πώς εξέπεσε να διοικήται από έναν αθέμιστον αυτοκρατορικόν θρόνον, όπου αναρριχώνται μετεωρικώς πρώην καθαρισταί των σταύλων, και όπου ο αυτοκράτωρ καταργεί και την τελευταίαν νομικήν του δέσμευσιν, δηλαδή να μή νυμφεύεται πρώην δεδηλωμένας πόρνας; Πώς ο κλασσικός άνθρωπος, ο πρώτος και μόνος ανακαλύψας την επιστήμην, καθίσταται θλιβερός αιγοβοσκός, μή ενθυμούμενος ο ίδιος, και εις τον οποίον ουδείς εκ των ταγών του αναφέρει, την καταγωγήν του; Εις την μακράν πορείαν της εκπτώσεως του έθνους, σημειούμεν ότι περί τα τέλη του 19ου αιώνος, οι κάτοικοι του Κάστρου, πρώην και νυν ιεράς πόλεως των Δελφών, επίστευον ότι αι αρχαιότητες ήσαν έργα των Φράγκων, και δι΄ αυτό "πηγαίνουν και τα μελετούν οι Μυλόρδοι".

Αυτή η βαθειά και άρδην αλλαγή δέν σημαίνει τίποτε ολιγότερον από την ολικήν εθνοκτονίαν, την οποίαν υπέστη ο Ελληνισμός, και την γενομένην προσπάθειαν διά να ενταχθή εις μίαν νέαν εθνότητα. Άς σταθώμεν επ΄ ολίγον εις την έννοιαν της εθνοκτονίας. Εθνοκτονία δέν σημαίνει ότι καταστρέφεται βιολογικώς μία φυλή, εν έθνος, άλλ΄ ότι οι κατακτηταί ή επικυρίαρχοί της, θεωρούν το σύνολον του πολιτισμού της, δηλαδή των ηθών, των εθίμων, της θρησκείας, των γυμναστικών αγώνων ή, εν άλλαις λέξεσιν, το σύνολον της «κουλτούρας» αυτής της φυλής, ότι είναι κακόν. Οι επικυρίαρχοι συγχωρούν την βιολογικήν ύπαρξιν της φυλής, εφ΄ όσον εξαλειφθή η γηγενής "κουλτούρα" και αντικτασταθή με την ιδικήν των. Η φρικιαστική αυτή αντίληψις και αντιμετώπισις των κατακτηθέντων υπό των επικυριάρχων, αποτελεί το άνθος, το απαύγασμα της έννοιας και το πραγματικόν περιεχόμενον της απεχθούς λέξεως "ρατσισμός". Οποία αντίθεσις με την Ελληνοπρεπή συμπεριφοράν του Αλέξανδρου, όταν προήλαυνε και κατέκτα τας χώρας των βαρβάρων!

Εις το σημείον αυτό, ανακύπτει το ερώτημα: Ποιοί είναι οι επικυρίαρχοι, οι επιβάλοντες την εθνοκτονίαν του κλασσικού Έλληνος; ποία η εθνικότης των;
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι προσεγγίσεως του θέματος. θα επιλέξωμεν αυτόν της εξετάσεως αψευδών κριτηρίων, ως οι Νόμοι και η υπηκοότης. Γράφει ο Spengler1 εις το γνωστόν έργον του ''Η παρακμή της Δύσεως2'': «Ο Νόμος, εις τον κλασσικόν κόσμον, είναι νόμος κατασκευασμένος από πολίτας διά πολίτας, και πρϋποθέτει ότι το κράτος μορφοποιείται ως η πόλις, αυτή δέ η βασική μορφή δημοσίας ζωής οδήγησε εις την έννοιαν του προσώπου, ως ταυτιζομένη με την έννοιαν του ανθρώπου, ο οποίος προστιθέμενος εις άλλους ομοίους του, συναποτελεί το σώμα του κράτους. Από αυτό το γεγονός ανεπτύχθη η κλασσική αντίληψις περί κόσμου και εδημιούργησε το συνολικόν οικοδόμημα του κλασσικού Νόμου. Το "πρόσωπον" είναι μία έννοια ειδικώς κλασσική, έχει δέ νόημα και αξίαν μόνον εντός της κλασσικής αντιλήψεως περί κοινωνίας. Έκαστον άτομον είναι εν σώμα, ανήκον είς το σύνολον της πόλεως εις αυτό αναφέρεται ο νόμος της πόλεως. Η κλασσική θρησκεία ήτο καθ΄ ολοκληρίαν κρατική θρησκεία, εν τη εννοία ότι δέν υπήρχεν ουδεμία διαφορά εις την πηγήν εκπορεύσεων των Νόμων των αφορώντων τα ατομικά και κρατικά ζητήματα αφ΄ ενός, και των ρυθμιζόντων τα θεία, αφ΄ ετέρου: Εις αμφοτέρας τας περιπτώσεις, πηγή των Νόμων, οι οποίοι είναι ακριβείς και ωρισμένοι, είναι το εκάστοτε νομοθετικόν σώμα της πόλεως. Αποτελεί γεγονός υψίστης σημασίας διά την κλασσικήν νομολογίαν ότι, είναι αυτή πάντοτε το προϊόν της αμέσου δημοσίας εμπειρίας».

Κατά την υστέραν εποχήν της αρχαιότητος3 (0 έως + 500), εις την Μέσην Ανατολήν έλαβε χώραν μία σημαντική αλλαγή: Ενεφανίσθησαν αι κοσμοπολίτικαι θρησκείαι ή, κατά των Spengler, "έθνη Αραβικού τύπου. Τα έθνη τοιούτου τύπου αποτελούνται από την κοινότητα των πιστών. Και εις μέν το κλασσικόν έθνος, οι άνθρωποι κατέχουν την υπηκοότητα από γεννήσεως και βάσει των νόμων της φυλής του έθνους. Αντιθέτως, εις των έθνος "Αραβικού τύπου", εισέρχονται διά συγκεκριμένης ιερουργικής πράξεως, της περιτομής διά του Εβραίους, της βαπτίσεως διά τους Μανδαίους και τους Χριστιανούς, κλπ. Κατά την Ταλμουδικήν του περίοδον, το Ιουδαϊκόν έθνος εισέρχεται, και αυτό, εις αυτήν την ομάδα εθνών "Αραβικού" ή κοσμοπολίτικου τύπου. Εφεξής, μόνον όποιος ανήκει εις την Εβραϊκήν πίστιν, ανήκει και εις το Ιουδαϊκόν έθνος, και θα ήτο βλασφημία να δεχθή κάποιος εξ αυτών, άλλον διαχωρισμόν. Ενώ η κλασσική θρησκεία είναι θρησκεία της πόλεως, η θρησκεία ''Αραβικού τύπου'' (ή κοσμοπολίτικη θρησκεία) είναι χαρακτηριστικώς άνευ έδρας, καθότι αναπτύσσεται εις τας μεγαλουπόλεις της υστέρας εποχής. Άλλα χαρακτηριστικά των κοσμοπολίτικων θρησκειών είναι ότι: Περιγράφονται υπό μικρού συνόλου δογματικών προτάσεων (τα «πιστεύω» των), αντιλαμβάνονται την ιστορίαν ως έχουσαν βραχείαν και γραμμικήν πορείαν, έχουν σωτηριολογίαν, εσχατολογίαν, καλόν και κακόν, επεκτείνονται δέ προσηλυτιστικώς, πράγμα αδιανόητον διά την κλασσικήν θρησκείαν.

Άλλ΄ άς επιστρέψωμεν είς τον Spengler4: «Οι χριστιανοί εξ αρχής εθεωρεούν εαυτούς ως εν έθνος "Αραβικού τύπου", και οι άλλοι τους εθεωρούν ως τοιούτους, οι Ιουδαίοι εθεώρουν την απόσχισιν των ως εσχάτην προδοσίαν, οι Έλληνες εθεώρουν την προσηλυτιστικήν διείσδυσίν των άλλων εις τας κλασσικάς πόλεις ως εισβολήν και κατάκτησιν, ενώ οι Χριστιανοί, από την πλευράν των, εχαρακτήριζον όλους τους άλλους, με μειωτικήν διάθεσιν, ως "τα έθνη". Όταν απεσχίσθησαν (από τον κεντρικόν Χριστιανικόν κορμόν)5 οι Νεστοριανοί και οι Μονοφυσίται, εγεννήθησαν ουχί απλώς νέαι Εκκλησίαι, αλλά νέα έθνη6. Αυτή η "εθνική συνείδησις" προέρχεται από την ειδικήν και απολύτως ωρισμένην κοσμοθεωρίαν. είναι όθεν προφανές ότι, εν κράτος "Αραβικού τύπου" είναι αρρήκτως συνδεδεμένον με την έννοιαν της ορθοδοξίας. Ως ολόκληρα κράτη, προσεχώρησαν η Αδιαβηνή εις τον Ιουδαϊσμόν, η Οσροηνή εις τον Χριστιανισμόν και η Αρμενία εις τον Μονοφυσιτισμόν. Έκαστον των αναφερθέντων συμβάντων εκφράζει το γεγονός ότι το κράτος ταυτίζεται με την ορθόδοξον7 κοινότητα, ως νομικόν πρόσωπον. Οι Χριστιανοί, οι διαβιούντες εις τα Ισλαμικά κράτη, οι εν Περσία Νεστοριανοί και οι εν τω Βυζαντινώ κράτει Εβραίοι, δέν ανήκουν8 είς το καθ΄ έκαστα κράτος, και ως ''άπιστοι'', δέν θα ηδύναντο επ΄ ουδενί να ανήκουν9. Ιδού λοιπόν ο λόγος διά τον οποίον ακολουθούν ιδικήν των νομοθεσιαν». Εις άλλον εδάφιον10 αναγιγνώσκομεν: «Ο νόμος της πόλεως έχει μετατραπή εις "νόμον των κοινοτήτων κοινής πίστεως". Εις αυτάς τας κοσμοπολίτικας κοινότητας, εν πνεύμα, μιά κοινή γνώσις και κατανόησις του συνόλου της αληθείας, συγκολλά τους πιστούς εις μιάν ενότητα βουλήσεως και δράσεως, δηλαδή εις εν νομικόν πρόσωπον11. Εις τον Χριστιανισμόν, η ιδέα αυτή υπάρχει ήδη εις την αρχικήν κοινότητα της Ιερουσαλήμ, και αντικατοπτρίζεται εις την έννοιαν της θεότητος, της οποίας τα τρία πρόσωπα έχουν ενιαίαν βούλησιν.

Τοιυτοτρόπως αλλάζουν οι νόμοι. διά παράδειγμα, εις την κλασσικήν εποχήν, διά να νυμφευθή εις Ρωμαίος μίαν κάτοικον άλλης πόλεως, έδει να υπάρχη μεταξύ των πόλεων νομική ένωσις, το λεγόμενον CONNUBIUM. Εις την υπό εξέτασιν υστέραν εποχήν της αρχαιότητος, εις Ιουδαίος ή Χριστιανός - ασχέτως άν είναι Ρωμαίος, Σύρος ή Αιθίοψ - δέν δύναται να νυμφεφθή μίαν "άπιστον", καθότι, διά τον νόμον των εθνών "Αραβικού τύπου", δέν υπάρχει CONNUBIUM μεταξύ των διαφόρων πίστεων. Εις την Κωνσταντινούπολιν, δύναται τις να νυμφεφθή μίαν Νέγραν, εφ΄ όσον αμφότεροι είναι ορθόδοξοι Χριστιανοί, άλλ' επ ουδενί λόγω δύναται να λάβη ως σύζυγον την νέαν της παραπλεύρως οικίας, εφ' όσον αυτή είναι Νεστοριανή. Φυλετικώς δέν διαφέρουν, ανήκουν όμως εις δύο νομικώς διάφορα έθνη. Αυτό το οποίον εσήμαινεν, εις του χρόνους του Καίσαρος, η ιδιότης του Ρωμαίου πολίτου, αντικαθίσταται τώρα από το Χριστιανικόν βάπτισμα: Και τα δύο σημαίνουν την είσοδον εις το κύριον έθνος, φορέα της κυριάρχου "κουλτούρας".

Αυτός είναι ο λόγος κατακερματισμού του Νόμου έκτοτε. οι Νεστοριανοί διοικούνται υπό του MAR-SHIMUN, ηγεμόνος και αρχιερέως, οι Εβραίοι εις το Βυζάντιον και εις την Δύσιν διοικούνται υπό Ραββίνων, οι Χριστιανοί εις την Οθωμανικήν αυτοκρατορίαν υπάγονται διοικητικώς και θρησκευτικώς εις τον Πατριάρχην ο οποίος καθίσταται MILLET-I-RUM, αλλά και αι κοινότητες Ευρωπαίων, όπου υπάρχουν, αυτοδιοικούνται».
Η έννοια του έθνους "Αραβικού" ή κοσμοπολίτικου τύπου είναι εις τας ημέρας μας περισσότερον φανερά παρά ποτέ. Σήμερον εις τα, τουρκιστί λεγόμενα, Βαλκάνια, η εθνολογική φυλή των Σέρβων είναι διηρημένη εις δύο. Οι μέν λέγονται Σέρβοι Χριστιανοί ορθόδοξοι οι δέ εκφράζουν, άνευ προκαλύμματος και εξωραϊσμού, την ανωτέρω λεχθείσαν κοινωνιολογικήν αλήθειαν: «Η εθνικότης μας είναι -Μουσουλμάνος-». Ας παρατηρήσωμεν και την αντίδρασιν των Νεοελλήνων: Λέγουν «τ΄ αδέλφια μας οι Σέρβοι» και δέν εννοούν φυσικά ότι οι Σέρβοι είναι φυλετικώς, εθνολογικώς ή ιστορικώς αδελφοί μας. Εννοούν το ομόδοξον εις το δόγμα της Ανατολικής Χριστιανικής Εκκλησίας. Με την ιδίαν λογικήν, ο κάτοικος της Σύρου είναι δυνατόν να νυμφευθή μίαν νέαν εκ Σερβίας ή Ζουλουλάνδης, εφ΄ όσον αυτή είναι Χριστιανή ορθόδοξος. Του είναι όμως τυπικώς αδύνατον να νυμφευθή την γείτονα του νεάνιδα, καθότι Ρωμαιοκαθολική. Χρειάζεται πρός τούτο μία περίπλοκος διαδικασία αλαξοπιστήσεως και ασπασμού μιάς νέας κοσμοθεωρίας, και είναι απολύτως αδιάφορος, δι΄ αμφοτέρας τας κοσμοπολιτικάς θρησκευτικάς παραλλαγάς, ή βούλησις του Ελληνισμού να εύρη βιολογικήν συνέχειαν, με την διαιώνισιν του γεννετικού του υλικού. Πρέπει δέ να τονισθή εν παρόδω, η ολέθρια, διά το μέλλον του Ελληνισμού, Χριστιανική αντίληψις περί μοναχικού βίου. Αυτή ωδήγησεν εις τας γνωστάς εις όλους τραγελαφικάς καταστάσεις, να υπάρχουν, εις τινα εποχήν, 200.000 νέοι μοναχοί εις Άθω, ενώ πέριξ να πολλαπλασιάζωνται δίκην κονίκλων οι Τούρκοι, και η Βυζαντινή ηγεσία να αναθέτη την υπεράσπισην του κράτους εις Τούρκους μισθοφόρους!!!!

Εκ των ανωτέρω, και εξ άλλων βεβαίως, στοιχείων, εκφευγόντων των ορίων της παρούσης μικράς πραγματείας, καθίσταται προφανές ότι το Βυζάντιον, ως κράτος κοσμοπολίτικον, όπου εκυριαρχούν αι κοσμοπολίτικαι ιδέαι του Χριστιανισμού, του Μωαμεθανισμού και του Ιουδαϊσμού, όχι απλώς επέδρασε δυσμενώς επί του Ελληνικού έθνους, άλλ΄ ολίγον έλλειψε να εξαφανίση οριστικώς πάσαν έννοιαν εθνικής αυνειδήσεως, Το Βυζαντινόν κράτος επετέθη με πρωτοφανή μισαλλοδοξίαν και κατέστρεψε τον Ελληνικόν Πολιτισμόν. Το πάθος με το οποίον συνετελέσθη η καταστροφή, η εθνοκτονία του Ελληνισμού, είναι αξιοπερίεργον, και δέν δύναται να αποδοθή απλώς εις τον έμφυτον ρατσισμόν των κοσμοπολίτικων θρησκειών. Αξιοπαρατήρητον τυγχάνει το γεγονός ότι, ενώ απηνώς εδιώκετο ο Ελληνικός τρόπος ζωής, η Ελληνική αντίληψις του κόσμου και η Ελληνική θρησκεία, εν τούτοις εγίνοντο και νομοθετικώς δεκταί, κοινότητες Ιουδαίων, διατηρούσαι και τα ήθη και την θρησκεία των. Κύριον μέλημα του Βυζαντίου υπήρξεν, έως και το τέλος, ο αφανισμός του Ελληνικού Έθνους. Κατά τας τελευταίας ημέρας του εξήντλη τας θνησιμαίας και ελαχίστας δυνάμεις του πρός εξόντωσιν του φιλοσοφικού κινήματος των, υπό τον Πλήθωνα, Νεοπλατωνικών. το ολετήριον έργον επέπρωτο να ολοκληρωθή υπό τον Μωάμεθ του Πορθητού.

Οιοσδήποτε ασχολείται επιστημονικώς με το Βυζάντιον, ιδίως δέ οι θεωρούντες εαυτούς ως Έλληνας, είναι απαραίτητον να διαφωτίζουν και εμπλουτίζουν τας έρευνας των διά της μελέτης του κεφαλαιώδους ζητήματος του εθισμού και διά της μελέτης του μεγαλοπολιτικού φαινόμενου της υστέρας αρχαιότητος. Ως διά μαγείας, πολλά δυσχερή, επιστημονικώς, πολιτικώς και εθνικώς, θέματα εκκαθαρίζονται και, διά μέσου του μεσαιωνικού σκότους, προβάλλει το πραγματικόν των νόημα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΓΦΙΑ
1.Spengler, Oswald (1880 - 1936): Γερμανός φιλόσοφος με κύριον αντικείμενον του έργου του την φιλοσοφίαν της ιστορίας. Η βασική του συνεισφορά εις την φιλοσοφίαν συνίσταται εις την εισαγωγήν της θεωρήσεως των κοινωνιών, ώς ζώντων οργανισμών, με γέννησην, ανάπτυξιν, ακμήν και γήρας
2.Der Untergang des Adendlandes.
3.Ύστεραι εποχαί: Ούτω αποκαλούνται υπό του Spengler εποχαί αντιστοιχούσαι εις το γήρας μιάς κοινωνίας.
4.Ενθ΄ ανωτέρω, σελίς 177.
5.Σημείωσις εκτός κειμένου.
6.Είναι ενδιαφέρουσα και αξία προσοχής η αλλαγή της έννοιας της λέξεως «Εκκλησία» εις το πλαίσιον των νέων συνθηκών της υστέρας αρχαιότητος. Αντί να χαρακτηρίζη το σύνολον των πολιτών (Εκκλησία του Δήμου), αντικαθίσταται από το κλειστόν δωμάτιον της Εκκλησίας των ομοδόξων.
7.Κατά την ιδικήν της, βεβαίως, αντίληψιν περί εαυτής (Σημείωσις εκτός κειμένου).
8.Με την έννοιαν του υπηκόου (Σημείωσις εκτός κειμένου).
9.Εν άλλαις λέξεσιν, πρόκειται περί ανεπιθυμήτων, διά τον επικρατούντα «εθνισμόν», προσώπων (Σημείωσις εκτός κειμένου).
10. Ένθ΄ ανωτέρω, σελίς 68.
11 Νομικόν πρόσωπον είναι μία συλλογική οντότης, η οποία έχει βούλησιν, υποχρεώσεις, και δρά ως μονάς.