«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.
Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το Ελληνικό μοντέλο, εσυρρικνωνετο, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.
Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του ...;
Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ' αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.
Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με Αχίλλειο αλμα».
================================================================
Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του ...;
Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ' αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.
Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με Αχίλλειο αλμα».
================================================================
The Birth
of Tragedy out of the Spirit of Music
Friedrich Nietzsche
For this fact to be acknowledged, before it was
established that all art inherently depended on the Greeks, from Homer right up
to Socrates, we had to deal with these Greeks as the Athenians dealt with
Socrates.
Almost every age and cultural stage has at some time
or another sought in an ill−tempered frame of mind to free itself of the
Greeks, because in comparison with the Greeks, all their achievements,
apparently fully original and admired in all sincerity, suddenly appeared to
lose their colour and life and were reduced to unsuccessful
copies, even caricatures.
And so a heartfelt inner anger constantly kept
breaking out against that arrogant little nation which dared throughout time to
define everything that was not produced in its own country as “barbaric” Who
were these
Greeks, people asked themselves, who had achieved only
an ephemeral historical glitter, only ridiculously restricted institutions,
only an ambiguous competence in morality, who could even be identified with
hateful vices, yet who had nevertheless taken a pre−eminent place among nations
for their value and special importance, something fitted for a genius among the
masses?
Unfortunately people were not lucky enough to find the
cup of hemlock which can do away with such a being, for all the poisons they
created—envy, slander, and inner anger—were insufficient to destroy that
self−satisfied magnificence.
Hence, confronted by the Greeks, people have been
ashamed and afraid.
It seems that an individual who values the truth above
everything else might dare to propose as true the notion that the Greeks drive
the chariot of our culture and every other one, but that almost always the
wagon and the horses are inferior material and cannot match the glory of their
drivers, who then consider it funny to whip such a team into the abyss, over
which they themselves jump with a leap worthy of Achilles.
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = ==
=
Die Geburt der Tragödie aus dem Geiste der Musik
by Friedrich Nietzsche
Bevor dies erkannt
werden konnte, bevor die innerste Abhängigkeit jeder Kunst von den Griechen,
den Griechen von Homer bis auf Sokrates, überzeugend dargethan war, musste es
uns mit diesen Griechen ergehen wie den Athenern mit Sokrates. Fast jede Zeit
und Bildungsstufe hat einmal sich mit tiefem Missmuthe von den Griechen zu
befreien gesucht, weil Angesichts derselben alles Selbstgeleistete, scheinbar
völlig Originelle, und recht aufrichtig Bewunderte plötzlich Farbe und Leben zu
verlieren schien und zur misslungenen Copie, ja zur Caricatur
zusammenschrumpfte. Und so bricht immer von Neuem einmal der herzliche Ingrimm
gegen jenes anmaassliche Völkchen hervor das sich erkühnte, alles
Nichteinheimische für alle Zeiten als "barbarisch" zu bezeichnen: wer
sind jene, fragt man sich, die, obschon sie nur einen ephemeren historischen
Glanz, nur lächerlich engbegrenzte Institutionen, nur eine zweifelhafte
Tüchtigkeit der Sitte aufzuweisen haben und sogar mit hässlichen Lastern
gekennzeichnet sind, doch die Würde und Sonderstellung unter den Völkern in
Anspruch nehmen, die dem Genius unter der Masse zukommt? Leider war man nicht
so glücklich den Schierlingsbecher zu finden, mit dem ein solches Wesen einfach
abgethan werden konnte: denn alles Gift, das Neid, Verläumdung und Ingrimm in
sich erzeugten, reichte nicht hin, jene selbstgenugsame Herrlichkeit zu
vernichten. Und so schämt und fürchtet man sich vor den Griechen; es sei denn,
dass Einer die Wahrheit über alles achte und so sich auch diese Wahrheit
einzugestehn wage, dass die Griechen unsere und jegliche Cultur als Wagenlenker
in den Händen haben, dass aber fase immer Wagen und Pferde von zu geringem
Stoffe und der Glorie ihrer Führer unangemessen sind, die dann es für einen
Scherz erachten, ein solches Gespann in den Abgrund zu jagen: über den sie
selbst, mit dem Sprunge des Achilles, hinwegsetzen.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή