Ευρωπαικη Ενωσις τελος?

Όταν κοιτάζω την Ευρώπη μου, την Ευρώπη μας, βλεπω ένα σπασμένο όνειρο.

Οι «πατέρες» μας ιδρυτές, ήθελαν μια συμφιλίωση μεταξύ των λαών μας για να αποτρεψουν την βαρβαρότηταν και το φάσμα αιματηρών πολέμων που κατέστρεψαν την ήπειρό μας για πάνω από 2000 χρόνια.

Έτσι, μετά την τραυματική εμπειρία του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, αρχίσαμε όλοι μαζί οι λαοί της Ευρώπης, την κατασκευήν ενός νέου τύπου του πολιτικού συστήματος.

Ευρώπη, για τη γενιά μου, η ιδέα είναι μεγάλη, για τους ηλικιωμένους επισης βεβαιως, ειδικά εκείνους που έχουν βιώσει τη φρίκη του πολέμου.

Κατ’αρχάς , αρχίσαμε σιγά-σιγά. Ακόμα και συγκρατημένα. Ήταν απλά μια κοινότητα γύρω από τον άνθρακα και το χάλυβα. Άνθρακας, δεν χρησιμοποιείται πλεον εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα, οσο για τον χάλυβα, δεν θα υπάρχει για πολύ,  ... λίγο σαν την Ευρώπη.

Το ευρωπαϊκό όνειρο, το ιδανικό της ειρήνης και της αρμονίας συντριβεται εδώ και αρκετά χρόνια, και μαλιστα εις την ιδέα της αντιπροσώπευσης και της δημοκρατίας.

Ψηφίσαμε στο δημοψήφισμα. Όταν λέγω, Ψηφίσαμε, είναι η Γαλλία συλλογικως. Ο λαος μπορει να κάνει λάθη. Αλλά για να υπάρχει δημοκρατία, είναι απαραίτητο η «ελίτ» να αποδέχεται την επιλογή των κυρίαρχων λαών.

Στις μικρές χώρες, η Ευρώπη έχει κάνει τους ανθρώπους ψηφίσουν παλι και πάλι, μέχρι να αλλάξουν γνωμη. Στη Γαλλία, δεν έχουμε δοκιμάσει ακόμη και την «ψευδαίσθηση» της δημοκρατίας, όχι. Κάναμε κατι περισσοτερο απλο: οι ηγέτες μας έχουν υπογράψει τη Συνθήκη της Λισαβόνας, εις την οποίαν ενσωματώνονται συνολικά οσα σημεία ειδικά απερρίφθησαν από τους λαους, συν περιλαμβανομένου του δικού μας. Αυτό ήταν το 2005.

Δυστυχώς για μας, λαους της Ευρώπης, από το 2007 μια οικονομική κρίση άνευ προηγουμένου στην ιστορία της ανθρωπότητος, χτύπησε τον κόσμο και εμας μαζι.

Τα κράτη μας έχουν αποφασίσει να σώσουν τις τράπεζες. 

Δεν εθνικοποιηθείσαν με απώλεια για τους μετόχους, μην ανησυχείτε. Οι Κυβερνώντες μας έχουν επιλέξει την κάλυψη των ζημιών των τραπεζών με τον προϋπολογισμό των εθνών. Στο τέλος, εμείς, οι λαοί της Ευρώπης, θα πρέπει να πληρώσουμε για τη διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Είναι ακριβώς ΑΥΤΗ η πραγματικότης. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.

Ως εκ τούτου, το χρηματοπιστωτικό σύστημα που έχουμε διασωσει με τα χρήματα  των «πολίτων της Ευρώπης» - αλλά είναι το ίδιο πράγμα στις ΗΠΑ - που δεν θέλουν να δανεισουν ... αφού είχαμε τώρα πάρα πολύ χρέος.

Έτσι, έπρεπε οι ηγέτες μας να περικόψουν τις κρατικές δαπάνες. Αυτές οι δαπάνες ηταν για τον καθένα από εμάς δεδομένο.

Δύσκολο ξύπνημα.

Η Ελλάς αναφλέγεται, στη συνέχεια, η Πορτογαλία και η Ισπανία τώρα. Οι άνθρωποι είναι θυμωμένοι κατά της Ευρώπης.

Η Ευρώπη δεν τους προστατεύει.

Η Ευρώπη δεν βοηθει.

Η Ευρώπη δεν τους θέλει.

Το ευρωπαϊκό όνειρο ήταν η χρηματοδότηση των νεοεισερχομένων στην αναβάθμιση. Το ευρωπαϊκό όνειρο ήταν η ελευθερία και η ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων, ήταν, επίσης, η δημοκρατία.

Τώρα, τι βλέπουμε;

Χθες, ς’την Ισπανία, η αστυνομία συμπεριφέρθηκε σαν σε δικτατορία. ΟΧΙ όπως σε μια δημοκρατία. Δεν χρειαζεται πολύ για να δείτε την πραγματικότητα της καταπίεσης. Με κάποια έρευνα στο διαδίκτυο θα δείτε την αλήθεια.

• Δεν είναι απαραίτητο [η αστυνομια] να χτυπήσει μια επιβατική αμαξοστοιχία. 
• Δεν χρήσιμευει να συνεχιζει να κτυπα με γκλομπ παιδιά στις πλατφόρμες του μετρό. 
• Δεν είναι απαραίτητο να κτυπα γυναίκες. 
• Δεν είναι απαραίτητο να εξαπολυσει τόση πολλή βία εναντίον του ίδιου του λαού της.

Αυτή είναι η Ευρώπη που βλέπω τώρα.

Δεν θέλω αυτή την Ευρώπη. Δεν θέλω τη δικτατορία των αγορών, τη χρηματοδότηση και την Επιτροπή των Βρυξελλών.

Η Ευρώπη δεν έχει δημοκρατική νομιμότητα. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι η δική μας Ευρώπη.

Δεν είναι  ακόμη περισσότερο εαν οι πλούσιες χώρες θα πρέπει να πληρώσουν για τις φτωχές χώρες.

Δεν είναι πλέον εαν θα πρέπει να δημιουργήσωμε μια Ένωσιν Τραπεζων ή όχι.

Δεν είναι πλέον κατά πόσον ή όχι θα πρέπει να αυξήσει την ΚΟΑ, ή το EFSF ή οτιδήποτε άλλο πράγμα που θα δημιουργηθεί για το μέλλον.

Το πραγματικό ζήτημα είναι αυτό της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

Εάν η Ευρώπη δεν είναι ο εγγυητής αυτών των δύο ιδεών, αν η Ευρώπη ΔΕΝ είναι  ελευθερία, εάν η Ευρώπη δεν είναι δημοκρατία, εαν η Ευρώπη κτυπα τους λαους και τους καταπιεζει αντί να τους βοηθήσει, τοτε λοιπον το ευρωπαϊκό όνειρο έχει διαρραγει.

Αγαπώ την Ευρώπη. Όχι αυτην  της λιτότητος και της δυστυχίας.

Αυτήν την Ευρώπη, εγώ δεν την θέλω.

Ο Φιλελευθερισμός είναι υπευθυνος. 

Μια τράπεζα που χρεοκόπησε ... πρέπει να χρεοκοπησει. 

Αυτό ονομάζεται ηθικός κίνδυνος. Εμεις  ιδιωτικοποιησαμε τα κέρδη και τα οφελη, και  κοινωνικοποιησαμε τις απώλειες.

Είναι μια δημοκρατικη ντροπή. Είναι μια οικονομικη αισχυνη.

Μπορείτε να διασωσετε τις τραπεζικές καταθέσεις, χωρίς να διασωσετε τους τράπεζιτες ή τους μετόχους.

Ποςοι  τραπεζίτες είναι στη φυλακή;

Πόσες τράπεζες  εχουν διαλυθεί;

Πόσες χώρες έχουν ξεχωρισει πέντε χρόνια μετά την κρίση - 5 χρόνια! - τις τράπεζες καταθέσεων από τις τράπεζες λιανικής;

Πόσες χώρες έχουν νομοθετήσει για συναλλαγές υψηλής συχνότητας, όπου όταν μιλάμε για περισσότερο από το 60% των συναλλαγών στην αγορά γίνονται από τον υπολογιστή χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση;

Ποςα μπόνους και χρυσά αλεξίπτωτα [προμηθειες σε γιαπηδες] έχουν διαγραφεί;

Πού είναι η «ηθικολογία» του συστήματος;

Πού είναι η υποχρεωσις η χρηματοδότησις να είναι ένα εργαλείο της οικονομίας και όχι το αντίστροφο;

Μετά από πέντε χρόνια κρίσης, τι έχει αλλάξει;

Ένα πράγμα. 

Οι αστυνομιες της Ευρωπης κτυπουν τους λαους της Ευρώπης, οι οποίοι αρνούνται να υποκυψουν στις προσταγές μιας Ευρώπης που δεν τους αντιπροσωπεύει.

Στην ανθρώπινη ιστορία, όταν η πολιτική δομή έρχεται σε αυτό το είδος ακροτήτων στο τέλος θα τελειώσει. 

Αυτό μπορεί να πάρει κάποιο χρόνο, αλλά όλες οι δικτατορίες τελικά καταρρεουν. Ακόμη και η ΕΣΣΔ!

Το ευρωπαϊκό όνειρο είναι ραγισμένο. Είναι λυπηρό για την όμορφη ιδέα των πατερων ιδρυτών της.

Αλλά το τέλος αυτής της Ευρώπης θα είναι μια καλή είδηση ​​για τους ανθρώπους.

Charles Sannat