ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ ΚΑΤΑ ΗΡΟΔΟΤΟΥ

ΚΑΙ ΦΟΙΝΙΚΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ

Ο ύποπτος ρόλος του Ηροδότου

Μετά τα εκτεθέντα προηγουμένως για την Ελληνική Γλώσσα και την Γραφή, παραθέτω ένα 

απόσπασμα - αναφορά του Μυσταγωγού Πλουτάρχου, ο οποίος αντικρούει τον ύποπτο ρόλο του Ηροδότου,  για αυτά  που γράφει στο βιβλίο του «Τερψιχόρη» 57, 59 περί δήθεν Φοινικίας προέλευσης του Ελληνικού Αλφαβήτου και, τον κατηγορεί για κακοήθεια.

Ο Πλούταρχος στο «περί της Ηροδότου κακοηθείας» αναφέρεται σε σύγγραμμα του Αριστοφάνους 

του Βοιωτού, ο οποίος είχε γράψει πως ο Ηρόδοτος, στην τυχοδιωκτική του πορεία, έφθασε κάποτε στας 

και ζήτησε μισθό από τους Θηβαίους, αλλά οι Θηβαίοι τον περιφρόνησαν και δεν του έδωσαν μάλιστα δε,

 τον εμπόδισαν να συναναστραφεί με τους νέους των Θηβών, γεγονός που αποτελούσε μεγάλη προσβολή. Από 

αυτό το επεισόδιο και από άλλες παρόμοιες αναφορές, οδηγούμεθα στο συμπέρασμα που δεν πρέπει να 

απέχει από την πραγματικότητα ότι, ο Ηρόδοτος ο Αλικαρνασσεύς, αφού προσπάθησε να εργασθεί και σε 

άλλες πόλεις όπως στις Θήβες,   κατέληξε στην Αθήνα, ανέπτυξε στενή φιλία με τον Περικλή ο οποίος, σαν 

έξυπνος πολιτικός γνώριζε καλά την προώθηση  και την διάδοση των πληροφοριών. Φρόντισε λοιπόν  να του 

δώσουν οι Αθηναίοι αρκετό χρυσό και έτσι   ο Ηρόδοτος, έγραψε πολύ ευνοϊκά για αυτούς.

Οι Θηβαίοι τον υποψιάστηκαν σαν επιπόλαιο, λαοπλάνο και επικίνδυνο και τον απέλασαν. Αν τον είχαν 

κρατήσει, πιθανώς τώρα θα αγωνιζόμασταν να αποδείξουμε την Ελληνική καταγωγή των Αθηναίων. Είχε 

λοιπόν σοβαρό προσωπικό λόγο ο Ηρόδοτος να θέλει την εκδίκηση και την ηθική εξόντωση των Βοιωτών, οι 

τον περιφρόνησαν. Και τι θα ήταν χειρότερο και πιο εξοντωτικό για έναν Έλληνα από το να του αφαιρέσεις ή 

να του αμφισβητήσεις την Ελληνική καταγωγή του, τόσο ανεπτυγμένο είχαν το Ελληνικό τους φρόνημα τότε.

Αγανακτισμένος ο Βοιωτός Μυσταγωγός από την Χαιρώνεια Πλούταρχος, διακωμωδεί τον Ηρόδοτο, 

γράφοντας: «Αριστογείτονα μέντοι ουκέτι κύκλω και κακώς, άλλ' άντικρυς διά πυλών εις 

Φοινίκην εξελαύνει, Γεφυραίον γεγονέναι λέγων ανέκαθεν, τους δε Γεφυραίους ουκ απ' Ευβοίας 

ούδ' Ερετριείς, ώσπερ οίονται τινές, αλλά Φοίνικας είναί φησιν, αυτός ούτω πεπεισμένος», 

στην περίπτωση του Αριστογείτονα δεν χρησιμοποιεί τέτοια κυκλική κακή πορεία αλλά απέναντι μέσα από 

τις πύλες, δηλαδή όχι με πλάγιο τρόπο αλλά απ' ευθείας, τον εξορίζει στην Φοινίκη λέγων πως ανέκαθεν ήταν

εκ γεννήσεως Γεφυραίος, για τους Γεφυραίους μάλιστα λέει ότι ούτε Ευβοείς ούτε Ερετριείς ήσαν όπως 

πιστεύουν κάποιοι, αλλά Φοίνικες όπως ο ίδιος πυνθάνεται. 

Κείμενο Ηροδότου

«Οί δε Γεφυραίοι, τών ήσαν οί  φονέες οί  Iππάρχου, ώς μέν αυτοί λέγουσι, εγεγόνεσαν εξ Ερετρίης τήν αρχήν, ώς

 δε εγώ αναπυνθανόμενος  ευρίσκω, ήσαν Φοίνικες τών συν Κάδμω απικομένων Φοινίκων ες γήν τήν νύν 

Βοιωτίην καλεομένην, οικέον δε τής χώρης ταύτης απολαχόντες τήν Ταναγρικήν μοίραν. Εντεύθεν δε,

 Καδμείων πρότερον εξαναστάντων υπ' Αργείων, οί Γεφυραίοι ούτοι δευτέρα υπό Βοιωτών εξαναστάντες 

ετράποντο επ' Αθηνέων. Αθηναίοι δε σφέας επί ρητοίσι εδέξαντο σφέων αυτών πολιήτας, πολλών τεών και 

ούκ αξιαπηγήτων επιτάξαντες εργέσται. Οί δε Φοίνικες ούτοι, οί σύν Κάδμω απικόμενοι, τών ήσαν οί 

Γεφυραίοι, άλλα τε πολλά οικίσαντες ταύτην τήν χώρην εσήγαγον διδασκαλίαν ες τούς Έλληνες

 καί δη 

τά γράμματα, ούκ εόντα πρίν Έλλησι ώς εμοί δοκέειν, πρώτα μέν τοίσι καί άπαντες χρέωνται   Φοίνικες μετά 

δε χρόνου προβαίνοντες άμα τή φωνή μετέβαλον καί τόν ρυθμόν τών γραμμάτων. Περιοίκεον δε σφέας τά πολλά

 τών χώρων τούτων τόν χρόνον Ελλήνων Ίωνες, οί παραλαβόντες διδαχή παρά τών Φοινίκων τά 

γράμματα, μεταρρυθμίσαντες σφέων ολίγα εχρέωντο,  χρεώμενοι δε εφάτισαν, ώσπερ καί τό δίκαιον 

έφερε εσαγόντων  Φοινίκων  ες τήν  Ελλάδα, φοινικήϊα κέκλησθαι....  ίδον δε καί αυτός Καδμήϊα γράμματα εν 

τώ ιερώ   τού   Απόλλωνος τού Ισμηνίου εν Θήβησι τήσι Βοιωτών επί τρίποσι τρισί εγκεκολαμμένα, τά πολλά 

όμοια εόντα τοίσι Ιωνικοίσι»..., Ηρόδοτος, (Tερψιχόρη 57 - 59).

Προσαρμογή:  

«Οι δε Γεφυραίοι, οι οποίοι ήσαν οι δολοφόνοι του Ίππαρχου - υιού του Ιππία-  καθώς οι ίδιοι λένε, ήσαν από 

την Ερέτρια,  όπως όμως εγώ υπολογίζω, ήσαν Φοίνικες οι οποίοι ήρθαν μαζί με τον Κάδμο και κατοίκησαν 

στη χώρα που τώρα λέγεται  Βοιωτία, λαμβάνοντας ως μερίδιο την Τανάγρα. Από εκεί, αφού πρώτα οι 

Κάδμιοι εξεδιώχθησαν από τους Αργείους, οι Γεφυραίοι διωκόμενοι για δεύτερη φορά από τους 

Βοιωτούς, κατέφυγαν στην Αθήνα. Οι Αθηναίοι τους δέχθηκαν ως πολίτες με περιορισμούς, επειδή έκαναν 

πολλές αξιόποινες πράξεις των οποίων το ακατονόμαστο όμως, δεν μου επιτρέπεται να τις αναφέρω.

Αυτοί δε οι Φοίνικες, οι οποίοι ήρθαν μαζί με τον Κάδμο, μέρος των οποίων ήσαν οι Γεφυραίοι, κατοίκησαν σε 

πολλά σημεία της Βοιωτίας,δίδαξαν στους Έλληνες διάφορα και μάλιστα τα γράμματα, που δεν τους 

ήσαν πριν γνωστά, όπως εγώ πιστεύω, εφ’ όσον λέγεται  ότι οι Φοίνικες είναι αυτοί που ανακάλυψαν 

τα γράμματα και οι Έλληνες αργότερα, συγχρόνως με την αλλαγή της γλώσσας, μετέβαλαν και την διάταξη

 των γραμμάτων.  Ζώντας τότε οι Ίωνες με τους Γεφυραίους, παρέλαβαν από αυτούς τα γράμματα  και μερικά 

από αυτά τα μεταρρύθμισαν και ως εκ τούτου, δικαίως τα μεταρρυθμισμένα τα ονόμασαν Ιωνικά, καθώς ήσαν

 και των Ιώνων  εφεύρεση, τα δε υπόλοιπα γράμματα τα ονόμασαν Φοινίκια εφ΄όσον είχαν εισαχθεί από  

τους Φοίνικες ... Εγώ ο ίδιος είδα Καδμήϊα γράμματα στο ιερό του Απόλλωνα του Ισμηνίου στη Θήβα της 

Βοιωτίας, σε επιγραφές που στηρίζονταν σε τρίποδες, πολλά από τα οποία ήσαν όμοια με τα Ιωνικά….». 

Η φοινικική γραφή είναι μόνο φθογγική γραφή, άρα διαφορετική από την Ελληνική.

Ειδικότερα, στη Φοινικική γραφή:

α) Οι λέξεις γράφονται χωρίς κενό μεταξύ τους και σε οριζόντιες στήλες με

      κατεύθυνση από δεξιά προς αριστερά, δηλαδή αντίθετα από την Ελληνική,

β) Με  αριθμό γραμμάτων, ο οποίος αντιστοιχεί   στον αριθμό των συμφώνων

     και στον αριθμό των μακρών φωνηέντων των λέξεων.

Κλείνω την αναφορά μου για την προέλευση και την αξία της Ελληνικής γλώσσας και γραφής, με την διαπίστωση ότι μερικοί ξένοι, συνειδητά διαστρεβλώνουν την αλήθεια, ενώ οι εντόπιοι πράττουν το ίδιο μεν, αλλά από  την έλλειψη εθνικής συνείδησης, διότι την καθιστούν ταυτόσημη με τα ίδια συμφέροντα και τις επιδιώξεις τους. Ο επιστήμων ιστορικός Θουκυδίδης, δικαιώνεται ακόμη μία φορά γράφοντας ότι: «…Οι άνθρωποι για να δικαιολογούν τις αίσχιστες πράξεις τους αλλάζουν την έννοια των λέξεων…».