Η γυναίκα στα νύχια του χριστιανισμου

Μελετώντας την παλαιά διαθήκη, βλέπουμε τον Μωυσή με περισσή ευκολία να διατάζει 

τον θάνατο μερικών δεκάδων χιλιάδων ανυπεράσπιστων γυναικών, μαζί μάλιστα με 

τα άρρενα τέκνα τους και να χρησιμοποιεί τις νεαρές παρθένες για σκλάβες. Είναι 

άραγε μια ένδειξη αυτή της θεοκρατικής αξίας της γυναικός, στην σκέψη του θεογνώστη Μωυσή; Ή μήπως η γυναίκα στις υπόλοιπες σελίδες της Βίβλου απολαμβάνει την πρέπουσα τιμή και τον προσήκοντα σεβασμό, αποδεικνύοντάς μας ότι οι νομοθετικές ρυθμίσεις του Μωυσή είναι τουλάχιστον ως προς την γυναίκα πράγματι άνωθεν εν πνεόμενες.

---

Παρακαλώ διαβάστε τα απίστευτα πράγματα που ακολουθούν, αργά, σχεδόν τελετουργικά, για να τιμήσουμε επ' ευκαιρεία τον διαχρονικό αυτόν μάρτυρα σεξουαλικής καταπίεσης που λέγετε γυναίκα.

«Και είπεν ο Κύριος προς τον Μωυσήν λέγων... εάν επέλθη εις αυτόν (τον οποιονδήποτε Ισραηλίτη) πνεύμα ζηλοτυπίας (ζήλιας δηλαδή) και ζηλοτυπήση την γυναίκα αυτού, τότε θέλει φέρει την γυναίκα αυτού προς τον ιερέα και... θέλει πλησιάσει αυτήν ο ιερεύς και στήσει αυτήν ενώπιον του Κυρίου. Έπειτα θέλει λάβει ο ιερεύς ύδωρ άγιον εις αγγείον πήλινον και από του χώματος το οποίον είναι επί του εδάφους της σκηνής, (του μαρτυρίου) θέλει λάβει ο ιερεύς και βάλει εις το ύδωρ. (!) Και θέλει αποκαλύψει την κεφαλήν της γυναικός, και θέλει βάλει εις τας χείρας αυτής την προσφορά της ζηλοτυπίας, (τα δώρα της προς των ιερέα) εν δε τη χειρί του ιερέως θέλει είσθαι το ύδωρ το πικρόν, (το ύδωρ το επικαταρώμενον) το οποίον φέρει την κατάραν.


Και θέλει ορκίσει αυτήν ο ιερεύς και θέλει ειπεί προς την γυναίκα, -Εάν δεν εκοιμήθη τις μετά σου και εάν δεν παρεδρόμησας δια να μολυνθής, δεχόμενη άλλον αντί του ανδρός σου, ας είσαι αβλαβής από του ύδατος τούτου του πικρού, το οποίον φέρει την κατάραν, εάν όμως παρεδρόμησας, δεχόμενη άλλον αντί του ανδρός σου, τότε ο ιερεύς θέλει ορκίσει την γυναίκα μεθ' όρκου κατάρας, και θέλει ειπεί ο ιερεύς προς την γυναίκα, -Ο Κύριος να σε καταστήση κατάραν και όρκον μεταξύ του λαού σου, κάμνων ο Κύριος να σαπή (να σαπίσει) ο μηρός σου και να πρησθή η κοιλία σου και το ύδωρ τούτο, το οποίον φέρει την κατάραν, θέλει εισέλθει εις τα εντόσθιά σου, δια να κάμη να πρησθή η κοιλία σου και να σαπή ο μηρός σου. Και θέλει ειπεί η γυνή, Αμήν, Αμήν. (Ω, την δύσμοιρη, έπρεπε να λέει και αμήν, αμήν!)

Έπειτα θέλει γράψει ο ιερεύς τας κατάρας ταύτας εν βιβλίο και θέλει εξαλείψει (ξεπλένει) αυτάς δια του ύδατος του πικρού (τα γράμματα της κατάρας ξεπλένονται μέσα στο «καταρόνερο» που περιέχει πια, πέραν των άλλων και το υλικό με το οποίο τις έγραψε!) και θέλει ποτίσει την γυναίκα το ύδωρ, το οποίον φέρει την κατάραν και το ύδωρ το φέρον την κατάραν, θέλει εισέλθει εις αυτήν δια πικρίαν. Και θέλει λάβει ο ιερεύς εκ της χειρός της γυναικός την προσφοράν της ζηλοτυπίας (που σημαίνει, ότι όλη αυτή την ώρα, η κακομοίρα η γυναίκα ήταν υποχρεωμένη να κρατά τα δώρα της προς τον ιερέα, ενώ αυτός την καταριόταν και την πότιζε ότι ήθελε!)... Και αφού ποτίση αυτήν το ύδωρ τότε θέλει συμβή ώστε, αν είναι μολυσμένη και αδίκησε τον άνδρα αυτής, θέλει εισέλθει εις αυτήν το ύδωρ, το φέρον την κατάραν, δια πικρίαν, και η κοιλία αυτής θέλει πρησθή και ο μηρός αυτής θέλει σαπήση και θέλει είσθαι η γυνή κατάρα εν μέσω του λαού αυτής... Ούτος είναι ο νόμος της ζηλοτυπίας... ο μεν ανήρ θέλει είσθε αθώος από της ανομίας» Αριθ.Ε΄11-31
Τα χάνει κανείς μπροστά σε τέτοιες εικόνες!

Ποια αβυσσαλέα ψυχική διαστροφή μπορεί να συγκριθεί με τούτα δω τα τρίσβαθα της κατάμαυρης μαγγανείας;! Ο ιερέας ποτίζει στο θύμα του χώμα από τη σκηνή, χιλιοπατημένο απ' τα «άγια» σανδάλια των αγίων ιερέων, άγνωστες πικρές ουσίες της δικής του επιλογής και ποσότητας, προσθέτει και δηλητήρια που σε μορφή γραπτής κατάρας ξεπλένονται τελευταία στιγμή μέσα στο «άγιο» καταπότι και νάτην η θρησκευτική μαγγανεία σε όλο το νομιμοποιημένο και ιεροποιημένο της μεγαλείο. Η απόλυτη θυματοποίηση. Η πλήρης θεϊκή ομηρία! Ο πιστός στο οδυνηρό τέρμα της ολοκληρωτικής παράδοσης στον «θεό»! Ποιές απίστευτες διαστροφές νομιμοποίησαν την απόλυτη αυτή εξαθλίωση της γυναικός, καθιστώντας πανίσχυρο από πάνω της τον κάθε άθλιο που εξασφάλισε τον τίτλο του ιερέα; Πως τολμούν να αποκαλούν την παραπάνω περιγραφή θεόπνευστη, ενώ ακόμα και διανοητικά ανάπηροι μπορούν εύκολα να διακρίνουν τον απόλυτο κίνδυνο της εγκατάλειψης των γυναικών στις διαθέσεις του κάθε... ιερέα; Ναι, αυτό κι' αν είναι θεοκρατία!

Αν λοιπόν κατά την κρίση του ιερέως, η γυναίκα ήταν ένοχη, μπορούσε τότε με όλη την άνεση του, με την ανάλογη ουσία της εκλογής του να γράψει και να ξεπλένει τα γράμματα της κατάρας, μέσα στο «άγιο» πικρόνερο του. Πίνοντας το η καημένη η Εβραιοπούλα, δεν θα προλάβαινε ούτε το τελικό «Αμήν» να ψελλίσει, θα σφάδαζε με πόνους φρικτούς και θα τέλειωνε στα ποδιά του δημίου της σαν το φολιασμένο σκυλί!
Απ' την άλλη όμως, πως είναι δυνατόν να υπομένει κανείς αδιαμαρτύρητα τέτοια βάρβαρη υποτίμηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας; Ας τολμούσαν να κάνουν όλες αυτές τις αθλιότητες σε μια Κρητικιά, μια Ροδίτισσα μια Μυκηναία, και θα βλέπανε το πήλινο δοχείο με το «καταρόνερο» να τους έρχεται κατακούτελα!

Ζαλίζεσαι συνειδητοποιώντας ότι όλες αυτές τις σχιζοφρένιες τις διαβάζεις στο βιβλίο του θεού, που έπλασε τον κόσμο με αγάπη και άπειρη καλοσύνη. Επιτέλους, αιδώς πιστοί...αν είναι δυνατόν να ταυτίζετε τα σεβάσματα με τούτη εδώ την μαυρίλα.!

Βέβαια μερικοί αμέσως θα αντειπούν ότι αυτά δεν μπορεί παρά να είναι εβραϊκές υπερβολές και οπωσδήποτε όχι θέλημα θεού! Αν είναι όμως έτσι, γιατί ο ομιλητικότατος θεός του Μωυσή, (που είναι και ο σημερινός δικός μας θεός) δεν φαίνεται να έχει καμία αντίρρηση στον άγριο εξευτελισμό της γυναικός, που έπεσε θύμα των αστήρικτων υποψιασμών του συζύγου της; Γιατί δεν αναιρείται πουθενά στις άγιες γραφές η παραπάνω Μωσαϊκή αθλιότητα απέναντι στις πιθανές γυναικείες απιστίες; Υποτίθεται ότι όλες αυτές οι υστερικές θεοκρισίες είναι θεόσταλτες, αφού όλα τα παραπάνω είναι γραμμένα «κατ' εντολή του Κυρίου» και του μέγιστου των προφητών του Μωυσέως, στο βιβλίο που εκφράζει τον θεό της μισής ανθρωπότητας. Άλλωστε λαμβάνουν χώρα μέσα στη σκηνή του μαρτυρίου, ακριβώς δίπλα δηλαδή απ' τα «άγια των αγίων» που φιλοξενούν την κιβωτό της διαθήκης εκεί ακριβώς όπου με σαφήνεια καθορίζεται αυστηρότατα η παρουσία του τρομερού αυτού παλαιοδιαθηκικού αλλά και σημερινού θεού. Όλα αυτά λοιπόν συμβαίνουν «εντελώς ενώπιον» του θεού!

Αντί λοιπόν ο εβραϊκός θεός της σκηνής του μαρτυρίου να καταδεχτεί να κρίνει ο ίδιος την ενοχή ή την αθωότητα της δυστυχούς γυναίκας όπως έκανε με κάθε άλλη σημαντική ή ασήμαντη περίπτωση μιλώντας απ' ευθείας στον Μωυσή, ή έστω στον οποιονδήποτε ιερέα, νομοθετεί και δέχεται τον εξευτελιστικό εκφοβισμό και τον ενδεχόμενο δηλητηριασμό των αθώων αυτών θυμάτων της ανδρικής ζηλοτυπίας! Το γιατί συμβαίνει αυτό, δεν είναι ούτε ανερμήνευτο ούτε δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς. Είναι η στυγνή ανάγκη του βαρβάρου εκφοβισμού των γυναικών. Καταπιεστικότατου μάλιστα εκφοβισμού που το με το παραπάνω υπηρετείται με την ταπεινωτική αυτή διαδικασία και όχι οποιαδήποτε απονομή δικαιοσύνης.

Βέβαια τίποτε παρόμοιο δεν υπάρχει στην Βίβλο, για τις πιθανές υποψίες των γυναικών για την ανδρική ακεραιότητα! Ανδρική θεοκρισία λοιπόν εξ' αφορμής γυναικείας ζηλοτυπίας δεν υπάρχει. Οι άνδρες δεν κινδυνεύουν να υποστούν τίποτε παρόμοιο για υποψίες και μόνο.
Είναι βέβαια ντροπή, ακόμα και να υπαινιχθούμε ότι όλα αυτά έχουν οποιαδήποτε σχέση με θεό! Παρ' όλα αυτά ο θεός της βίβλου που εισηγήθηκε όλες αυτές τις σχιζοφρένιες παραμένει αμετακίνητα ο θεός της «πολιτισμένης» ανθρωπότητας χαρακτηρίζοντας μάλιστα απειλητικά ως ασεβή και βέβηλο, όποιον τολμήσει να τον κρίνει.

Πρέπει εδώ να διευκρινίσουμε ότι ο θεός του Σινά, έχει ανδροκρατική ηθική εντελώς σύμφωνη με τον περίγυρο και την ιστορία του τόπου του, αφού όλες οι περιοριστικές και ηθικο-εξευτελιστικές εντολές εξαντλούνται στο πρόσωπο της γυναίκας. Ο άνδρας ούτε μονογαμικός χρειάζεται να είναι, ούτε θύμα ζηλοτυπίας μπορεί να γίνει. Έχει το δικαίωμα και συζύγους να έχει όσες μπορεί να συντηρεί, αλλά και παλλακίδες να κάνει όσες απ' τις δούλες του ορέγεται, για τις οποίες μάλιστα πουθενά δεν υπάρχει κανένας γενικότερος έστω αριθμητικώς περιορισμός!

Η μόνη που πρέπει να τηρεί τους αυστηρούς σεξουαλικούς περιορισμούς, πριν και μετά τον γάμο, είναι η γυναίκα και μάλιστα επί ποινή θανάτου! Η παρθένος που θα ευρεθεί έγκυος θα λιθοβοληθεί. Ο άγαμος όμως ισραηλίτης δεν περιορίζει τις σεξουαλικές του δραστηριότητες από κανέναν νόμο κατά της πορνείας. Είναι εντυπωσιακό ότι δεν υπάρχει στον Μωσαϊκό νόμο «ου πορνεύεις». Οι ισραηλίτες, μπορούσαν να ικανοποιούν τις σεξουαλικές τους ανάγκες σε πόρνες, χωρίς αυτό να είναι καθ' οιονδήποτε τρόπο παράπτωμα. Η περίπτωση μάλιστα του πατριάρχη Ιούδα που άφησε έγκυο την ίδια την νύφη του Θάμαρ, όταν αυτή προσποιήθηκε την πόρνη (Γέν.ΛΗ΄15), δείχνει πολύ καθαρά ότι τίποτε δεν άλλαξε απ' την εποχή εκείνη και καμία συνέπεια δεν συνέτρεχε για τις σεξουαλικές δραστηριότητες των ανδρών.

Αυτές που κυριολεκτικά είχαν βρει τον μπελά του ήταν μόνο οι ταλαίπωρες Ισραηλίτισσες. Κάποιος θα πει ότι η περίπτωση του πατριάρχη Ιούδα είναι πολύ προγενέστερη του μωσαϊκού νομών και δεν υπόκειται σ' αυτόν. Τι θα πείτε όμως για τον Σαμψών που όχι μόνο είναι μεταγενέστερος των μωσαϊκών νόμων αλλά έχοντας το «πνεύμα του Κυρίου» ξημεροβραδιαζόταν στις πόρνες και οι επισκέψεις του σ' αυτές σημειώνονται με μια επιδεικτική απλότητα: «Και υπήγεν ο Σαμψών εις Γάζαν, και είδεν εκεί γυναίκα πόρνην και εισήλθεν προς αυτήν» Κριταί ΙΣ΄1 Όλο αυτό αναφέρεται έτσι απλά και ξεκομμένα! Ο θρησκευόμενος όμως δεν αναρωτιέται, γιατί άραγε πρέπει να μάθουμε έτσι χωρίς λόγο αν πήγε ή όχι ο Σαμψών σε πόρνη;

Βέβαια για όλα στην βίβλο υπάρχει ένας λόγος, εμείς παρακάτω θα μάθουμε ποιο είναι αυτός.

Τελικά, από που πηγάζουν όλα αυτά τα ολοφάνερα κατακάθια της πρωτόγονης μαγείας; Τι γυρεύουν μέσα στο "θεϊκό" βιβλίο και γιατί δεν καυτηριάσθηκαν ποτέ δημοσίως από τόσες χριστιανικές χώρες αλλά αποκρύπτονται και παρασιωπούνται από εκατομμύρια πιστούς ανά τον κόσμο που με τόση ανεξέλεγκτη ορμή και πάθος υπερασπίζονται και περιθάλπουν οτιδήποτε είναι εβραιοβιβλικό; Γιατί η γυναικα(1) κατασυνθλίβεται ασύδωτα με τις ευλογίες του θεού των εβραίων; Είμαι εγώ που υπερβάλλω ή ο κάθε λογικός άνθρωπος θα αγανακτούσε στην ιδέα ότι ο θεός του, ο βιβλικός θεός, που με τόση αυτοθυσία αγαπά, δεν είναι παρά μια πλαστή θεότητα προτεινόμενη από υστερόβουλους τυραννικούς παλιομοδίτες Μεσοποτάμιους μάγους;

Και μόνο η ύπαρξη αυτής της απόλυτα αχαλίνωτης περιγραφής των μεθόδων μαγγανικής καταπίεσης των γυναικών, μέσα στις σελίδες της αγίας γραφής έπρεπε να βάλει αυτόματα ένα τέλος στην βιβλική εξουσία, στις φιλόθρησκες ψυχές μας. Κι' όμως η συγκεκριμένη διαδικασία πολύ αργότερα μετονομάσθηκε «Αγνεία» και εφαρμόσθηκε κατά την κρίση των ιερέων και στους χριστιανικούς χρόνους.
Αφού όμως οι νόμοι αυτοί μόνο Θεόδοτοι δεν είναι, προκύπτει φυσιολογικά το ερώτημα: ποιά είναι η αληθινή καταγωγή τους;

Όπως έχουμε ξαναπεί, οι άνθρωποι που πρότειναν τις παραπάνω αθλιότητες, έχουν ένδοξη προϊστορία αιώνων και δικαιολογημένα είναι άξιοι συνεχιστές των ανόητων ιδεών της ανατολής. Θεοδικία λέγεται η πανέξυπνη αυτή ιδέα, που από τα βάθη των αιώνων ήταν μια εντελώς ανόητα θεοκρατούμενη απόπειρα δικαιοσύνης.
Η Ασσυριολογία που έχει τόσα να μας πει, θα μας δώσει ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την Χαλδαιική θεοδικία στην μεσοποτάμια Ούρ, την πόλη απ' όπου κατάγεται ο Αβραάμ και οι ιδέες των απογόνων του.

Ο κώδικας «Ούρ-Ναμμού»
Και η καταγωγή της Μωσαϊκής θεοδικίας

«Ο Ούρ-Ναμμού είναι ο θεμελιωτής της τρίτης δυναστείας της Ούρ και ο ηγεμόνας που έχτισε το καλύτερα διατηρημένο ως σήμερα ζιγκουράτ στην αρχαία Μεσοποταμία. Βασίλεψε από το 2112 π.Χ. ως το 2095 π.Χ... Πολύ πρόσφατα ήρθαν στο φως λογοτεχνικά έργα που αφορούν την εποχή αυτή και που είναι γνωστά από αντίγραφα που έγιναν δυο η τρεις (κατ' άλλους περισσότερους) αιώνες αργότερα και πιο ειδικά μεταξύ του 1800 και 1700 π. Χ. Ο κώδικα του Ούρ-Ναμμού βρέθηκε πολύ αποσπασματικός. Λείπουν παρά πολλά άρθρα και παρά πολλά είναι λειψά και μισοκατεστραμένα. Και έτσι όπως είναι όμως παρουσιάζει μεγάλο ιστορικό ενδιαφέρον, γιατί η Ούρ αποτελεί τον αντίποδα της Βαβυλώνας. Είναι η κλασσική περίπτωση παραδοσιακής Μεσοποταμιακής πόλης όπου το ιερατείο διατηρούσε τρομερή δύναμη. Η «δοκιμασία του ποταμού» ήταν πραγματικά μια τρομερή δοκιμασία, όπου κρινόταν η ειλικρίνεια της μαρτυρίας. Ο ποταμός θεωρείται θεός κριτής. Ο δοκιμαζόμενος ριχνόταν στο ποτάμι με ορισμένη τελετουργία και αν ο ποταμός δεν τον έπνιγε, ήταν αθώος. Η δοκιμασία αυτή ήταν τρομερή και εφαρμοζόταν μόνο σε πολύ κρίσιμα θέματα.»

Το κείμενο «Ούρ-Ναμμού» αποδίδεται εδώ με βάση την αγγλική μετάφραση του J.J. Finkelstein που δημοσιεύθηκε στο «The Ancient Near East»
Στίχοι 270-280 : «Αν ένας άνθρωπος έχει κατηγορήσει (άλλον) άνθρωπο για... εδώ το κείμενο κατεστραμμένο... και αυτός (δηλαδή ο κατήγορος) τον υπέβαλε (τον κατηγορούμενο) στην δοκιμασία του ποταμού και το βασανιστήριο του ποταμού (και ο κατηγορούμενος) απέδειξε ότι είναι αθώος τότε ο άνθρωπος που δημιούργησε όλη αυτή την κατηγορία (δηλαδή ο κατήγορος) θα πρέπει να πληρώσει τρία σέκελ (24 περίπου γραμμάρια!) ασήμι».
Στίχοι 281-290, Β Παράγραφος 10 : «Αν ένας άντρας κατηγορήσει την γυναίκα κάποιου άλλου για μοιχεία και το βασανιστήριο του ποταμού αποδείξει ότι είναι αθώα, τότε ο άνθρωπος που την κατηγόρησε θα της πληρώσει ένα τρίτο της μίνα (166 περίπου γραμμάρια!) ασήμι».2 Οι μοιχοί στην Μεσοποταμία έπρεπε οπωσδήποτε να ξέρουν καλό κολύμπι! Οι παράνομοι εραστές στην Ούρ, πρώτα μάθαιναν κολύμπι και μετά ξενοκοιτούσαν!

Παρατηρούμε την εκπληκτική ομοιόμορφη ανεγκέφαλη διαδικασία απονομής δικαιοσύνης, που είναι χαρακτηριστικό της εποχής. Οι ιερείς που κυριαρχούν στην βάναυσα θρησκοκρατούμενη Μεσοποταμία, ήθελαν να επιβάλουν την τρομοκρατική τους θεοκρατική νομοθεσία. Με λίγο ασήμι, είχαν την δυνατότητα να κατηγορήσουν ερωτικούς αντίζηλους ή να ρίξουν στο ποτάμι, οποιονδήποτε δεν τηρούσε ή τους φαινόταν ότι δεν τηρούσε τις εντολές τους, για ηθική και κοινωνική τάξη.

Βέβαια, ακόμα μέχρι σήμερα αληθεύει ότι με το χρήμα μπορεί να επιβάλης υποψίες και πάσης φύσεως ταλαιπωρίες σε ανίσχυρα θύματα.
Το ότι οι ιερείς του Μωυσή, δεν ρίχνουν στο ποτάμι την φερόμενη ως μοιχαλίδα δεν είναι πράγματι ελαφρυντικό, αφού στις ερημιές που τριγυρνά ο λαός Ισραήλ δεν υπάρχει σταθερή παραποτάμια κατοίκιση. Αντικειμενικά υπάρχει μόνο η αντιστροφή των όρων της διαδικασίας, αντί να ρίχνουν την κατηγορούμενη μέσα στο ποτάμι, ρίχνουν "το ποτάμι της θεοδικίας" (ως επικαταρωμένο ύδωρ) μέσα της! Η απόλυτη αυτή εξουσία του ιερέα πάνω στη ζωή του θύματος του, που θέλει τον εξουσιαζόμενο εντελώς ανυπεράσπιστο με ανοιχτό το στόμα, μπροστά στην απόλυτη εξουσία του, μόνο ως χειρότερη διαδικασία απ' αυτή του ποταμού μπορεί να θεωρηθεί. Η αληθινή διαφοροποίηση οφείλετε μόνο στο γεγονός ότι κατάφεραν να βρουν κάτι πολύ χειρότερο απ' την θεοδικία του ποταμού, μια και δεν θα μπορούσαν να βρουν ποτάμι κάθε τόσο μέσα στις ερημιές του Σινά!

Στην Ούρ όμως, που προηγείται αισθητά των χρόνων του Μωυσή και χωρίς μάλιστα να έχουν δικό τους, τον έναν και μοναδικό θεό, έδιδαν τουλάχιστον κάποια αποζημίωση σε ασήμι στα θύματα τους, αν είχαν την ανέλπιστη τύχη να σωθούν από τα ορμητικά νερά του Ευφράτη. Ενώ στην περίπτωση του Μωσαϊκού νόμου, περιορίζονται σε απλή αθώωση του φιλοκατήγορου συζύγου, χωρίς να προβλέπουν καμία ποινή αποζημίωσης για την παθούσα, πράγμα που θα μπορούσε να συγκράτηση λίγο την αχαλίνωτη ζηλοτυπία του συζύγου.

Το γεγονός ότι η Βίβλος περιλαμβάνει ατόφιο ένα κομμάτι αυθεντικής τελετουργικής δεισιδαιμονίας, κανέναν από τους οπαδούς της πίστη δεν φαίνεται να ενοχλεί. Η σκέψη του πιστού, έχει δαιδαλώδεις άμυνες και οι δυνατότητες των αφελών υπεκφυγών του, είναι ατελείωτες. Κι' όμως με ελάχιστη συνέπεια στη σκέψη θα βλέπαμε ότι ένα βιβλίο αποκαλυμμένης αληθείας που περιλαμβάνει ως θεόδοτης μια τέτοια κοινότατη δεισιδαιμονική απόδοση δικαιοσύνης, αποδεικνύει αυτόματα ότι τίποτε το θεϊκό δεν μπορεί να περιλαμβάνει και στις υπόλοιπες "αγιασμένες" σελίδες του.

Στην ιστορία των λαών, μπορείτε να βρείτε χιλίων ειδών παρανοϊκές θρησκευτικές δεισιδαιμονίες, καμία όμως απ' αυτές δεν θα ξεχάσει ποτέ, να εξασφαλίσει τα απαραίτητα εξουσιαστικά πλεονεκτήματα στους εφευρέτες της.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, οι πιστοί σχεδόν όλων των θρησκειών σε τακτά χρονικά διαστήματα είναι υποχρεωμένοι να περιέρχονται σε μια κατάσταση απόλυτου εξουσιασμού μπροστά απ' τους ιερείς τους. Η «μετάληψη» "αγιασμένων" υλικών της πίστης (θεοφαγία), κατ' ευθείαν από το χέρι του τοπικού ιερέα, στο ανοιχτό στόμα του πιστού, είναι τόσο διαδεδομένη στα παγκόσμια θρησκευτικά δεδομένα, ώστε κανείς δεν μπορεί να μας το βγάλει απ' το μυαλό, πως όλο αυτό δεν είναι απομεινάρι των αρχέγονων εξουσιαστικών θρησκευτισμών, που μέχρι και σήμερα εξυπηρέτησε θαυμάσια την επίδειξη εξουσίας και γιατί όχι (όπως θα δούμε αργότερα) την επιβολή της θεοδικίας κατά τας ορέξεις των τοπικών ιερέων.(3)

"Θεοδικία"
η Μεσοποτάμια τέχνη του Μωυσή

Ας δούμε όμως λίγα πράγματα για την θεοκρισία σε δύση και ανατολή, για να καταλάβουμε ότι οι νόμοι του Μωυσή, δεν έχουν τίποτα το θεϊκό, αλλά απεναντίας εκφράζουν πανομοιότυπα το πνεύμα της εποχής, που ούτε λίγο ούτε πολύ, βράζει στην δεισιδαιμονία, την μαγγανεία και την παντοειδή μαγεία.
Η "θεοκρισία" ή αλλιώς "Θεοδικία", είναι πανάρχαια και ευρύτατα διαδεδομένη πρωτόγονη μορφή απονομής της δικαιοσύνης. Έρευνες δείχνουν ότι δεν υπήρξε χρόνος η μεριά της γης, που οι άνθρωποι να μην πιστεύουν ότι η τελική απόδειξη της αθωότητας εγίνετο με την δοκιμασία επιβίωσης από μεγάλο ή και θανάσιμο κίνδυνο.
Οι περιπτώσεις που φαίνεται να απαιτούσαν αυτήν την θεοδικία ήταν οι αμφιβολίες της ένοχης ή ακόμα και η άγνοια των ενόχων. Έτσι διάφορες ευφάνταστες δοκιμασίες επιβίωσης εκαλούντο να προσδιορίσουν με τα θεϊκά τους σημάδια, την ενοχή ή την αθωότητα του κατηγορουμένου ή να αποκαλύψουν τον τελικό ένοχο.

Επιγραμματικά διαβάζουμε για την δοκιμασία (θεοδικία) π.χ. του δηλητηρίου: "Ο κατηγορούμενος καταδικάζεται να πιει το δηλητήριο παρασκευαζόμενο υπό του μάγου, αν το εμέση εθεωρείτο αθώος άλλως ένοχος" Ν. Π. Δημητρακόπουλος "Η θεοδικία"
Και αλλού: "Η δοκιμασία του δηλητηρίου, της οποίας πολυάριθμα είναι τα παραδείγματα εις φυλάς της Μαδαγασκάρης τους Ασαντή και τους Κάφρους της Α. Και Ν. Αφρικής και της Δ. ακτής ως και εις άλλας φυλάς αγρίων της ηπείρου αυτής. Συχνή είναι η χρήσις του δηλητηρίου εις τους λαούς των Βραχμάνων Ινδιών. Η προετοιμασία του δηλητηρίου το οποίον παρασκευάζετο από αφεψήματα διάφορων φυτών και φύλλων προσλαμβάνει τον χαρακτήρα της ιεροτελεστίας. Ο κατηγορούμενος έπινε το δηλητηριώδες υγρό και αν επέζη απεδεικνύετο η αθωότης του. Αν απέθνησκε ή ασθενούσε βαριά ήτο ένοχος" Δρανδάκης τ.ΙΒ΄521

"Η δοκιμασία των τροφών" είναι μια άλλη μορφή θεοδικίας όπου ο δοκιμαζόμενος, έπρεπε να καταπιεί τεράστιες μπουκιές τροφίμων και μόνο αν τα κατάφερνε αποδείκνυε την αθωότητα του! Εννοείται ότι οι συγκεκριμένες τροφές παρασκευάζοντο απ' το χέρι του ιερέα! Η δυτική εκκλησία η οποία κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους θεωρούσε νόμιμη την θεοκρισία, χρησιμοποιούσε την θείαν ευχαριστία ως μέσον αποδεικτικό της συγκεκριμένης κρίσης. Αλλά και η ανατολική εκκλησία κατά τους βυζαντινούς χρόνους φαίνεται ότι χρησιμοποιούσε το είδος αυτό της θεοκρισίας δια της θείας ευχαριστίας (λειτουργιάς), του άρτου της Μ. Πέμπτης. "Η υπό του δοκιμαζόμενου καταβροχθιζόμενη μάζα εκαλείτο παρά των Βυζαντινών "κλεπτέλεγχος"

"Η δοκιμασία του αγιασμένου ύδατος, στην Ινδία, αλλά και στη Βαβυλώνα, συνίστατο εις πόση ύδατος, εντός του οποίου είχε βαπτιστεί κάποιο ειδώλιο. Το ούτως αγιασμένων ύδωρ είχε συνέπειας κακάς μόνον δια τον ένοχον. Για τους εβραίους, η δια του ύδατος δοκιμασία ήτο εκ των θεσμών του Μωσαϊκού νόμου". Τα παραπάνω αποσπάσματα είναι από: το Βιβλίο του Αδ. Αδαμαντίου. "Αγνεία πείρα εν Λαογραφία" τ. Α΄ - καθως και στα λήμματα "Θεοκρισία" Δρανδάκης και Ελευθερουδάκης "θεοδικία"

Δεν πρέπει να παραλείψουμε να υπογραμμίσουμε, την μανία να μετονομάζουν και άλλοι πλην των εβραίων, τα κοινά δηλητήρια σε "αγιασμένα ύδατα". Σημειώστε αυτή την θρησκευτική τάση, που εξ αφορμής της Μωσαϊκής θεοκρισίας εντοπίσαμε, διότι θα μας χρειασθεί καθ' όλη την διάρκεια της μελέτης μας αυτής.
Οι μορφές της θεοκρισίας είναι ατέλειωτες. Άλλοι είχαν την στήλη του καπνού να διευθύνεται προς τον ή τους ενόχους, γύρω απ' την ιερή πυρά. Τις θέσεις φυσικά που θα καταλάβουν οι διάδικοι τις καθόριζε ο... ιερέας. Αλλού, έριχναν το θύμα χειροπόδαρα δεμένο μέσα σε χείμαρρους, μέχρι να βρεθεί το ιερό βέλος που ιερείς όμως έριχναν κατ' εκτίμηση σε άγνωστη κατεύθυνση! Ήταν δηλαδή στην διακριτική ευχέρεια του ιερέα κριτή, να τοξεύσει σε προσιτό μέρος για να πετύχει την έγκαιρη ανεύρεση του ή να τοξεύσει το ιερόν βέλος προς δύσβατη περιοχή και τον χειροπόδαρα δεμένο στον χείμαρρο τον έτρωγε το μαύρο σκοτάδι.

Άλλοι, έπρεπε να κρατήσουν το χέρι τους σε καυτό νερό, χωρίς να υποστούν βλάβη ή να βαδίσουν σε αναμένα κάρβουνα, για να αποδείξουν την αθωότητα τους. Η πυροβασία και η ακαϊα (αναστενάρια), κατά μια εκδοχή, έλκουν την καταγωγή τους απ' τις ανάγκες επίδειξης της ευνοϊκής θεοκρισία που δημιουργήθηκαν ανά τους αιώνας.

Ο όρκος, τα στοιχήματα, τα τυχερά παιγνίδια, οι μονομαχίες, όπου οι διάδικοι παίζουν το παιγνίδι με τις πιθανότητες της νίκης η του "θανάτου'', έχουν μέσα τους κάτι από τον "θεόσταλτο κριτή" που ανταμείβει ή απορρίπτει θεοδικαστικά τις προσπάθειες τους. Η σκέψη ότι σ' όλα αυτά κανένας θεός δεν πρόκειται ποτέ να ανακατευτεί, τους είναι ξένη. Μέσα στο ίδιο αυτό βαθύτατα ριζωμένο αίσθημα ανιχνεύει κανείς την βασικότερη αιτία του θρησκευτικού εφησυχασμού. Νομίζει ο πιστός ότι ανήκοντας με έναν ιδιαίτερο τρόπο στην πίστη και στον τοπικό θεό ότι εξασφάλισε δια βίου την ευνοϊκή θεοδικία.
Πρέπει εδώ να σημειώσουμε με έμφαση, ότι ο νικητής ή ο επιζών είναι ακόμα στα μάτια του απαίδευτου λαού, αυτός που εξασφάλισε την εύνοια των θεϊκών δυνάμεων και συνεπώς είναι ο ένθεος ο αρχηγός και ο αθώος.

Εντυπωσιακή έπ' αυτού, εξακολουθεί να παραμένει η κοινωνική αποδοχή πραγμάτων και ιδεών, μόνον και μόνο επειδή αυτά επικράτησαν και επιβιώνουν εντυπωσιακά μέσ' τον χρόνο! Αυτό για τον λαϊκό άνθρωπο, θεωρείται η καλύτερη απόδειξη της γνησιότητας, της αληθείας αλλά και της θεϊκής προέλευσης τους! Παράδειγμα, οι τοπικές θρησκείες σε δύση και ανατολή, επικαλούνται την μακρόβια ιστορική τους παρουσία, την μακραίωνη αποδοχή και επικράτηση τους στους τοπικούς πληθυσμούς, σαν την καλύτερη και οριστική απόδειξη ότι είναι από θεού! Ουσιαστικά μια τέτοια επιχειρηματολογία, ανταποκρίνονται άριστα στην "λογική της θεοδικίας", αφού έμμεσα υπαινίσσεται ότι, αν δεν ήταν από θεού θα είχε νικηθεί από τον αδυσώπητο ποταμό του χρόνου.

Ουσιαστικά, το πανάρχαιο αυτό αίσθημα της παντοειδούς αλλά και πανταχού παρούσας θεοκρισίας, έγινε ο κακός δαίμονας της ανθρώπινης ιστορίας, αφού επιτήδειοι λαοπλάνοι μπορούσαν θεουργώντας ακατάπαυστα και ικανοποιώντας ή τρομοκρατώντας αυτό το βαθιά ριζωμένο αίσθημα της θεοδικίας, να οδηγούν τους λαούς στην υπηρεσία των δικών τους ορέξεων. Η θρησκευτική καταφυγή είναι η ιδέα που εμπορεύεται κάθε θρησκεία. Θρησκεία σημαίνει για το πιστό οριστική ευνοϊκή θεοδικία. Αν το δούμε έτσι, τότε οι μεγάλες και μακρόβιες λατρευτικές ιδέες, εκφράζουν μάλλον την νωχελική στασιμότητα των λαών και την ανάγκη τους για μια ζωή μικρών ιδεολογικών κραδασμών, γιατί αυτές ανταποκρίνεται στους συναισθηματισμούς και τις περιορισμένες και βραδυκίνητες αντιληπτικές τους δυνάμεις.

Απ' την άποψη αυτή, οι πλέον μακρόχρονοι θρησκευτικοί σχηματισμοί, είναι ιδεολογικές φυλακές που απαράλλακτα σε δύση και ανατολή, το μόνο που υπόσχονται, είναι ευνοϊκή θεοκρισία και την σιγουριά της μαζικής αποδοχής. Χωρίς να νοιάζονται για την πραγματική πρόοδο των λαών που εξουσιάζουν.
Βασικά οι λαοί είναι νυσταγμένοι μωρογίγαντες, όποιος τους νανουρίζει γλυκύτερα, αποσπά το χαμόγελο της διαχρονικότερης αποδοχής τους. Τα μεγάλα λοιπόν και υπέργηρα κοινωνικά σχήματα, οπως οι θρησκειες εξ' ορισμού είναι κοινωνικοί δεσμοφύλακες!
Η πρόοδος όμως, οι αρετές και το αληθινό αύριο των λαών, δεν γεννήθηκε ποτέ μέσα στην μαζική δεισιδαιμονία και την νυσταλέα "κοινοβιακή σιγουριά''. Γεννήθηκε από τους λίγους, που αδιαφόρησαν για την αποδοχή των πολλών και έκριναν, με αληθινό κίνδυνο της ζωής τους, αμείλικτα τα έργα και τις ιδέες των "θεών".

Η κρίση λοιπόν του μέσου ανθρώπου παγκοσμίως λειτουργεί ακόμα θεοδικαστικά. Τα δυο άκρα του φόβου και της ελπίδας, ασκούν επάνω του τεραστία έλξη καθιστώντας τον ανίκανο να σταθεί ισόρροπα στο κέντρο. Παράδειγμα ο σημερινός "Έλληνας". ΄Η θα παραδίδεται αμαχητί στην ολοκληρωτική ιστορική του ήττα, ή θα πάσχει από υπερτροφική αισιοδοξία που εγγίζει τα όρια της βλαπτικής θεοδικίας, αφού παρά τα οδυνηρότατα ιστορικά δεινοπαθήματα του, κατέληξε να εφησυχάζει επικίνδυνα τραγουδώντας: "η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει"!

Προσωπικά, δεν ξέρω αν πρέπει να θαυμάσω ή να τρομάξω απ την ασίγαστη αυτή αθεράπευτη αισιοδοξία του. Οπωσδήποτε αυτό που επείγει είναι να καταστεί ο μέσος Έλληνας ικανός να περιφρουρήσει την αξιύμνητη αυτή αθανασία της φίλτατης Ελλάδος, διαβάζοντας και ερευνώντας για τα αιτία της πτώσης της απ' τα τρισένδοξα ύψη της αρχαίας της δόξας και όχι μόνο να βαυκαλίζεται θεοδικαστικά για το αν πεθαίνει ποτέ ή όχι η Ελλάδα,

Όλα μπορούν να πεθάνουν... είναι θέμα δηλητηρίου. 

Η δεισιδαίμων λοιπόν αυτή αίσθηση θείας εύνοιας ή απόρριψης, η αρχαία αυτή θεοδικία, διέπει δυστυχώς ακόμα την ζωή μας. Με παιδική ευκολία ταυτίζουμε κάθε είδος ενδείξεις και οιωνούς με θεϊκά μηνύματα. Πρόσφατα Έλληνες προσκυνητές του ίδιου θρησκευτικού ιερού, στην Ιερουσαλήμ, απέδωσαν την σωτήρια τους απ' τις σφαίρες τρομοκρατών (που τους εξέλαβαν για αντιπάλους) σε θαύμα θεοκρισίας, που προστάτευσε όμως... μόνο τους μισούς που επέζησαν!

Η θεοδικία σε όλο της το παράδοξο μεγαλείο.
Το θαύμα είναι λοιπόν εν κατακλείδι, η κορυφαία θεοκρισία εκφράζουσα πανλαϊκά την θεία θέληση. Να γιατί το "θαύμα", ήταν το αγαπημένο αποδεικτικό νομιμότητας, στα χέρια των θρησκευτικών ηγετών όλου του κόσμου. Το χαλινό στην μύτη των θαυματοφάγων λαών. Ας επανέλθουμε όμως στους ανατριχιαστικούς ξορκισμούς της καθ' υποψία άπιστης συζύγου και τον βάρβαρο ψυχικό βιασμό που επιβάλει ο θεογνώστης Μωυσής, σ' αυτά τα θύματα ζηλοτυπίας του λαού Ισραήλ.

Η θεοσοφία λοιπόν της Βίβλου, περιλαμβάνοντας αυτή την τυπική για δεισιδαίμονες λαούς θεοκρισία, όχι μόνο εξισώνει την σοφία του Μωυσή μ' αυτήν των αγρίων Κάφρων(4) ζουλού της Ζουλουλάνδης και της Μπουτσουάνα, αλλά μας αποδεικνύει ότι στερείται οποιουδήποτε ιδιαίτερου πνεύματος, αφού μόνο τις θεοδικίες τις εποχής του μπορεί να αναπαράγει κι' αυτές μάλιστα κακοποιημένες.

Παράδειγμα, ο κώδικας Χαμουραμπί λέει για τους μοιχούς: "Αν η γυναίκα ενός κύριου συλληφθεί στο κρεβάτι κάποιου αλλού κυρίου, τότε πρέπει να τους δέσουν και να τους πετάξουν στο ποτάμι" κωδ. Χαμ. 129 Η ιδέα είναι πανομοιότυπη. Ναι, το αξιοσημείωτο μέσα σ' όλα αυτά είναι ότι η εβραίο-μωσαϊκή θεοκρισία, είναι όπως είπαμε κατά πολύ χειρότερη των άλλων προγενέστερων και ασφαλώς μη θεόπνευστων. Διότι όπως παρατηρούμε τουλάχιστον στον παραπάνω νόμο του Χαμουραμπί, εδώ έχουμε πρώτα βεβαιωμένο το αδίκημα της απιστίας και μετά ακολουθεί η θεοκρισία (δοκιμασία) του ποταμού.
Στην περίπτωση όμως που δεν υπάρχουν παρά μόνο υποψίες, να τι λέει στην άμεση συνεχεία του ο κωδ. Χαμ.: "Αν κάποιος κατηγορήσει την γυναίκα του αλλ' αυτή δεν συλληφθεί έπ' αυτοφώρω στο κρεβάτι κάποιου άλλου τότε θα το βεβαιώσει στ' όνομα του θεού (θα πάρει όρκο αθωότητας) και θα γυρίσει σπίτι της." Κωδ. Χαμ. 131 Αν και κατά αιώνες αρχαιότερος από την αντίστοιχη απόπειρα του μισογύνη Μωυσέως, ο Kωδ. Χαμ. σε ανάλογες περιπτώσεις έδειχνε εντυπωσιακή επιείκεια, λόγο αμφιβολιών για το πιθανολογούμενο αδίκημα της απιστίας. Πως είναι λοιπόν δυνατόν, να ονομάζουμε θειο λόγο την παλαιά διαθήκη, όταν ο βασιλέας Χαμουραμπί τον ξεπερνά όχι μόνο σε αρχαιότητα, αλλά και σε ευαισθησίες δικαιοσύνης;

Οι συγκρίσεις αυτές, θα έπρεπε να γίνουν ευρύτερα γνωστές, για να καταδειχθεί επιτέλους πέρα πάσης αμφιβολίας ότι, όλη αυτή η διανοητική σαβούρα εποχής, μας φορτώθηκε έντεχνα αγιοποιημένη παραμερίζοντας την μόνη πρόταση ζωής που μας έγινε μέσα απ' τα φωτισμένα διανοήματα των χαρούμενων φυσιολατρών αρχαιοελλήνων.

1 Ακόμα και στην ιερή μητρότητά της όφειλε να ξεχωρίζει την γυναικεία φύση ως διπλάσια ακάθαρτη απ' την ανδρική αφού ο νόμος όριζε: Εάν γεννήσει αρσενικό θέλει είσθε ακάθαρτη επτά... και τριάκοντα τρεις ημέρας (σύνολο 40)! Εάν γεννήσει θηλυκό δυο εβδομάδες (14)... και εξήντα εξ ημέρες (σύνολο 80) Λευιτικό. ΙΒ΄.

2 Τα αποσπάσματα είναι απ' το Βιβλίο "ο κώδικας του Χαμουραμπί και άλλοι κώδικες της Μεσοποταμίας" εκδόσεις Καστανιώτη με τα σχόλια και την υπέροχη εισαγωγή του Περικλή Ροδάκη.

3 Σε τηλεοπτικό «ντοκιμαντέρ», μάγοι ιερείς των τροπικών δασών του Αμαζονίου, κατά το πέρας της θεραπευτικής του ιεροτελεστίας, έφτυνα μέσα στο ανοιχτό στόμα των ασθενών τους, για να ολοκληρώσουν την επίδειξη της θεραπευτικής τους εξουσίας. Αλλά και σε σύγχρονες θρησκείες φαίνεται πως υπάρχουν απομεινάρια αυτής της ταπεινωτικής συνήθειας

4 Κάφροι: ημινομαδικές φυλές της Ν-Α Αφρικής που το όνομα τους οι πρώτοι Πορτογάλοι το έδωσαν ως ισότιμο των βαρβάρων στους αδιάλλακτους Άγγλους και Ολλανδούς, και κατ' επέκταση σε κάθε βάρβαρο. Οι άνθρωποι αυτοί, παρ' όλο ότι απ' τους άγγλους κατακτητές των, εθεωρήθησαν το πρότυπο της βαρβαρότητας, έχουν πλήθος αρετών, επιτρέποντας ακόμα και το δικαίωμα της διαμαρτυρίας κατά των φεουδαρχικών (δεσποτικών) αποφάσεων. Πράγμα που ο Μωυσής πατάσσει ανηλεώς.
Αλώστε οι Κάφροι, ποτέ δεν ισχυρίστηκαν ότι είναι κάτοχοι τις θεϊκής σοφίας, ούτε περιούσιος λαός κανενός.