ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ Η ΑΠΟΦΥΓΗ ΤΗΣ ΔΙΧΟΝΟΙΑΣ

Η Αθηνά αποτρέπει τον Αχιλλέα να επιτεθεί
στον Αγαμέμνονα

Η Διχόνοια που βαστάει

ένα σκήπτρο η δολερή

καθενός χαμογελάει

«πάρ’ το» λέγοντας «και σύ»

Κειό το σκήπτρο που σας δείχνει

έχει αλήθεια ωραία θωριά,

μην το πιάστε γιατί ρίχνει

εισέ δάκρυα θλιβερά.

Διονυσίου Σολωμού

«Ύμνος εις την Ελευθερίαν»

Με αυτούς τους στίχους ο Εθνικός μας ποιητής περιγράφει το μεγαλύτερο ελάττωμα της φυλής μας, την διχόνοια, και μας προτρέπει να αποφεύγουμε κάθε επαφή μαζί της, διότι όπου αυτή εμφιλοχωρεί, τα αποτελέσματά της είναι καταστροφικά.

Η διχόνοια, η οποία ακολουθεί την ιστορική μας πορεία, κεντρίζοντας τα πλέον επικίνδυνα χαρακτηριστικά του ψυχισμού μας και ιγαντώνοντας

υπέρμετρα τον εγωϊσμό, την φιλαυτία, την οίηση και την αρχομανία, πυροδότησε πολλές φορές αδελφοκτόνα πάθη και μίση, τα οποία μείωσαν και αμαύρωσαν λαμπρά κατορθώματα του Έθνους μας και έσυραν την Ελλάδα στην καταστροφή και στην υποτέλεια!    

Αλλά ας σταχυολογήσουμε ολίγα χαρακτηριστικά παραδείγματα, μέσα από την αρχαία Ιστορία μας, διά να μπορέσουμε να εννοήσουμε καλύτερα, ποιά ολέθρια αποτελέσματα επέφερε διαχρονικά η επικράτησή της στην Χώρα μας και πόσο πολύτιμη και αναγκαία καθίσταται η ομόνοια και η σύμπνοια των Ελλήνων, ιδιαίτερα στις σημερινές δύσκολες καταστάσεις, τις οποίες αντιμετωπίζουμε.

Δεν πέρασαν πολλά χρόνια από το λαμπρό ηρωϊκόν έπος των Περσικών πολέμων (– 490 έως – 479), το οποίον έγραψαν με χρυσά και ανεξίτηλα γράμματα στο βιβλίο της παγκόσμιας Ιστορίας, ομονοούντες και συναγωνιζόμενοι οι Έλληνες, και η διχόνοια μεταξύ των σημαντικότερων πόλεων–κρατών, επέφερε την έριδα και τον αιματηρό αδελφοκτόνο Πελοποννησιακό πόλεμο (– 431 έως – 404). Αυτός ο πόλεμος και ο επόμενός του Κορινθιακός (– 395 έως – 387),  άφησαν πίσω τους καταστροφή, οικονομικό μαρασμό, έκπτωση ηθών, αλλά και το χειρότερο, έδωσαν στους νικημένους Πέρσες το δικαίωμα να παρέμβουν στην σύγκρουση και να κατορθώσουν με το χρυσάφι και την δόλια πολιτική τους να κερδίσουν, χρηματίζοντας τους «νικητές», την αναγνώριση δικαιωμάτων επί των  Ελληνικών πόλεων της Ιωνίας με την κατάπτυστη Ανταλκίδειο ειρήνη (– 386).

Έτσι ο Ελληνισμός της Ιωνίας, ο οποίος κατά τους Περσικούς πολέμους με θυσίες και αίμα είχε απελευθερωθεί, παρεχωρήθη πάλι στον παλαιό του δυνάστη και η Ελλάδα έζησε τον μαρασμό, μέχρι την ανάδειξη του σφρηγιλού Ελληνικού Βασιλείου της Μακεδονίας.

Ο Ελληνικός πολιτισμός με τονΜέγιστο των Ελλήνων Αλέξανδρο τον Γ΄ διεδόθη μέχρι τα βάθη της Ασίας. Μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα 11 μόλις χρόνων (– 334έως – 323), ενωμένοι οι Έλληνες, υπό την ηγεσία του Μεγάλου Έλληνα στρατηλάτη, επεβλήθηκαν στην αχανή γνωστή Ασία κερδίζοντας εκατοντάδες μάχες, έκτισαν δεκάδες πόλεις, εξανθρώπισαν και εκπολίτισαν βάρβαρους και απολίτιστους λαούς και δόξασαν το όνομα της Ελλάδος στα πέρατα της οικουμένης. Από την στιγμή όμως που ο Μέγιστος Αλέξανδρος έφυγε από την ζωή, η διχόνοια η οποία δημιουργήθηκε από τις άμετρες φιλοδοξίες των Επιγόνων, οδήγησε τους Έλληνες σε νέους αδελφοκτόνους σπαραγμούς, τους γνωστούς ως Πολέμους των Επιγόνων (– 322 έως – 301). Αυτοί οι πόλεμοι κατέστρεψαν την κραταιά Ελληνική αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και την διαμέλισαν σε ανίσχυρα, διάσπαρτα και αλληλοσπαρασσόμενα βασίλεια, τα οποία δεν μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων και σταδιακά επήλθε ο μαρασμός και η κατάκτησή τους από τους Ρωμαίους και τους Ασιάτες βαρβάρους.

Οι διχόνοιες των Ελλήνων δεν σταμάτησαν με την λήξη των πολέμων των Επιγόνων. Συνεχίστηκαν με την δημιουργία και αντιπαράθεση των διαφόρων Συμπολιτειών και Κοινών, οι οποίες κατέληγαν πάντα σε αιματηρές συρράξεις. Σημαντικότερη από αυτές ήταν η φερόμενη ωςΣυμμαχικός Πόλεμος (– 220 έως – 217). Στον εμφύλιο αυτό πόλεμο αντιπαρετάχθηκαν από την μία πλευρά η Αχαϊκή Συμπολιτεία με σύμμαχο τον βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο τον Ε΄ και από την άλλη η Αιτωλική Συμπολιτεία. Οι «ηττημένοι» Αιτωλοίσυμμάχησαν με τους Ρωμαίους, οι οποίοι εν τω μεταξύ, ζητούσαν αφορμή να επέμβουν στα Ελληνικά πράγματα. Τοιουτοτρόπως, εμποτισμένοι από το δηλητήριο της διχόνοιας οι Έλληνες, αφ’ ενός μεν έφθειραν ακόμη περισσότερο τις δυνάμεις τους στην εμφύλια σύρραξη και αφ’ εταίρου άνοιξαν οι ίδιοι την πόρτα της Ελλάδος στον επίδοξο Ρωμαίο εισβολέα. Τα ολέθρια αποτελέσματα αυτών των ενεργειών δεν άργησαν να φανούν. Νικώντας οι Ρωμαίοι τον Φίλιππο τον Ε΄ στις Κυνός Κεφαλές της Θεσσαλίας τον Ιούνιο του – 197 και τον Περσέα στην μάχη της Πύδναςτον Ιούνιο του – 168, κατέλαβαν στην ουσία την Ελλάδα. Με την τελευταία δε ήττα των Ελλήνων στην Λευκόπετρα της Κορίνθου το – 146, η Ελλάδα υποδουλώνεται οριστικά στους Ρωμαίους.

Αφήνοντας την σταχυολόγηση ανάλογων παραδειγμάτων από την νεότερη Ιστορία μας στον αναγνώστη και αξιολογώντας τα αδιάψευστα ιστορικά στοιχεία των αναφερομένων παραδειγμάτων, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε ότι η βασική αιτία όλων των δεινών, τα οποία έπληξαν την Ελλάδα και τους Έλληνες, είναι η διχόνοια. Αυτή είναι το τρωτό μας σημείο και η Αχίλλειος πτέρνα μας. Αυτή τυφλώνει τους οφθαλμούς και σκοτίζει το νού μας, με αποτέλεσμα οι ενέργειές μας  να μην διέπονται από λογική, αρχές και ήθος και ως εκ τούτου να μας οδηγούν στην καταστροφή.

Επομένως, είναι Ιστορική ανάγκη και Εθνική επιταγή η αποφυγή της διχόνοιας. Η Ομόνοιακαι η Σύμπνοια πρέπει να διέπει την ύπαρξή μας ως κοινωνικά και πολιτικά άτομα. Ιδιαίτερα στην παρούσα συγκυρία, όπου ο Ελληνισμός καλείται να δώσει πάλι τον υπέρ πάντων αγώνα, οι έχοντες ως πρώτιστη Ιδέα την Μητέρα Ελλάδα και ως διακαή πόθο την επικράτηση του Ελληνισμού, θα πρέπει να αφήσουν κατά μέρος τις οποιεσδήποτε διαφορές τους και ενωμένοι να προσανατολισθούν προς την υλοποίηση αυτού του μεγάλου οράματος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη Συμπαντική τιμή από την ευκαιρία της υπηρέτησης αυτού του σκοπού, και αφού η τιμή αυτή μας δόθηκε, πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε άξιοί της, καταπολεμώντας πρώτα τις κακές πλευρές του ψυχισμού μας και αποποιούμενοι τους σπόρους της διχόνοιας.

Εάν ομονοήσουμε και θέσουμε ως υπέρτατο καθήκον μας την υπηρεσία της Ελλάδος και του Ελληνισμού, δεν έχουμε να φοβηθούμε κανέναν εχθρό!!

ΜΕΓΙΣΤΙΑΣ.       

πηγη

http://autochthonesellhnes.blogspot.gr