Το βιβλίο που η Εκκλησία σου δεν θέλει να διαβάσης

2. ΠΡΟΜΗΘΕΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ Το βιβλίο που η Εκκλησία σου δεν θέλει να διαβάσης!!!

5η διάψευσις εις τους ισχυρισμού του κ. Χριστόδουλου από την Εκκλησία της Ορθοδοξίας.
Το βιβλίο που η Εκκλησία σου δεν θέλει να διαβάσης!!! Έτος 1864
ΕΙΣ ΔΟΞΑΝ
ΠΑΤΡΟΣ ΥΙΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ
ΠΗΔΑΛΙΟΝ
ΤΗΣ ΝΟΗΤΗΣ ΝΗΟΣ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ
ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΗΤΟΙ
ΑΠΑΝΤΕΣ ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΚΑΙ ΘΕΙΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ
ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΠΑΝΕΥΦΗΜΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΤΕ
ΚΑΙ ΤΟΠΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΜΈΡΟΣ ΘΕΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
ΕΛΛΗΝΙΣΤΙ ΜΕΝ ΧΑΡΙΝ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑΣ ΕΚΤΙΘΕΜΕΝΟΙ
ΔΙΑ ΔΕ ΤΗΣ ΚΑΘ’ΗΜΑΣ ΚΟΙΝΟΤΕΡΑΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΥ
ΠΡΟΣ ΚΑΤΑΛΗΨΙΝ ΤΩΝ ΑΠΛΟΥΣΤΕΡΩΝ ΕΡΜΗΝΕΥΟΜΕΝΟΙ
ΠΑΡΑ
ΑΓΑΠΙΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΚΑΙ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ
ΚΑΙ ΜΕΤ’ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑΣ ΑΝΑΚΡΙΘΕΝΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΟΡΘΩΘΕΝΤΕΣ
ΨΗΦΩ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΟΦΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΟΣ ΚΥΡΙΟΥ ΔΩΡΟΘΕΟΥ
ΕΝ ΖΑΚΥΝΘΩ ΕΚ ΤΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟΥ Ο ΠΑΡΝΑΣΟΣ
ΣΕΡΓΙΟΥ Χ. ΡΑΦΤΑΝΗ ΑΩΞΔ

Η προδοσία του 1821
Εις την έκδοση του «Πηδαλίου» του 1864 διαβάζει τις την Εισαγωγή του Αρχιμ. Ερηναίου Δεληδήμου :
«Εάν επραγματοποιούντο πλήρως τα όνειρα των οπαδών του Διαφωτισμού, οι Ορθόδοξοι λαοί θα εξήρχοντο εκ της θλιβεράς των αμαθείας, θα εισήρχοντο εις τον φωτεινόν δρόμον της προόδου, θα ηγάπων τας επιστήμας και την δύναμιν του ορθού λόγου, θα προέκοπτον κοινωνικώς και οικονομικώς, συγχρόνως όμως θα επεκόπτοντο από τας ρίζας των και αντί της Ορθοδόξου πνευματικότητος πηγαζούσης εκ της ταπεινώσεως του ανθρώπου ενώπιον της αγάπης του Θεού, επεκράτει και εις αυτούς η αλαζονική αυτοπεποίθησις της ανθρωπίνης διανοίας». Ας θυμηθούμε πως οι διαφωτιστές ήθελαν να διδαχθούνε οι υπόδουλοι «Ελληνική Παιδεία», Κλασσική Ελληνική Γραμματεία. Ιδού λοιπόν το αληθές! Πράγματι η Εκκλησία επολέμησε σφοδρά τους Διαφωτιστές του 1821!! Εδώ η εισαγωγή του Ειρηναίου Δεληδήμου φανερώνει τους λόγους δια τους οποίους έπρεπε να καταστραφή η Ελληνική Παιδεία που έφερον και ονειρεύοντο να φέρουν στο υπόδουλο Γένος οι Διαφωτιστές. Αξιοσημείωτον είναι πως παραδέχεται ο Αρχιμ. την θλιβερά, μα σκόπιμη! αμάθεια των Ορθοδόξων. Ιδού λοιπόν πως δεν υπήρχε ποτέ «κρυφό σχολειό» εφ΄όσον σκοπός της ορθοδόξου Εκκλησίας ήταν να κρατή τους υπόδουλους αμαθείς έτσι ώστε να μένουν ταπεινοί, αιωνίως, ενώπιον της αγάπης του Θεού, σύμφωνα με την εισαγωγή του Αρχιμ. Ειρηναίου Δεληδήμου στο «ΠΗΔΑΛΙΟΝ» της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Το πηδάλιο, ως γνωστόν είναι το εργαλείο-μηχανισμός, μέσω του οποίου οδηγούμε ένα πλοίο προς μια συγκεκριμένη πορεία.
Η Ορθόδοξος Εκκλησία, ως «νοητή ναύς» (πνευματικό πλοίο), έχει το δικό της «ΠΗΔΑΛΙΟ», την «ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ», η οποία περιέχει τους θείους και ιερούς Κανόνες των Αγίων Αποστόλων, των Οικουμενικών Συνόδων και τοπικών συνόδων και των Θείων Πατέρων, στους οποίου (κανόνες) προσφεύγουν οι κληρικοί της για να ασκήσουν «κανονικά» τα ιερατικά τους καθήκοντα.
Αντιγράφω εδώ, και παραθέτω ασχολίαστους, ορισμένους θείους κανόνας από το «Πηδάλιον» δια να φανερώσω τις σχέσεις Χριστιανισμού και Ελληνισμού..
ΚΑΝΩΝ ΞΒ΄
«Καλάνδαι ονομάζονται αι πρώται ημέραι του κάθε μηνός, εις τας οποίας οι Έλληνες εσυνήθιζον να εορτάζουν, δια να περνούν τάχα όλον τον μήνα με ευθυμίαν (2) και τα Βοτά δε, και Βρουμάλια, ελληνικαί ήταν εορταί, τα μεν Βοτά, ήτοι βοσκήματα και πρόβατα, εις τιμήν του θεού Πανός, ός τις ενομήζετο από τους Έλληνας ότι είναι έφορος των προβάτων και των λοιπών ζώων, τα δε Βρουμάλια, εις τιμήν του Διονύσου. Βρόμος γαρ ήτο του Διονύσου επίθετον κοντά εις τους ΄Ελληνας από τον βρομόν, οπού σημαιν τον ήχον και την βροντήν, ονομαζόμενος. Τούτο δε οι Ρωμάνοι (οι Ρωμαίοι, όχι οι Έλληνες) βρουμάλιον ονόμαζον, ήγουν τον βρόμον, και την εορτήν Βρουμάλια, πληθυντικώς, οπού είναι το ίδιον, ωσάν τα Διονύσια, καθώς τα έλεγαν οι Έλληνες. Προστάζει λοιπόν ο παρών Κανών, ότι τα τοιαύτα Ελληνικά, αλλά δη και η κατά την πρώτην Μαρτίου τελούμενη πανήγυρις δια την ευκρασίαν τάχα του έαρος, να ασηκωθούν ολοτελώς από την πολιτείαν των Χριστιανών. Μήτε χοροί απλώς δημόσιοι γυναικών να γίνωνται, ούτε εορταί, και χοροί από άνδρας ή γυναίκας εις όνομα των Ελλήνων ψευδοθεών. Ορίζει δε προς τούτοις, ότι μήτε άνδρας να φορή ρούχα γυναικεία, ούτε γυναίκα ρούχα ανδρίκια. Αλλά μήτε να μουρόνωνται με μουτσούνας και προσωπίδας (μάσκες θεάτρου) Κωμικάς, ήτοι παρακινούσας εις γέλωτας ή Τραγικάς, ήτοι παρακινούσας εις θρήνους και δάκρυα, ή Σατυρικάς, ήτοι ιδίας των Σατύρων και Βάκχων, οίτινες εις τιμήν του Διονύσου, ως εκστατικοί και δαιμονισμένοι, εχόρευον (1) και ότι τινάς να μην επικαλήται το όνομα του συχαμερού Διονύσου (ος τις ενομίζετο πως ήτο δοτήρ του οίνου και έφορος), (και ο Ιησούς είναι δοτήρ οίνου: Το πρώτο του θαύμα ήταν να κάνει κρασί, για χάρι ευτυχίας γάμου) όταν πατώνται τα σταφύλια εις τους ληνούς, μήτε να γελά και να καγχάζη, όταν βάλλεται ο νεός οίνος εις τα πιθάρια. Λοιπόν όποιος από του νυν και εις το εξής, αφ’ού έμαθε περί τούτων, εν γνώσει επιχειρήσει να κάμη κανένα από τα προρρηθέντα ταύτα δαιμονιώδη και Ελληνικά, ει μεν είναι κληρικός, ας καθαίρεται, ει δε λαϊκός άς αφορίζεται.»
Λόγοι για τις Γενοκτονίες, διώξεις, βασανισμούς και σφαγές εναντίων των Ελλήνων.
ΚΑΝΩΝ ΗΔ’
«Οι των Ελλήνων συνήθειαις πρέπει να μισούνται από τους Χριστιανούς, δια τούτο ο παρών Κανών αφορίζει εκείνους τους Χριστιανού οπού κατά την συνήθειαν των Ελλήνων ομνύουν, ή εις τους ψευδωνύμους θεούς εκείνων, λέγοντες μά τον Δία, ή εις τα στοιχεία , οίον μα τον ΄Ηλιον, μα τον Ουρανόν, και άλλα παρόμοια, καθώς και ο ΠΑ΄ του Βασιλείου Κανών εις επιτίμια (επιτίμια=ποινές) υποβάλλει αυτούς. Πλήν ο μεν Βασίλειος ένδεκα χρόνους κανονίζει εκείνους οπού χωρίς μεγάλη ανάγκην βασάνων αρνηθούν την πίστιν, και φάγουν ειδωλόθυτα, και ομόσουν όρκους των Ελλήνων, καθώς αυτοί δηλ. τους πιστεύουν. Ο δε παρών Κανών της Συνόδου αφορίζει, ως λέγει ο Βαλσαμών, όχι μόνον τούτους αλλά και τους μη αρνηθέντας την πίστιν Χριστιανούς, ομνύοντας δε όρκους κατά την συνήειαν των Ελλήνων. Δι’ ό και ο τοιούτος όρκος, αλλά δε και πας ο κατά αδοκίμου θρησκείας ομοθείς, ου φυλάττεται, κατά το ιθ΄ κεφ. του ιγ΄ τιτλ. Φωτίου».
Λοιπόν! Έλλην ή Χριστιανός.
Ξεκάθαρα φαίνεται ότι άνθρωπος με κοσμοαντίληψη «Ελληνοχριστιανισμού» δηλαδή «Ελληνοχριστιανός» δεν δικαιολογαίται από τους πιο πάνω θείους Κανόνες, όπου «Οι των Ελλήνων συνήθειες πρέπει να μισούνται από τους Χριστιανούς».
Τότε όσοι μιλούν σήμερα ή άλλοτε, περί του ιδεολογήματος αυτού - του Ελληνοχριστιανισμού - πρέπει σύμφωνα με τους θείους Κανόνες να ΑΦΟΡΙΖΩΝΤΑΙ!
Στο «Πηδάλιον», όπως αναδεικνύεται από το περιεχόμενό του, είναι η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Είναι η απάλειψη της αξιοπρέπειας κι ευτυχίας, είναι η επιβολή του σκοταδισμού, της μισαλλοδοξίας και ιδιαιτέρως της πολιτιστικής οπισθοδρόμησις των Ελλήνων. Είναι καταστροφή των Ελληνικών παραδόσεως. Η Ελλάδα ερείπια.
- Το «ες έδαφος φέρειν» εκφράζει το «Πηδάλιον» ως εξής : «Ειδώλων ναοί και βωμοί και ξόανα πρέπει να κατακρημνίζωνται». Οι «θεόπνευστες» αυτές εντολές παρουσιάζονται με κάθε λεπτομέρεια σε τέσσερις πυκνογραμμένες σελίδες. Πρόκειται για αποφάσεις που λ΄φθηκαν από την Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο, που συγκροτήθηκε το 783 μ.Χ. στη Νίκαια της Βιθυνίας επί Κωνσταντίνου και της μητέρας του Ειρήνης. Σε αυτήν την Σύνοδο συμμετείχαν 367 ορθόδοξοι Πατέρες.
- Στον Κανόνα ΟΖ΄ της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία συνήλθε το 691 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη, συνιστάται στους πιστούς να μην πλένωνται : «Είναι ανδρείον και σωφρονέστατον πράγμα το να απέχη τινας από λουτρά … Η ηδονική εκείνη υγρασία του λουτρού χαυνώνει και εκθηλύνει το σώμα, και η εν τω λουτρώ γύμνωσις φέρει εις ενθύμησιν την άδοξον εκείνη γύμνωσιν, οπού έπαθεν ο Αδάμ μετά την παρακοήν. Και απλώς ειπέιν, τα λουτρά άλλο καλόν δεν προξενούσι, πάρεξ ηδονάς σαρκικάς και φαντασίας ατόπους, έξω μόνον αν λούεται τινάς δι’ ανάγκην ασθενείας».
Στο «Πηδάλιον» λοιπόν παρουσιάζεται η ακαθαρσία του σώματος ως προσόν. Οι φυσιολογικές, βιολογικές λειτουργίες βαπτίζονται «αμαρτίες».
- «Να μην πλησιάζει κανείς εις τα θέατρα, ότι ταύτα κάμνουσι τους ανθρώπους μοιχούς τελείους.» Πρόκειται για απόφαση της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου Κανών ΚΔ΄ Στην ερμηνεία των αποφάσεων του Νικοδήμου (ο Αγιορείτης που συνέγραψε με την βοήθεια του Αγαπίου του ιερομονάχου, το «Πηδάλιον») αναφέρονται οι σχετικές διδαχές του Ιωάννη του Χρυσόστομου : «Πομπή του σατανά τα θέατρα. Η εν τοις θεάτροις διατριβή πορνείας, ακολασίας, ασελγείας απάσας έτεκε». Ο Κανόνας ΟΕ εναντιώνεται και στην μουσική : «Σφοδρότατα μεν ελέγχει εκείνους, όπου ανακατόνουσι με τα πνευματικά άσματα τα εξωτερικά των θεάτρων σχήματα, και θέσεις, και ασήμους φωνάς (οποία είναι και τώρα τα τερερίσματα, και νενανίσματα, και τα άλλα άσημα λόγια. Και λέγει ταύτα είναι ίδια, όχι των δοξολογούντων τον Θεόν, αλλά των παιζόντων και ανακατονόντων τα των δαιμόνον παίγνια». Ο Χρυσόστομος που είναι ο συντάκτης του Κανόνα αυτού (ΟΕ΄), έχει ανακηρυχθή προστάτης της Παιδείας μας και η μνήμη του τιμάται στα σχολεία του νεοελληνικού κρατιδίου κατά την επίσημη αργία των Τριών Ιεραρχών στις 30 Ιανουαρίου.
Ο Κανόνας ΝΑ΄ απαγορεύει και τους μίμους : «Καθόλου απαγορεύει η αγία και οικουμενική σύνοδος τους λεγομένους μίμους». Στο ίδιο θέμα αναφέρεται και ο Κανών ΝΓ΄ της τοπικής συνόδου της Καρθαγένης (418 μ.Χ.) : «Ούτε εκείνους οπού στήνουν σκηνάς και τέντας και μέσα εις αυτάς υποκρίνονται διάφορα πρόσωπα».
- Δεν είναι μόνον οι τέχνες στο στόχαστρο των Πατέρων. Ο Κανόνας ΛΣΤ΄ της συνόδου της Λαοδικείας (364 μ.Χ.) στρέφεται κατά των μαθηματικών και των επιστημόνων. (Ελληνική Γραμματεία).
- Στον Κανόνα Θ΄ του Μεγάλου Βασιλείου περιγράφονται οι σχέσεις των δύο φύλων στο πλαίσιο της ορθόδοξης οικογένειας : «Η γυναίκα δεν έχει την άδειαν να αφήνη τον άνδρα της, αλλά καν δέρνη αυτήν εκείνος, πρέπει να υπομένη κι όχι να χωρίζεται, καν την προίκα της εξοδεύη, καν εις άλλας γυναίκας πορνεύη, αυτή πρέπει να καρτερή … ΄Ώστε η μεν γυναίκα, αφήσασα τον άνδρα της μοιχαλίς είναι αν πάρη άλλον, ο δε αφεθείς αυτός άνδρας, αν πάρη άλλην, συγχωρείται».
Επομένως, σύμφωνα με την Ορθοδοξία, η εκμετάλλευση, ο ξυλοδαρμός και η υποβάθμιση της συζύγου (γυναίκας) είναι έργο ευλογημένο.
Ή όπως λέμε στην Αμερική, physical Abuse, shovenisme, misogynes, gender discrimination, arere praiseworthy attributes, virtues pleasing the Christian Heavenly Father. Not’ surprised!!!
«Πρέπει να εμποδίζωνται εκείναι αι γυναίκες, ή ανδρες, οπού πηγαίνουν επάνω εις τα μνήματα των συγγενών τους και κλαίουν, ωσάν να μην είχαν ελπίδα, ότι θέλουν αναστηθούν, μη νοούντες οι άγνωστοι, ότι ο θάνατος των ορθοδόξων χριστιανών δεν είναι θάνατος, αλλά είναι ύπνος, από τον οποίον έχουν να εξυπνήσουν εν τη ημέρα της αναστάσεως». Από τον Κανόν ΠΓ΄της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου.
Χωρισμός από τις ρίζες, από τους απογόνους. Κάθε μνήμη με το Ελληνικό παρελθόν, με τον Ελληνικό Λόγο, με την Απολλώνια Αλήθεια πρέπει να μισείται να αποφεύγεται. «Cultural disintegration».
6η διάψευσις εις τους ισχυρισμούς του Χριστόδουλου
είναι τα λέγομενα του Παύλου και όλων των «Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας» της Ορθοδοξίας που διαβάζουμε εις την πολύτομη έκδοση [«Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας» του Χριστιανικού εκδοτικού οίκου «Γρηγόριος Παλαμάς» 1980]. Τα λόγια τους εναντίον των Ελλήνων και του Ελληνικού Πολιτισμού και της Ελληνικής Γραμματείας και Παιδείας = ένας οχετός ύβρεων. ΄Εχω ήδη παρουσιάσει κείμενα των Πατέρων εις την αρχή!
7η διάψευσις εις τους ισχυρισμούς του κ. Χριστόδουλου :
Οι απάνθρωποι διωγμοί και γενοκτονίες κατά των Ελλήνων όπως διασώζονται από ιστορικά κείμενα και Εκκλησιαστικές Συνόδους ως επίσης και αυτοκρατορικά διατάγματα, όλα δε αυτά κατά την διάρκεια της επικράτησης της Νέας Ρώμης την αποκαλούμενη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Θα ασχοληθώ με τους διωγμούς που υπέστησαν οι Έλληνες που αρνήθηκαν να προσηλυτιστούν.
Οι Γενοκτονίες - ο βίαιος προσηλυτισμός των Ελλήνων - η βίαιη εγκαθίδρυση του Χριστιανισμού.
Θα ασχοληθώ με τις ακόλουθες γενοκτονίες (όχι όλες) εναντίον των Ελλήνων Εθνικών (των Ελλήνων που αρνούντο να γίνουν οπαδοί της εβραιογενούς χριστιανικής θρησκείας).
Οι Γενοκτονίες των Ελλήνων :
1. της Αρμενίας : (252 μ.Χ.)
2. της Νέας Ρώμης (Σκυθόπολη) : (341 μ.Χ.)
3. της Πελοποννήσου : (397 μ.Χ.)
4. των Ελλήνων επί Ιουστινιανού : (530 μ.Χ.)
5. της Κρήτης, 9ος αι. μ.Χ. (960 μ.Χ.)
Η τακτική της γενοκτονίας δεν επινοήθηκε όμως από τους Χριστιανούς, ούτε από τους Μουσουλμάνους οι οποίοι εξανδραποδίζουν και σφάζουν ανηλεώς όλον τον αραβικό κόσμο υπό την ηγεσία του Μωάμεθ και των διαδόχων αυτού.
Την τακτική της γενοκτονίας την έλαβαν αμφότεροι ακέραιη σε θεωρία και πράξη από την ιουδαϊκή Βίβλο. Μέσα στην Ιουδαϊκή Βίβλο έχει την μήτρα του ο κάθε «ιερός πόλεμος».
Ο λαός του Ισραήλ, μετά την έξοδό του από την Αίγυπτο με αρχηγό του τον Ιησού του Ναυή προχωρεί σε διαδοχικές γενοκτονίες όλων των πέριξ του Ιορδάνη ποταμού περιοχών, με την ευλογία του Θεού των του Ιεχωβά.
«Και λέγει Κύριος προς τον Ιησούν του Ναυή : πας άνθρωπος όστις εναντιωθή εις τας προσταγάς σου και δεν υπακούση εις τους λόγους σου κατά πάντα όσα προστάξης αυτόν, ας θανατώνηται». (Ιησούς του Ναυή α΄ 18). Αμέσως μετά ο αρχηγός του Ισραήλ (Ιησούς του Ναυή) φέρει τη βούληση του Κυρίου του στο λαό του : «Και είπεν ο Ιησούς, εκ τούτου θέλετε γνωρίσει ότι ο Θεός ο Ζων είναι εν τω μέσω υμών και ότι κατά κράτος θέλει εξολοθρεύσει ….»
Η Γενοκτονία των Ελλήνων της Αρμενίας από Χριστιανούς.
Το έτος 252 μ.Χ. ο βασιλιάς της Αρμενίας Τιριδάτης ο Γ΄ μέσω ενός καλοστημένου σχεδίου χριστιανών προσηλυτίσθηκε και με ένα αυτοκρατορικό διάταγμά του ανακήρυξε τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία του κράτους.
Υπό την ηγεσία του πατριάρχη τους Γρηγορίου του λεγόμενου και «Φωτιστή» ο στρατός του Τιριδάτη και οι ορδές των μοναχών του Γρηγορίου, θα γενοκτονήσουν τους Έλληνες της Αρμενίας και των γύρω περιοχών και θα ισοπεδώσουν όλα τα ελληνικά μνημεία και τους αρχαίους ναούς της χώρας, χτίζοντας επάνω τους ως ταφόπλακες τις χριστιανικές εκκλησίες. Πρόκειται για την βίαιη εγκαθίδρυση του πρώτου θεοκρατικού κράτους στον κόσμο και την δοκιμή για την ισοπέδωση του αρχαίου ελληνικού κόσμου, που ακολούθησε λίγα χρόνια μετά. Ο χριστιανός συγγραφέας Φαύστος ο Βυζάντιος στην «Εκκλησιαστική Ιστορία», κεφ. 3 παρ. 20, αναφέρει ότι οι εκχριστιανισμένοι Αρμένιοι «κατέστρεφαν για έξι (6) συναπτά έτη όλη την Ελληνική Επικράτεια σφάζοντας όλους τους Έλληνες, μην αφήνοντας κανέναν να τους ξεφύγει», και πως «ήταν απερίγραπτο το μέγεθος των θησαυρών που λεηλάτησαν απ’ αυτούς» (κεφ. 4 παρ. 11).
Το χριστιανικό σχέδιο προέβλεπε τρόμο, θάνατο, καταστροφή, φυλακίσεις, εκτελέσεις, βασανιστήρια, καταλήστευση, δημεύσεις … : «Οίτινες όλοι (και μάλιστα ο βασιλεύς και οι πρόκριτοι), ίνα φανερώσουν, ότι επίστευσαν ολοψύχως εις τον Χριστόν, εχάλασαν από τα θεμέλια όλους τους ναούς των ειδώλων και λαβόντες από τα σκευοφυλάκια όλους τους θησαυρούς, ήτις χρυσίον, αργύριον, σκεύη αργυρά και χρυσοϋφαντα ιμάτια, τα αφιέρωσαν εις τας Εκκλησίας, τα οποίας εις δόξαν Χριστού οικοδόμησαν, και όχι μόνον τα κινητά αλλά και τα άκίνητα, ήτοι χωράφια και άλλα όμοια, και έκαμαν την άτιμον ύλην και ανωφελή, ύλην ψυχοφελή και πολύτιμον». (Συναξαριστής σελ. 673).
Οι Αρμένιοι υπό τις ευλογίες πλέον της Ορθοδόξου Εκκλησίας διεξήγαγαν τους πρώτους ιερούς θρησκευτικούς πολέμους της Παγκοσμίου Ιστορίας, με σκπό το βίαιο εκχριστιανισμό των γύρω λαών και ειδικά στα εδάφη που κατοικούσαν οι τόσο μισητοί για τους χριστιανούς, οι «ειδωλολάτρες» Έλληνες.
Η γενοκτονία γινόταν υπό την επίβλεψη και την συνεργία του βυζαντινού κράτους και Πατριαρχείου (Ιεροσολύμων).
Η Ελληνική γενοκτονία και η ολοκληρωτική πολιτισμική καταστροφή της Αρμενίας ήταν χριστιανική συνωμοσία, σχέδιο, που όπως φαίνεται είχα μελετήσει και συμφωνήσει από κοινού προ ολίγων χρόνων ο Γρηγόριος και ο Τιριδάτης με τον Μέγαν Κωνσταντίνον.
Αξίζει εδώ να διαβάσουμε το απόσπασμα του έργου του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Δοσιθέου από την «Δωδεκάβιβλον», σελ. 1218, όπου ο Δοσίθεος αναφέρεται στην στιγμή που ο Γρηγόριος και ο Τιριδατης πήγαν να ανακοινώσουν επίσημα στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, τα αποτελέσματα της Ελληνικής γενοκτονίας, επισκέπτες του Μέγα Κωνσταντίνου. Γράφει ο Δοσίθεος : «Προ της αναχωρήσεως αυτού, ό τε Γρηγόριος και ο Τιριδάτης επήγαν εις Κωνσταντινούπολιν προς τον Μέγαν Κωνσταντίνον και εφιλοξενήθησαν παρ’ αυτού ικανώς. Γενομένης δε της Αγίας Α΄ Συνόδου, επέμφθη προς αυτήν υπό του Τιριδάτου ο Αριστάνης, αγωνισάμενος δε μετά των εν αυτή συνελθόντων αγίων τιη΄ (318) θεοφόρων Πατέρων κατά του Αρείου, επέστρεψεν εις Αρμενίαν, φέρων και την απόφασιν της Συνόδου».
Στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, όπως αποδείχθηκε, αποφασίσθηκε από κοινού η ολοκληρωτική πολιτισμική καταστροφή και γενοκτονία του Ελληνισμού όχι απλώς στην Αρμενία, αλλά σε όλα τα εδάφη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Η επιβολή του Χριστιανισμού ως επισήμου θρησκείας της Αρμενίας αποτελεί την δημιουργία του πρώτου θεοκρατικό κράτους στον κόσμο, αλλά και την πρώτη παγκοσμίως οργανωμένη καταστροφή και εκθεμελίωση ενός ολόκληρου πολιτισμού, του Ελληνικού, από την ιουδαιοχριστιανική θρησκεία.
Κατά τα επόμενα χρόνια η πλήρης υποταγή όλων των λαών της αυτοκρατορίας στην Θεοκρατία και στον αυτοκράτορα θα επιτευχθή απόλυτα και ολοκληρωτικά.
Η γέννηση του καισαροπαπικού και του βυζαντινού Ιμπεριαλισμού με την στήριξη και την ευλογία της Εκκλησίας είναι πλέον ιστορικό γεγονός.
Η γενοκτονία των Ελλήνων - Σκυθόπολης.
Οι Γενοκτονίες κατά των Ελλήνων :η καταστροφή του Ελληνικού ΄Εθνους, του Ελληνικού Πολιτισμού, της Ελληνικής Γραμματείας και της Ελληνικής Παιδείας.
Ένα άλλο αποτρόπαιο έγκλημα κατά της Ελλάδος και σε συνέπεια κατά της ανθρωπότητας, ένα τραγικό θέατρο μίσους που και σήμερα αποκρύπτεται διασώζει ο Ρωμαίος ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος στο 19ο βιβλίο του έργου του («Rerum Gestarum Libri XXXI») 31 τόμων.
Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος ήταν ο ιστορικός του Ρωμαίου Χριστιανού αυτοκράτορα Κωνστάντιου του Β΄, κατά την εποχή του οποίου άρχισαν οι πιο αποτρόπαιοι διωγμοί εναντίον των Ελλήνων.
Στην σημερινή πόλη του Δυτικού Ισραήλ την Beth Sian, γνωστή στους ΄Ελληνες όλους εκείνων των αιματοβαμένων χρόνων ως Σκυθόπολις, τον 4ο αι. μ.Χ. γύρω στο 341 λειτούργησε το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης για δύο δεκαετίες (20 έτη), δηλαδή καθ’όλην την διάρκεια της κατοχής του βυζαντινού θρόνου από τον δευτερότοκο γιο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, τον Κωνστάντιο τον Δεύτερο.
Η Σκυθόπολις υπήρξε ο τόπος συγκέντρωσης βασανισμού και θανάτωσης των Ελλήνων, όλων όσων δηλαδή αρνήθηκαν να ασπασθούν το δόγμα του Χριστιανισμού. Αναφερόμενος ο Εμμανουήλ Ροίδης στου Αμμιανού Μαρκελλίνου τα Ιστορικά, γράφει στο έργο του «Πάπισσα Ιωάννα» σημ. 200 : «Ήρκει να κατηγορηθή τις (κάποιος Έλληνας-Εθνικός) υπό κακόβουλου κατασκόπου ότι έφερε περί τον τράχηλο φυλακτήριον κατά του πυρετού, ή εφάνη παρακαθήμενος πλησίον τάφου ή ερειπίου ίνα καταδικασθή εις θάνατον ως ειδωλολάτρης ή νεκρομάντις. Εκ των απωτάτων άκρων της αυτοκρατορίας εσύροντο αλυσόδετοι πάσης τάξεως και ηλικίας πολίται (Έλληνες) ων οι μέν απέθνησκον καθ’ οδόν, οι δε εν τοις δεσμοτηρίοις, οι δε επιζώντες εστέλλοντο εις Σκυθόπολιν … πόλιν όπου είχον στηθή τα βασανιστήρια και το σφαγείον». Ammianus Marcellinus History Books 14-19 (Laesae Maiestatis multi arcessiti damnati (12) Constantius et Gallus. Harvard University Press. John C. Polfe).
Το σφαγείον της Σκυθόπολις υπήρξε επινόηση ενός νοσηρού εγκεφάλου, του Επισκόπου Αλεξανδρίας Γεωργίου. Σκοπός του Γεωργίου ήταν η καθολική εξόντωση των Ελλήνων - η γενοκτονία αυτών - καθώς εκείνοι εστέκοντο ως αρνητές του Χριστιανισμού.
Ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος Β΄ δέχθηκε και έστειλε στην Ανατολή τον αρχιγραμματέα της Αυλής του τον Παύλο, περιβόητο για την σκληρότητά του, αποκαλούμενο και «Τάρταρο».
Αυτός ο Παύλος και ο Γεώργιος σε συνεργασία οργάνωσαν το στρατόποδε συγκέντρωσης της Σκυθόπολης. Γράφει ο Αμμιανός Μαρκελλίνος : Το ανθρωπόμορφο αυτό κτήνος, ο Παύλος, διέθετε τόση εξουσία και δύναμη ώστε «με μία κίνηση του κεφαλιού του, με ένα νεύμα του μόνο εξηρτάτο η ζωή όλων όσων περπατούσαν στην γή». 19:12,13 Αναφέρει ο Ροίδης ανακαλώντας τα ιστορικά του Αμμιανού Μαρκελλίνου, μεθόδους βασανιστηρίων εναντίον των Ελλήνων : «Εις την Σκυθόπολιν όπου είχε στηθή το χριστιανικό κρεουργίον … Εκεί συνεδρίαζαν ευσεβεις δικασταί (χριστιανοί ευσεβείς) αμιλλώμενοι τους πλοίονας ειδωλολάτρας (Έλληνες Εθνικούς) να οπτήση επί σχάρας, να βράση εντός ζέοντος ελαίου, ή να κατακόψη μεληδόν».
Η Σκυθόπολις και τα απάνθρωπα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκεί επί 20 συνεχή έτη αποκαλύπτουν :
1ον : Τον τρόπο με τον οποίο επεβλήθη ο Χριστιανισμός στον Ελληνικό κόσμο,
2ον : Τον λόγο, και τον βάρβαρο απάνθρωπο τρόπο με τον οποίο κατεστράφη ο λαμπρότερος πολιτισμός της γης και οι δημιουργοί αυτού - οι Έλληνες,
3ον : Αποκαλύπτουν επίσης γιατί τα μετέπειτα Ρωμαϊκά (Βυζαντινά) αυτοκρατορικά διατάγματα που θεσμοθετούσαν την «επί Ελληνισμού θανατική καταδίκη» εφαρμόσθησαν χωρίς καμία αντίδραση ή εξέγερση, όπως χωρίς καμία αντίσταση από τους Έλληνες, επήλθε ο αφανισμός 80 και πλέον πόλεων της κυρίως Ελλάδος από τον Χριστιανό Αλάριχο, μετά βυζαντινής αυτοκρατορικής διαταγής, σαράντα (40) χρόνια αργότερα.
4ον : Αποκαλύπτουν επίσης, αυτά τα απάνθρωπα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην Σκυθόπολη ότι : δεν υπήρξε ποτέ Ελληνικότητα του Βυζαντίου, ούτε ποτέ Ελληνορωμαϊκό Κράτος, εφ’όσον ήταν οι εκχριστιανισμένοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες του Βυζαντίου που άρχισαν τους διωγμούς κατά των Ελλήνων. Ούδε δε ποτέ υπήρξε Ελληνοχριστιανισμός, εφ΄ όσον ήταν οι ταγοί της χριστιανοσύνης και το εβραιογενές χριστιανικό δόγμα που έσβησαν τα Φώτα του Ελληνικού Πνεύματος, κατέστρεψαν την Ελληνική Παιδεία, κατεδάφισαν τα αμίμητα αρχαία Ελληνικά αριστουργήματα, χωρίς να αφήσουν ούτε μία πόλη όρθια, έκαψαν τις βιβλιοθήκες και εκατοντάδες χιλιάδες τόνων Ελληνικά επιτεύγματα εις όλους τους κλάδους των επιστημών, κατά 99,97% κατέστρεψαν ολάκερη την Ελληνική Γραμματεία, σχεδόν αφάνησαν την Ελληνική Φυλή από τον πλανήτη γή, επιφέροντας της πολλές γενοκτονίες, παρέδωσαν την σβήνουσα Ελλάδα στους Τούρκους, και κατάντησαν τους Έλληνες πολιτιστικά στείρους.
Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές, εκείνων των Ρωμαιοβυζαντινών χρόνων οι συνεχείς διώξεις και γενοκτονίες κατά των Ελλήνων πήραν την ζωή 19.000.000 +Ελλήνων από τα 20.000.000. Λιγότεροι από 1.000.000 επέζησαν εφ’όσον μετά βίας και τρόμου έσκυψαν κεφαλή προς τον εβραιογενή Θεό και το χριστιανικό του δόγμα, όπου η κυρία εντολή αυτού ήταν και είναι :
Λέγει ο Ιησούς Χριστός : «Όσο για τους εχθρούς μου, αυτούς που δεν με θέλησαν για βασιλιά τους, φέρτε τους εδώ και κατασφάξτε τους μπροστά μου». «Κατά Λουκάν» ιθ΄27
Και προστάζει ο Πατέρας του Ιεχωβά του οποίου εκλεκτός λαός είναι οι Εβραίοι : «εξεγερώ τα τέκνα σου Σιών επί τα τέκνα των Ελλήνων» («Ζαχαρίας» θ΄ 13-15).
Note : Σημείωση
Για λόγους φορολογικούς, κυρίως, από τον αυτοκράτορα Καρακάλλα, το έτος 212 μ.Χ. με την «Constitutio Anoniana» απονεμήθηκε η ιδιότης του Ρωμαίου πολίτου σε όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Έτσι οι Έλληνες εθεωρούντο πια Ρωμαίοι υπήκοοι, και η ταυτότητά τους εκτός του ότι καταδιώχθηκε και κατεστράφηκε «δια ποινής θανάτου» από το χριστιανικό κατεστημένο, υπέφερε και την ρωμαϊκή πολιτική αλλοίωση.
Ammianus Marcellinus with an English translation by John C. Rolfe PHD LITT.D University of Pensylvania in three volumes - London William Heinemann ltd Cambridge Massachusetts MCMLVI Look also Loeb Classical Library Books 14-19 ISBN 0-674-99331-4
Γενοκτονία των Ελλήνων της Πελοποννήσου.
Γράφει ο Λιβάνιος «Υπέρ των Ελληνικών ιερών» εκδόσεις «Θύραθεν» 1998.
«Στην ενταύθα Ελλάδα με την προτροπή της Κωνσταντινούπολης εισέβαλαν οι ορδές των νεοφώτιστων χριστιανών Γότθων καθοδηγούμενες από ομάδες φανατικών καλόγερων. Τότε, το έτος δηλαδή 397 μ.Χ. έγινε στην Πελοπόννησο η μεγαλύτερη γενοκτονία που γνώρισαν ποτέ οι Έλληνες, ΄Ετσι άνοιξε ο δρόμος για την επιβολή του νέου δόγματος. Όπως γράφει ο Ζώσιμος : προς βοήθειαν των Ελλήνων έσπευσε από την Ιταλία ένα Βάνδαλος (!) στρατηγός του ρωμαϊκού στρατού, ο Στηλίζων. Όμως έφθασε πολύ αργά. Ήδη είχε σφαγή ανηλεώς ή εξανδραποδιστή ο μη χριστιανικός πληθυσμός όλων των πόλεων της Πελοποννήσου. Όλοι όσοι δεν πρόλαβαν να καταφύγουν στα βουνά της Λακωνίας και της Αρκαδίας, ηβηδόν (ως και οι έφηβοι) εσφάγησαν».
Την γενοκτονία των Ελλήνων περιγράφουν πολλοί Χριστιανοί χρονογράφοι της εποχής, ο Ευνάπιος, ο Ζώσιμος, ο Σωζόμενος κ.α.
Ο Προκόπιος γεννήθηκε γύρω στο 500 μ.Χ. Άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου, του ρήτορα, του νομικού συμβούλου του στρατηγού Βελισσαρίου. Ανέλαβε σημαντικές αποστολές στην υπηρεσία της Ρώμης. Γνώρισε μεγάλες τιμές στην αυτοκρατορική αυλή της Νέας Ρώμης (Βυζάντιο). Το 560 μ.Χ. του αποδόθηκε ο τιμητικόν τίτλος του «Illustris» (Επιφανής). Το 562 γίνεται έπαρχος.
Τα στοιχεία αυτά μαρτυρούν ότι ήταν ένα πρόσωπο που γνώριζε καλά τα όσα συνέβαιναν στα ανώτατα κλιμάκια της εκχριστιανισμένης ρωμαϊκής διοίκησης η οποία έδρευε στην Κωνσταντινούπολη.
Έγραψε το έργο «Ιστορία» όπου περιγράφονται οι πολεμικές επιχειρήσεις του Ιουστινιανού αυτοκράτορα, και «Περί κτισμάτων» όπου με στομφώδη γλώσσα κολακεύει το αυτοκρατορικό ζεύγος Ιουστινιανό και Θεοδώρα.
Ωστόσο ο επίσημος ιστορικός του αυτοκράτορα, αυτός ο Προκόπιος που ανέλαβε να αφήση αιώνιο και δοξασμένο το όνομα του Ιουστινιανού, είναι ο ίδιος ο οποίος εν αγνοία όλων των συγχρόνων του, κρυφά και προσεκτικά αποφάσισε (για χάρη των επόμενων γενιών) να γράψη και ένα τρίτο βιβλίο, το λεγόμενο «Ανέκδοτα», το περιεχόμενο του οποίου είναι ο αληθινός βίος του Ιουστινιανού, της Θεοδώρας, των συνεργατών τους … Γράφει ο Προκόπιος στον πρόλογο αυτού του ιστορικού του βιβλίου «… σε πολλές περιπτώσεις αναγκάστηκα να αποκρύψω τις αιτίες των γεγονότων, που έχω αναφέρει στα προηγούμενα βιβλία μου … Ο λόγος είναι, ότι ήταν αδύνατο να καταγραφούν οι πράξεις με τον πρέποντα τρόπο, όσο οι αυτουργοί τους ήταν ακόμη στη ζωή, γιατί αν με ανακάλυπταν δεν θα μπορούσα να γλιτώσω από τον πιο οικτρό θάνατο και δεν θα μπορούσα να είμαι σίγουρος ούτε καν για την ασφάλεια των πιο στενών μου συγγενών … ».
Γενοκτονίες Ελλήνων επί Ιουστινιανού.
Τις σφαγές των Ελλήνων που άρχισαν προγενέστεροι του αυτοκράτορα Κωνστάντιου Β΄ (όπως ο πατέρας αυτού ο αυτοκράτορας Μέγας Κωνσταντίνος - υπεύθυνος για την γενοκτονία των Ελλήνων της Αρμενίας με την συμμετοχή του βασιλιά Τιριδάτη Γ΄ και του πατριάρχη Γρηγορίου) συνέχισαν και μεταγενέστεροι όμοιοί του.
Ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός - ο Σλαυοεβραίος το γένος, το όνομα του οποίου αρχικά ήταν Γιουτπράδα, αυτός ο αυτοκράτορας σύμβολο της ορθοδοξίας, εκείνος που οικοδόμησε την Αγία Σοφία - «το μέγα μοναστήρι» και ανακηρύχθηκε από τον Χριστιανισμό «Μέγας», αποκαλύπτεται μέσα από τα «Ανέκδοτα» κείμενα του επισήμου ιστορικού του Προκοπίου ως ένας αιμοβόρος τύραννος ο οποίος βύθισε ολόκληρους πληθυσμούς στην σφαγή και στο αίμα.
Σύμφωνα με τον Προκόπιο, ο Ιουστινιανός άρχισε τις σφαγές στο όνομα της «μιάς και αληθούς πίστεως της Ορθοδοξίας». Σημαντικές επίσης είναι οι μαρτυρίες του Προκοπίου γύρω από τους διωγμούς, σφαγές και γενοκτονίες Ελλήνων (όσων Ελλήνων επέμεναν στους πατρώους ελληνικούς τρόπους) από την αιμοσταγή και αλαζονική διακυβέρνηση του Ιουστινιανού.
Το «Ελληνοχριστιανικό» πλαστογράφημα καταρέει μπροστά στα κείμενα των ιστορικών εκείνης της εποχής. Αναφέρει ο Προκόπιος : «Μετά τους Σαμαρείτες άρχισε (ο Ιουστινιανός) να καταδιώκη τους αποκαλούμενους ΄Ελληνες υποβάλλοντάς τους σε σωματικά βασανιστήρια και αρπάζοντας τα χρήματά τους». Ο Προκόπιος αδυνατεί να θεωρήση τον τύραννο Ιουστινιανό ως ανθρώπινον όν και τον θεωρεί «ενσαρκωμένο δαίμονα». Αναφέρει ο Προκόπιος στα «Ανέκδοτα» : «Ότι ο Ιουστινιανός δεν ήταν ανθρώπινο πλάσμα αλλά ήταν … κάποιος δαίμονας ανθρωπόμορφος θα μπορούσε κανείς να το αποδείξη σταθμίζοντας το μέγεθος των κακών που έκανε στους ανθρώπους, γιατί η δύναμη του ανθρώπου που δρα φανερώνεται στο υπέρμετρο μέγεθος των πράξεών του. Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν έχει σκοτώσει τόσους πολλούς, ώστε … πιο γρήγορα νομίζω μα μετρούσε κανείς τους κόκκους της άμμου όλου του κόσμου, παρά όσους σκότωσε ο αυτοκράτωρ αυτός. Υπολογίζοντας όμως κατά προσέγγιση τις περιοχές που κατήντησαν τελικά ακατοίκητες, λέω ότι χάθηκαν πολλά εκατομμύρια ανθρώπων ». (Προκόπιος «Ανέκδοτα» ιη΄ 1-6, μετάφραση Αλόης Σιδέρη, έκδ. «ΑΓΡΑ»),
Σε ότι αφορά σε εμάς τους Έλληνες, ο Ιουστινιανός αποδείχθηκε μεγάλος διώκτης του Ελληνισμού, σφαγέας των Ελλήνων που αρνούνταν τον Χριστιανισμό εμμένοντες στις ελληνικές παραδόσεις. Άφησε δε αυτός την Ελλάδα απροστάτευτη στις βαρβαρικές επιδρομές, και ήταν ληστής του δημοσίου χρήματος των Ελληνικών πόλεων τις οποίες κατεδίκασε σε οικονομικό μαρασμό.
Ο Ιουστινιανός ήταν εκείνος που έκλεισε την Πλατωνική Αδαδημία Αθηνών μετά από συνεχή λειτουργία 900 περίπου ετών. Ο ίδιος δε έσφαξε τους φιολοσόφους καθηγητές ή τους ανάγκασε να φύγουν από την Ελλάδα.
Νηπιοβαπτισμός.
Το χριστιανικό ιερατείο, την εποχή του αυτοκράτορα της Νέας Ρώμης (Βυζαντίου) Θεοδοσίου συνέλαβε την μέθοδο του ολοκληρωτικού αφελληνισμού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Το χριστιανικό ιερατείο δηλαδή, κατά την διάρκεια της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου (392 μ.Χ.) όπου ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος μετείχε αυτής, ανάμεσα στις πολλές δόλιες και εγκληματικές αποφάσεις εναντίον του Ελληνισμού, συνέλαβαν τον νηπιοβαπτισμόν.
Με ειδικό διάταγμα από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο, όλοι οι κάτοικοι της Ρωμαϊκής επικράτειας έπρεπε να βαπτίσουν τα παιδιά τους χριστιανούς. Όσοι δεν δέχονταν, θα έχαναν τα πολιτικά τους δικαιώματα, και τα παιδιά τους θα έχαναν το δικαίωμα της κληρονομιάς από τους γονείς τους.
Τότε χιλιάδες ανυπότακτοι Έλληνες πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα ως δούλοι και αμέτρητες περιουσίες κατασχέθηκαν από την Εκκλησία. Παρά τα σκληρά μέτρα που επεβλήθησαν, οι Έλληνες αρνούνταν τον αφελληνισμό τους.
Τότε ένα νέο διάταγμα ώρισε την θανατική ποινή τους παραβάτες. Οι διωγμοί συνεχίσθηκα με αμείωτη ένταση μέχρι την εποχή του Γιουτπράδα (Σλαυοεβραίου το γένος Ιουστινιανού).
Διαβάζουμε εις τον «Ιουστιάνιος Κώδιξ» 1.11, ο οποίος ήταν σε ισχύ μέχρι της εποχής του Λέοντος του Θρακός : «Γνωρίζουμε, ότι αυτοί οι ειδωλολάτρες [Έλληνες] εγκατέλειψαν την προσκύνηση του μόνου και αληθινού Θεού και προσέφεραν θυσίες στα είδωλα εξ αιτίας ενός ασυλλόγιστου σφάλματος και πραγματοποίησαν ανόσιες εορτές.
Αν αυτοί διέπραξαν αυτά τα αμαρτήματα, ενώ είχαν αξιωθή το άγιο βάπτισμα, θα υποβληθούν στην αντίστοιχη τιμωρία. Με τον παρόντα όμως νόμο ανακοινώνουμε, ότι εκείνοι μεν που έχουν γίνει χριστιανοί και έχουν αξιωθή το άγιο και σωτήριο βάπτισμα, σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή, αν φανούν ότι επιμένουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών. ΄Οσοι δε δεν έχουν αξιωθή ακόμη το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να φανερωθούν στην βασιλεύουσα πόλη μας, είτε στις επαρχίες και να πάνε στις ιερώτατες εκκλησίες μαζί με τους συζύγους τους και τα παιδιά τους και όλα τα μέλη του οίκου τους και να διδαχθούν την αληθινή πίστη των χριστιανών. Αν δεν το κάνουν, θα χάσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα και την κινητή και ακίνητη περιουσία τους. Θα τους αφαιρεθούν τα πάντα και θα εγκαταλειφθούν στην ένδεια και θα υποβληθούν στις έσχατες τιμωρίες (…) όσοι πάσχουν απ’ την νόσο των ανόσιων Ελλήνων».
Το 530 μ.Χ. ο Σλαυοεβραίος αυτοκράτωρ της Νέας Ρώμης ο Γιουτπράδα-Ιουστινιανός έδωσε την χαριστική βολή στον Ελληνικό Πολιτισμό και στους «αλιτήριους Έλληνες» όπως τους αποκαλεί ο Κώδικας του. Αυτός ο αυτοκράτωρ καθιέρωσε τον θεσμό του «νονού». Ο νονός ήταν κυριολεκτικά ένας χριστιανός πράκτορας, που τον όριζε αποκλειστικά και μόνον η Εκκλησία και αφιέρωνε την ζωή του στην παρακολούθησε του βίου του νεοβαπτισθέντος νηπίου.
Αν οι γονείς και το νήπιο δεν τελούσαν τα χριστιανικά τους καθήκοντα, το κατέδιδε στην Εκκλησία, και τότε το παιδί και οι γονείς θανατώνονταν χωρίς δίκη και δημευόταν η περιουσία τους. Η βυζαντινή ταφόπλακα επί του Ελληνισμού είχε πλέον οριστικά θεμελιωθή. Εκατομμύρια Ελλήνων αφελληνίστηκαν ή κατακρεουργήθηκαν, κάτω από την χριστιανοβυζαντινή «Ιερά Εξέταση».
Ο Ιουστινιανός στα διατάγματά του απαιτεί την εκτέλεση αυτών που εφαρμόζουν «… την ειδωλολατρία» (Corpus Juris Civilis). Στην νομοθεσία του Ιουστινιανού «Codex Justinianus» 1.11.8 διαβάζουμε : «κανείς να μην τολμήση να αποπειραθή αυτά που απαγορεύονται στους ανθρώπους που φυλάγονται από ειδωλολατρικές δεισιδαιμονίες, γνωρίζοντας ότι διαιωνίζει πράξη, που αποτελεί δημόσιο έγκλημα. Θέλουμε τέτοιες πράξεις να αποτραπούν, έτσι ώστε (ο ένοχος) (…) να αποπεμφθή από το αξίωμά του και να μην χάση μόνον την περιουσία του (…) αλλά αφού υποστή σωματικό βασανισμό με μεταλλικά όργανα (…) να οδηγηθή σε διαρκή εξορία».
1.11.9 «Διατάζουμε τους άρχοντές μας (…) να αναζητούν σύμφωνα με τον νόμο όλες τις περιπτώσεις ασέβειας υπέρ της Ελληνικής Θρησκείας (…) και αν συμβαίνουν, να τιμωρούνται (…). Να μην έχει κανένας το δικαίωμα να κληροδοτή με διαθήκη ή να χαρίζη με δωρεά κάτι σε πρόσωπα ή τόπους, που έχει επισημανθή ότι διαπράττουν την ασέβεια του Ελληνισμού (…). Να διατηρηθούν (…) εν ισχύι όλες οι τιμωρίες με τις οποίες οι προηγούμενοι βασιλείς είχαν απειλήσει να τιμωρήσουν την Ελληνική πλάνη».
1.11.10 «Επειδή έχουν συλληφθή μερικοί οι οποίοι διακατέχονται από την πλάνη των ανόσιων και μιαρών Ελλήνων (…) εκείνοι που έχουν γίνει χριστιανοί (…) αν φανούν και επιμένουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών (…) θα παρεμποδίσουμε δε κάθε μάθημα που διδάσκεται από αυτούς, που πάσχουν από την νόσο των ανόσιων Ελλήνων (…) θεσπίζουμε τους ίδιους νόμους και για τους αλιτήριους Έλληνες ». «Codex Novellae, Constitutiones».
Ενώ μεν είναι γνωστό ότι ο Ιουστινιανός ήταν αυτός που καθιέρωσε τον θεσμό της «Ιεράς Εξέτασης» και το αξίωμα του Εξεταστού, ο ιστορικός Θεοφάνης εις «Χρονογραφία» μας πληροφορεί ένα λιγότερο σε εμάς γνωστό τρόπο μαρτυρίου, ως μέθοδος επιβολής του χριστιανισμού. Αναφέρει αυτός ο ιστορικός ότι αρκετές φορές παρεδίδοντο «αιρετικοί» κρατούμενοι σε κομπογιαννίτες για να γίνουν ζωντανά πειραματόζωα σε θανατηφόρες αποτρόπαιες χειρουργικές επεμβάσεις. «… όν εν τω μώλω του Θωμά χειροκοπήσαντες και ποδοκοπήσαντες ήνεγκαν τοις ιατροίς και τούτον ανέτεμον ζώντα από ήβης έως του θώρακος προς το κατανοήσαι την του ανθρώπου κατασκευήν». («Χρονογραφία» σ. 436)
Μαζικές εξοντώσεις Ελλήνων (Ελληνιστών) με σαδιστικό θάνατο διασώζει στα «Ανέκδοτα» ο ιστορικός Προκόπιος (20, 10-16) ως επίσης και ειδήσεις σύμφωνα με τις οποίες οι αίθουσες βυζαντινών δικαστηρίων γίνονταν και αίθουσες βασανιστηρίων.
Ο Νικηφόρος Σκευοφύλαξ και ο Ιωάννης Λυδός (6ος αιών) αναφέρουν τις εξής αποτρόπαιες μεθόδους επιβολής του Χριστιανισμού : «απτέσθω πυρά, ετοιμαζέσθω στρεβλωτήριον και πρόθεσιν άπασα εκνικώσα και τρόπους μηχανημάτων παρατρέχοντα». Νικηφόρος Σκευοφύλακας «Βίος εν επιτόμω και εγκώμιον του Θεοφάνους της Σιγριανής» έκδ. Debour Λειψία σ. 24
Την νομική κάλυψη για ακρωτηριασμούς, τύφλωση και κάψιμο στην πυρά μας την έδωσε ο ίδιος ο Ιησούς με το : «εάν σκανδαλίζη σε η χείρ σου απόκοψον αυτήν … εάν ο οφθαλμός σου σκανδαλίζη σε, έκβαλε αυτόν» (Μάρκος θ΄ 43-47).
Και τι λέει ο Ιησούς για την φωτιά; «Φωτιά ήρθα να βάλω πάνω στην γη και πόσο θα ήθελα να είχε ήδη ανάψει» («Κατά Λουκάν» ιβ 49-50) και εξηγεί ο Ιησούς : «Μην νομίσετε ότι ήλθα να βάλω ειρήνη στη Γή. Δεν ήλθα να βάλω ειρήνη, αλλά μάχαιρα» (Ματθαίος, ι΄34-38).
Και θα ρωτήσετε, γιατί οι Χριστιανοί τόσο μισούσαν τους Έλληνες και εξειγέρθηκαν εναντίον τους και χρησιμοποίησαν τις πιο απάνθρωπες μεθόδους ποινής εναντίον των Ελλήνων, ακόμη και την γενοκτονία αυτών; Διότι «εξεγερώ τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων» μας λέει ο («Ζαχαρίας», θ΄ 13-15). Διαβάζουμε δε στις («Πράξεις» κα΄28-29) : «Μέχρι και Έλληνες έβαλε μέσα στο ιερό και μόλυνε τον άγιο τούτο τόπο». Λέει δε ο Ιησούς Χριστός : «Όσο για τους εχθρούς μου, αυτούς που δεν με θέλησαν για βασιλιά τους, φέρτε τους εδώ και κατεσφάξτε τους μπροστά μου». («Κατά Λουκάν», ιθ΄27).
Η τραγικώτερη αναφορά για την ποινή του «καυθήναι» δηλαδή κάψιμο των ζωντανών θυμάτων (Ελλήνων, Ελληνιστών, αιρετικών, ειδωλολατρών …) αναφέρεται στην «Αλεξιάδα» της Άννης Κομνηνής, με θύμα τον Βασίλειο Βογομίλων που μερικοί τον ταυτίζουν με τον ήρωα Βασίλειο Διγενή-Ακρίτα.
Οι Χριστιανοί αυτοκράτορες του Βυζαντίου (της Νέας Ρώμης) παρέδιδαν στην πυρά ακόμη και αναπήρους. Νικήτας Χωνιάτης «Χρονολογία» vi 404, 405 και 332).
Για την «αγάπη του Χριστού» δεν έλειψαν και οι ομαδικές καύσεις στον Ιππόδρομο του Βυζαντίου : «τους δε μεγιστάνας των Αρμενίων σωρεύσας εν τόπω ενί ζωοκαύστους εποίησε» (Θεοφάνης σ. 372, 18), και έχω ήδη μιλήσει περί της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Αρμενίας.
Ο δε Ιουστινιανός μέσω των ιεροεξεταστών του εξόντωσε μαζικά Έλληνες της αυτοκρατορίας ρίχνοντάς τους ζωντανούς στην πυρά, μαζί με τα βιβλία και τα αγάλματα : «…. μηνί ινδικτιώνι τη αυτή συσχεθέντες Έλληνες περιεβωμίσθησαν, και τα βιβλία αυτών κατεκαύθησαν εν τω Κυνηγίω» (Ιωάννης Μαλάλας «Χρονογραφία» σελ. 491).
Οι ιστορικοί Βυζαντινοί με κίνδυνο της ζωής τους έγραψαν μέχρι πού έφθανε η πολυδιαφημισμένη αγάπη του Χριστού για τον κόσμο και ιδιαιτέρως για τους Έλληνες. Και τελειώνω με αυτά τα λόγια του Ιησού Χριστού : «Εάν κάποιος έρχεται προς τα μένα και δεν μισεί τον πατέρα του και την μητέρα του και την γυναίκα και τα παιδιά και τους αδελφούς και τις αδελφές, ακόμα και την ψυχήν του, δεν γίνεται να είναι μαθητής μου» (Κατά Λουκάν, ιδ’ 26). «… όποιος δεν έχει, ας πουλήση το πανωφόρι του κι ας αγοράση μαχαίρι» (Κατά Λουκάν, κβ’ 36-37). «…. ήλθα να διχάσω τον άνθρωπο από τον πατέρα του και την κόρη από την μάνα και τη νύφη από την πεθερά της» (Ματθαίος, ε’ 34-38).
Κατά την βασιλεία του Αυτοκράτορα Θεοδοσίου ο Χριστιανισμός γίνεται η επιβληθείσα θρησκεία της Ρωμαϊκής Βυζαντινής αυτοκρατορίας εις την οποία οι Έλληνες ήσαν υπόδουλοι. Επ’ αυτού του Θεοδοσίου, εναντίον των Ελλήνων εφαρμόστηκαν επί αιώνες πολλούς, μέτρα που πήραν τον χαρακτήρα πραγματικών διώξεων.
Το Μαντείο των Δελφών υποχρεώθηκε να σιγήση. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες και τα Ελευσίνια Μυστήρια απαγορεύθησαν, τα ιερά των προγόνων μας λεηλατήθηκαν, κατεδαφίσθηκαν. Τα δε πανέμορφα γλυπτά που διακοσμούσαν τα ιερά και τας πόλεις των Ελλήνων κατεστραφήκανε από το μένος και το μίσος των χριστιανών.
Έτσι τα βλέπουμε σήμερα στα μουσεία μας διαμελισμένα, αποκεφαλισμένα, ακρωτηριασμένα, με σφυριά σπασμένα, σιωπηλοί μάρτυρες και αυτά ενός πανέμορφου κόσμου, χαμένου κόσμου πια στην αιματοβαμένη λήθη, όπου βρίσκονται θαμένα, σκορπισμένα, ολότελα ξεχασμένα τα ιερά κόκκαλα εκατομμυρίων βασανισμένων δολοφονημένων Ελλήνων, θύματα πολλαπλών γενοκτονιών.
Οι ναοί κατεδαφήσθηκαν. Πάνω τους και από τα ερείπια αυτών ως ταφόπλακες χτίστηκαν οι εκκλησίες των νέων χριστιανών δοξάζουσιν τον ξενόφερτο για τους ΄Ελληνες τότε εβραϊκό Θεό Ιεχωβά. Και το άγαλμα κάθε θεού εις τον οποίον οι Έλληνες έχτιζαν τον κάθε τους ναό τοποθετούτντο μετά ασυλύτπου μίσους από τους χριστιανούς εις τους βόθρους των νεοκτιζωμένων χριστιανικών εκκλησιών. Οι δε Έλληνες εθνικοί ιερείς όπως γράφει με κάποιαν πικρίαν ο Λιβάνιος υποχρεώθηκαν : «να σιγήσουν ή να αποθάνουν».
Έτσι πέθανε ο μεγαλύτερος Παγκόσμιος Πολιτισμός του κόσμου, αυτός που είδε πρώτος το φως του ήλιου στην γή, αυτός που εκπολίτησε όλους τους λαούς της οικουμένης.
Έτσι πέθανε ο Μέγας Φωτοδότης Ελληνικός πολιτισμός και οι Έλληνες δημιουργοί του, με μία τραγική φωνή, πνιγμένη στο αίμα της ανθρώπινης αχαριστίας και μιαρής αδικίας.
Έτσι απάνθρωπα έσβησε ο Μέγας Φωτοδότης Ελληνικός Λόγος. Και λέει ο Γερμανός φιλόσοφος Νιέτσε : «Δεν αποκάμνω να αναπολώ αυτούς τους (Έλληνες) στοχαστές που κάθε ένας τους είχε μια ασύλληπτη ιδιαιτερότητα … και φαίνεται πως οι Έλληνες στα κατοπινά χρόνια λησμόνησαν το καλλίτερο μέρος της πνευματικής τους πορείας. Και ποιος λαός θα μπορούσε να ισχυρισθή ότι το ξαναβρήκε; Όπως και να ‘ναι νομίζω πως όλα αυτά τελειώνουν με μία κραυγή : Πόσο ωραίοι υπήρξαν!».
Ας εξετάσουμε τον μισελληνισμό των βυζαντινών κατά τον 9ο αιώνα.
Το 842 μ.Χ. χρονιά που έγινε η οριστική αναστήλωση των εικόνων, οι εορτασμοί των Ορθοδόξων συνοδεύτηκαν από μία «φρικτήν τελετήν» αναθεματισμών - όπως την χαρακτηρίζει ο καθηγητής Νικ. Τωμαδάκης «Τριώδιον» όπου μεταξύ άλλων ορίζονται τα εξής : «Τοις τα Ελληνικά δεξιούσι μαθήματα, και μη δια παίδευσιν μόνον ταύτα παιδευομένοις αλλά και ταις δόξαις αυτών ταις ματαίαις επομένοις και ως αληθέσι πιστεύουσι και ούτως αυταίς ως το βέβαιον εχούσαις εγκειμένοις, ώστε και ετέρους, ποτέ μεν λάθρα, ποτέ δε φανερώς ενάγειν αυτοίς και διδάσκειν ανενδοιάστως ΑΝΑΘΕΜΑ». Εδώ λοιπόν αναθεματίζονται όσοι διδάσκουν/διδάσκονται την Ελληνική Παιδεία.
Ο θεωρούμενος ως κλασσικός ιστορικός της Ορθοδόξου Θεολογίας Βασίλειος Στεφανίδης παραθέτει το «Συνοδικόν» της 7ης Οικουμενικής Συνόδου : «Ανάθεα εις τους ευσεβεία επαγγελομένους τα των Ελλήνων δυσώδη και δυσσεβή δόγματα». Εδώ πάλι αναθεματίζονται οι διδάσκαλοι της Ελληνικής Παιδείας.
Την ίδια εποχή ο Θεόδωρος Στουδίτης στον «Κανόνα» (πού ψάλλεται στο «Συνοδικόν της Ορθοδοξίας») εξαπολύει μύδρους σφοδρούς κατά των Ελλήνων και στρέφεται κατά του Ιωάννη Γραμματικού ο οποίος αρχικά ήταν ηγούμενος στην Μονή των Αγίων Σεργίου και Βάκχου, αλλά αργότερα ενστερνίστηκε το αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα τόσο, ώστε να αποστασιοποιηθή από την χριστιανική διδασκαλία.
Τον Ιωάννη Γραμματικό ονομάζει ο Θεόδωρος Στουδίτης «ίσον των Ελλήνων» και τον κατηγορεί ότι «περηφανευόταν για τα έργα τους, που η φωνή των δικαίων (ο Χριστιανισμός) δίκαια τα σκόρπισε στους ανέμους» και συνεχίζει : «Ουκ έδει σε, ώ παράνομε, ονομάζεσθαι τοιαύτην κλήσιν, μάλλον Πυθαγόραν και Κρόνον και Απόλλων ή τινα των άλλων θεών, ών τον βίον εζήλωσας τερπόμενος ταις ασελγείαις αυτών».
Στις αρχές του 10ου αι. ο Κωνσταντίνος ο Σικελός γράφει ένα ποίημα κατά του αυτοκράτορα Λέοντα του Σοφού και τον κατηγορεί, ότι «λάτρεψε το αμέτρητο πλήθος των θεών και αρνήθηκε την Αγία Τριάδα», και επιθυμεί να τον δει τον αυτοκράτορα να καίγεται στον Άδη με τους αγαπημένους του αρχαίους φιλοσόφους.
Σε ένα άλλο του ποίημα ο Κωνσταντίνος ο Σικελός στρέφεται κατά των Ελλήνων : «Να χαθούν αυτοί που αρνιούνται την θεότητα και αυτή που ασπάζονται την πλάνη του Μάνη (η Μέσα Μάνη της ένδοξης Σπάρτης δεν είχε ακόμα εκχριστιανιστή μέχρι και τάς αρχάς του 10ου αι. μ.Χ.) κι αυτοί που λατρεύουν τους θεούς των Ελλήνων. Κάτω όσοι δεν λατρεύουν τον Θεό, που είναι νοητός σε τρία πρόσωπα και τιμάται σε μία φύσι … (Οι αρχαίοι Έλληνες έβλεπαν τον Ένα Θεό - την μία φύσι - σε 12 πρόσωπα) Οι Έλληνες να σκάσουν απ’ το κακό τους».
Το κείμενο αυτό γράφτηκε στις αρχές του 10ου αι. μ.Χ. και σύμφωνα με την συμβατική ιστορία η Ελληνική θρησκεία και ο Ελληνικός Πολιτισμός είχαν προ πολλού εκλείψει. Ποιοι λοιπόν ήσαν αυτοί οι Έλληνες οποίοι πρέπει «να σκάσουν από το κακό τους» επειδή λατρεύουν τους θεούς των Ελλήνων;
Υπήρχαν δε «ελληνίζοντες» Έλληνες που κατοικούσαν στην Μάνη κατά τον 10ο αι. μ.Χ. και μέχρι τον 13ον αι. μ.Χ. στην Θεσσαλονίκη, και αυτός δε ο Ελληνικός Πολιτισμός ήτο αναγκασμένος να ζη υπόγεια = (κρυφά σχολειά).
Μέσα στα πλαίσια του σφοδρού μισελληνισμού των βυζαντινών, τον 9ο και 10ο αιώνα μ.Χ. διενεργείται ο βίαιος εκχριστιανισμός των κατοίκων της Μέσα Μάνης από τον Νίκωνα. Ο Κωνσταντίνος Ζ΄ ο Πορφυρογέννητος στο «Περί Διοικήσεως Αυτοκρατορίας» γράφει τα εξής : «Ιστέον ότι οι του κάστρου Μάϊνης οικήτορες ουκ εισίν από της γενεάς των προρρηθέντων Σλαύων, αλλ’ εκ των παλαιοτέρων Ρωμαίων, προ παλαιοίς χρόνοις ειδωλολάτρας είναι και προσκυνητάς των ειδώλων κατά τους παλαιούς κατά τους παλαιούς Έλληνας, οίτινες επί της βασιλείας του αοιδίμου Βασιλείου βαπτισθέντες Χριστιανοί γεγόνασιν». Ο Νίκων θανάτωσε τον έφορο της περιοχής Αντίοχο, σκότωσε όλους τους ιερείς της αρχαίας θρησκείας και τους αμετάπιστους, ισοπέδωσε ιερά και βάπτισε τους υπόλοιπους με σωματική και ψυχολογική βία.
Ο επόμενος στόχος των χριστιανών ήταν η Κρήτη, το νησί του βασιλέα Μίνωα του οποίου οι κάτοικοι έμεναν με πείσμα στις «Ελληνικές παραδοσιακές αξίες» τους.
Η Σφαγή των Κρητικών, γιατί αρνήθηκαν την Χριστιανική θρησκεία. 9ος μ.Χ. αιών.
Το μίσος των βυζαντινών και του Πατριαρχείου υπήρξε άφθονο, και συνεχίστηκε και μετά την Άλωση. Η Υψηλή Πύλη και το Πατριαρχείο οργάνωναν μαζί εκστρατείες, για να εξολοθρεύσουν τους αρνησίθρησκους Κρήτες. Η σφαγή μεγάλου μέρους των κατοίκων της Κρήτης από τους βυζαντινούς υπήρξε μία άγνωστη ιστορική πτυχή του ανθελληνισμού του Βυζαντίου, που εσκεμμένα απέκρυψε η επίσημη ιστορία και το επίσημο «Ελληνοχριστιανικό» κατεστημένο.
Ο ιστορικός Νικ. Αγγελής (στο υπ’ αρ. 7 τεύχος του περιοδικού «Ιστορία Εικονογραφημένης» Ιανουάριος 1969) γράφει τα εξής γεγονότα για την σφαγή των Κρητικών - αυτούς τους γνήσιους απόγονους των Πελασγών και των Δωριέων, που ποτέ δεν «χώνεψαν» τους Βυζαντινούς, τους Κρητικούς συντηρητικούς που η ψυχή τους δεν μπορούσε να δεχθή το νέο δόγμα (τον Χριστιανισμό) που ζητούσε δουλεία, ταπείνωση και υποταγή, αυτούς τους Κρήτες τους γενναίους, πολεμοχαρείς, άνδρες και γυναίκες, που αγαπούσαν την ζωή με πάθος και δεν έσκυβαν κεφάλι.
Αυτά λοιπόν εξιστορεί ο Αγγελής : «Οι σχέσεις του Βυζαντίου με τους Κρήτες δεν ήταν ποτέ αρμονικές. Ο λαός, ατίθασος και πολεμικός, δεν υποτασσόταν στους βυζαντινούς Φεουδάρχες και στρατηγούς. Κάθε τόσο ξεσπούσαν ταραχές και στάσεις. Κατά την διάρκεια μιας τέτοιας ανταρσίας τον 9ο αιώνα μ.Χ. … μωαμεθανοί της Ισπανίας αποβιβάσθηκαν στην Κρήτη και έκτισαν ένα οχυρό φρούριο στον Χάνδακα … Πολλοί νέοι της Κρήτης συνεταιρίστηκαν με τους «Σαρακηνούς» … Οι μεγάλοι αρχηγοί των λεγομένων Σαρακηνών της Κρήτης είναι Έλληνες, Φώτιος, Λέων Τριπολίτης … Ύστερα από πολλές άτυχες απόπειρες ο Νικηφόρος Φωκάς (ο Βυζαντινός) με τρομερό στόλο από τρεις χιλιάδες πλοία χτυπά τον Χάνδακα το 960 μ.Χ. … νικά ο Φωκάς και περνά μαχαίρι επί δικαίους και αδίκους … οι νικητές σφάζουν σαράντα χιλιάδες άντρες της Κρήτης. Το νησί ερημώνεται.
Μόνον στα χωριά και στα βουνά γλυτώνουν λίγες χιλιάδες κάτοικοι. Το Βυζάντιο μοιράζει το νησί σε Φέουδα και εγκαθιστά στην Κρήτη διαλεχτές οικογένειες της Κωνσταντινουπόλεως, Φωκάδες, Μελισσηνούς, Μουσούρους, Χορτάτζηδες, Σκορδίληδες, Γαβαλάδες, κλπ. και ο Νίκων αγωνίζεται να ξαναφέρη τους Κρητικούς στην θρησκεία του Χριστού».
Γράφει δε ο Νικόαλος Β. Τωμαδάκης, καθηγητής της Βυζαντινής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιου Αθηνών 1956, στο έργο του («Εισαγωγή εις την Βυζαντινήν Φιλολογίαν» Τόμος Α΄ Τεύχος Α΄, έκδ. δευτέρα, Αθήναι 1956 σελ. 23-24) : «Κατά τα τελευταία έτη συνηθίσαντες, υπό τα ανθρωπιστικά συνθήματα να ενώνωμεν τους δύο αυτούς διαφορωτάτους κόσμους, τον ελληνικόν και τον χριστιανικόν, συγχέομεν εις την σφαίραν του πνεύματος δύο διακρινομένας αλλήλων και πολλάκις αντιμαχόμενας καταστάσεις ών εκάστη είχε και την ιδίαν (δική της) θεώρησιν … Ο χριστιανισμός υπήρξε πολέμιος κατά κύριον λόγον του Ελληνισμού ως ζωής και ως σκέψεως. Έβλεπε εις αυτόν … το φιλέρευον πνεύμα το οποίον ήγεν εις την φιλοσοφίαν. Το ότι δια τους Έλληνας η αλήθεια δεν ήτο σταθερά και εξ αποκαλύψεως, αλλ’ εύρημα της ανθρωπίνης διανοίας, τούτο δεν συνεχώρει ο Χριστιανισμός. Η μεγαλύτερη διαβολή την οποίαν ενήργησε (ο χριστιανισμός) κατά του κλασσικού κόσμου είναι η εμφάνισις αυτού ως ειδωλολατρικού … το όνομα Έλλην ταχύτατα συνέπεσε με την έννοιαν του ειδωλολάτρης, μη Χριστιανός … Αυτό το πνεύμα της εχθρότητος προς τον πνευματικόν Ελληνισμόν διετηρήθη έως ότου η νέα θρησκεία κατωχυρώθη, επροστατεύθη ως επίσημος κρατική και απέκτησε τον αδιαπέραστον δογματικόν κλοιόν ως δακτύλιον προστασίας».
Κάτω από την βαθειά λοιπόν επήρεια του Εβραϊκού Πνεύματος οι πνευματική ηγέτες του Βυζαντινού Κράτους σκυλεύουν το Ελληνικό Πνεύμα, αλλά ταυτόχρονα συκοφαντούν και προσπαθούν να εξευτιλίσουν κάθε επίτευγμα (του Ελληνικού Πολιτισμού) του σε τομείς που δεν έχουν καμμιά άμεση σχέση με την θρησκευτική σύγκρουση μεταξύ Ελληνισμού και Εβραϊσμού, όπως η ρητορική, τα μαθηματικά, η ιατρική κλπ.
«Τι φυσώσι και βαμβεύουσιν οι Έλληνες; τι πλανώνται προς Πλάτωνα; τι Δημοσθένη στέργουσιν τον ασθενή; τι Πυθαγόραν θρυλλούσι τον δικαίως φιμωθέντα; τι δε μη τρέχουσι και σέβουσιν οις ενεφανίσθη το Πανάγιον Πνεύμα»; γράφει ο μεγαλύτερος βυζαντινός ποιητής ο Ρωμανός, τρόφιμος της Πατριαρχικής Αυλής, εις («Ύμνος εις Πεντηκοστήν» οίκος ιζ΄).
Συνεχίζει ο Ν. Τωμαδάκης : «Αν ο Μέγας Βασίλειος συνέγραψε πραγματείαν περί του πως θα ωφελούντο οι παίδες εκ των ελληνικών συγγραμμάτων δεν πρέπει να νομισθή ότι συνεβούλευεν εκεί ο πατήρ της Εκκλησίας την νεότητα να εγκολπωθή τον στοχασμόν των κλασσικών. Κάθε άλλο. Εις βιβλία γέμοντα κακοδοξιών και μυθευμάτων εύρισκε πολλά επεισόδια, τα οποία είχον ηθικήν αξίαν και ηδύνατο να παιδαγωγήσουν και τους Χριστιανούς παίδας, ουδέν πλέον. Ο Βασίλειος και οι άλλοι μεγάλοι Πατέρες εσπούδασαν βεβαίως λαμπρά ελληνικά εις ελληνικάς σχολάς των Αθηνών και της Ανατολής αλλ’ η επήρεια του εβραϊκού πνεύματος επ’ αυτών υπήρξε βαθεία. Από την κλασσικήν φιλολογίαν, χρησιμώτατος υπήρξεν εις αυτούς ο οπλισμός της ρητορικής, της τέχνης, δι’ ής καθίστοντο ικανοί να αναπτύξουν την νέα θρησκεία, να πείσουν περί των δογμάτων της τους προσηλύτους.
»Χάριν της ρητορικής εμελέτησαν (οι Πατέρες) τους Έλληνας συγγραφείς. Επιτηδειώτατον δ΄όργανον εύρον προς διάδοσιν των ιδεών των την Ελληνικήν γλώσσα προκειμένου να επικοινωνήσουν προς την εξελληνισμένην πλήρως (διάδωσις του Ελληνισμού επί του Μέγα Αλεξάνδρου) Ανατολήν. Επομένως η προσέγγισις προς τον Όμηρον, τους τραγικούς, τον Πίνδαρον, τον Πλάτωνα, τους κατ’ εξοχήν ποιητάς δεν είχε να τους δώση σχεδόν τίποτε, ειμή μόνον μυθολογούμενα αποκρουστικά και ψευδή. Το ωραίον, το αισθητικώς καλόν δεν τους ενδιέφερε … ». (Νικολάου Β. Τωμαδάκη «Εισαγωγή εις την Βυζαντινήν Φιλολογίαν» ένθ. ανωτ. σελ. 25).
Αυτό το πνεύμα του σκοταδισμού και του βαθύτατου φανατισμού, της προλήψεως και του μίσους κατά του Ελληνισμού διέπει την σκέψη του Βυζαντίου. Τα δραστικά μέτρα των βυζαντινών αυτοκρατόρων κατά του Ελληνισμού είχαν ως αποτέλεσμα να καταστρέψουν και να εξοστρακίσουν κάθε Ελληνική πνευματική εκδήλωση. Καταστροφές αρχαίων ναών, βίαιοι θάνατοι φιλοσόφων, ομαδικοί διωγμοί, καταδίκες, βασανιστήρια, γενοκτονίες είναι φαινόμενα συνηθισμένα και χαρακτηρίζουν τους βυζαντινούς αιώνες από το 200 περίπου μ.Χ. μέχρι και τον 15ο αι. μ.Χ., όπου η κορύφωσις των διωγμών χαρακτηρίζει κυρίως την βασιλεία από τον Μέγα Κωνσταντίνο μέχρι και τον Θεοδόσιο τον Α΄. Κατατρεγμένος, λοιπόν από την νέα θρησκεία ο αρχαιπρεπής ΄Ελληνας υποχρεώθηκε να υποταχθή στην τρομοκρατία (που επέβαλε η νέα θρησκεία με την συνδρομή του Κράτους) και έκτοτε «τους ιερείς δει σιγάν ή τεθνάναι …». Η εβραιολατρεία του (πνευματικού και πολιτικού) Βυζαντίου συνεχίζεται μέχρι του τέλους του.
Στο Ψαλτήριον του Δαβίδ που τυπώθηκε το 1494, σαράντα χρόνια μετά την άλωση, περιέχονται και οι ακόλουθοι «Στίχοι εις τον θείον Δαβίδ» :
«Σίγησον Ορφεύ! Ρίψον, Ερμή, την λύραν,
τρίπους ο Δελφοίς, δύνον εις λήθην έτι,
Δαβίδ (ο Εβραίος) γαρ ημίν πνεύματος κρούων λύραν,
τυρανοί τα κρυπτά των Θεού μυστηρίων,
πληθύν παλαιών ιστορεί τεραστίων».
Το Βυζάντιο δολοφόνησε και εξάλειψε την Ελληνικότητα από τον κόσμο, και έθαψε τον Ελληνισμό σαν τρόπο ζωής, σκέψεως και θεωρήσεως της αληθείας.
Η πολιτική ελευθερία και η ιδέα της δικαιοσύνης, αυτές οι κύριες ιδεολογικές βάσεις της Ελληνικής αντιλήψεως (φιλοσοφίας) για την πολιτεία, εξοβελίζονται από τον εξουσιαστικό, δογματικό και ανελεύθερο σχηματισμό που συγκρότησε το αυτοκρατορικό και θεοκρατικό βυζαντινό πολίτευμα και εξουθένωσε τον Έλληνα σαν υπεύθυνο, ιδεολογικά αυτοδύναμο και ελεύθερο πολίτη.
Το Βυζάντιο εξάλειψε βίαια και δόλια το Ελληνικό Πνεύμα από την γεωγραφική του κοιτίδα. Ο Έλληνας του μοναρχικού θεοκρατικού βυζαντινού πολιτεύματος αισθάνεται ξένος. Ο Βασιλεύς και ο Πατριάρχης σημαίνουν την ύπατη εξουσία (έξω από τον χρόνο), και πέρα από κάθε έλεγχο και κριτική, πέρα από κάθε λογοκρισία. Ο Έλληνας ήταν συνηθισμένος να δρά και να αντιδρά σύμφωνα με τις αρχές που είχε ο ίδιος επεξεργασθή και που πάντα μπορούσε να υποβάλλη στην αντικειμενική κριτική του λόγου.
Η οργανική συνεργασία των αρχηγών του Κράτους (του Βυζαντίου) και της Ορθόδοξης Εκκλησίας (το Πατριαρχείο) θεμελιώνει το θεοκρατικό συγκεντρωτικό και μοναρχικό βυζαντινό πολίτευμα. Έτσι η μετάβαση από την αρχαία Ελληνική Δημοκρατία της Ελλάδος, προς την θεοπρόβλητη και θεοστήρικτη παγκόσμια χριστιανική αυτοκρατορία, από την δημουκρατούμενη αρχαία πόλη στην μοναρχούμενη οικουμένη γίνεται η σημερινή μας πραγματικότητα - η τραγωδία μας!
Είναι ιστορικό γεγονός ότι η βυζαντινή αυτοκρατορία δεν γεννήθηκε ποτέ, γιατί η ρωμαϊκή αυτοκρατορία πέθανε το 1453 μετά την Άλωση της δεύτερης Ρώμης της Κωνσταντινουπόλεως. Αυτή δε η αυτοκρατορία, η «Νέα Ρώμη» δεν είχε καμμία συνείδηση Ελληνικότητος και αποκαλούταν «Νέα Σιών», «Νέα Ιερουσαλήμ», «Ρωμαϊκόν», «Νέα Ρώμη», «Ρωμανία» … αλλά ουδέποτε «Νέα Αθήνα» ή «Νέα Ελλάδα» …
Ο Ελληνισμός σαν φυλή, σαν τρόπος ζωής, σαν Έθνος ζούσε κάτω από την εξουθενωτική εθνοκτόνο εβραιορωμαϊκή ιδεολογική και πολιτική τυραννία - την βυζαντινή τυραννία, τρομοκρατημένος, καταπιεσμένος, αναθεματισμένος, αφορισμένος, κουρσεμένος, εκμηδενισμένος, υβριζόμενος, χλευαζόμενος, συκοφαντούμενος, σκυλευόμενος, καταδιωκόμενος. Αυτή είναι η αμερόληπτος ιστορική ΑΛΗΘΕΙΑ!
Κατά την Ρωμαιοβυζαντινή εποχή, ο μεγαλύτερος αριθμός των Ελλήνων που σίγουρα ήσαν υψηλού, πνευματικού, ηθικού αλλά και οικονομικού επιπέδου εξοντώθηκαν και μαζί τους χάθηκε και ο μεγάλος ιδιοφυής νους του Γένους. Μετά τον χαμό των Ελλήνων και τον θάνατο του ιδιοφυούς πνεύματός των έπεσε το σκότος εις όλην την Γη και βυθίστηκε η ανθρώπινη ιστορία στον «Μεσαίωνα» = The Dark Ages.
Αυτός δε ο ανθρώπινος ξεπεσμός ωφείλετο στην προηγηθείσα απάνθρωπη βίαιη εξάλειψη, του Ελληνικού Πολιτισμού και των δημιουργών αυτού του Φωτοδότη Πολιτισμού. Σωστά λοιπόν παρατηρεί ο Νίετσε πώς «οι Έλληνες στα κατοπινά χρόνια λησμόνησαν το καλλίτερο μέρος της πνευματικής τους πορείας», εννοώντας πρωτίστως την αμίμητη Ελληνική Φιλοσοφία, τον Αληθή Ελληνικόν Λόγο! Όταν άρχισαν δε οι απάνθρωποι διωγμοί κατά των Ελλήνων και οι θηριώδεις γενοκτονίες εναντίον των, εκατομμύρια Έλληνες δολοφονήθηκαν, πολλοί δε εξ αυτών μετά μαρτυρικών βασανιστηρίων. Εκεί μέσα σε αυτό το τραγικό θέατρο μίσους απωλέσθησαν οι φιλόσοφοι και η φιλοσοφία του Ελληνικού Γένους, και μαζί τους χάθηκε η Ελληνική Παιδεία.
Σε ότι αφορά την ελληνικότητα του Βυζαντίου, φρονώ ότι η συγγραφή από βυζαντινούς βιβλίων στην Ελληνική Γλώσσα και η σύνταξη των βυζαντινών νόμων στα Ελληνικά, είναι εξαιρετικά ευτελούς ποιότητος και δεν αντέχουν σε καμία σύγκριση ακόμη και με τα πιο ασήμαντα ελληνικά έργα της Προκλασικής, Κλασικής και Αλεξανδρινής ή έστω και Ρωμαϊκής περιόδου. Και ποίος ο λόγος; Ιδού η εύλογη ερώτηση!
Διότι η σκληρή ιστορική αλήθεια είναι ότι δια αυτών των στα Ελληνικά μεταφρασθέντων ή καταρτισθέντων βυζαντινών νόμων και διαταγμάτων, απαγορεύθηκε, εδιώχθηκε απηνώς και εξαφανίσθηκε κάθε τι το ελληνικό : η Επιστήμη, η Φιλοσοφία, το Θέατρο, ο Αθλητισμός, οι νομοθεσίες, η θρησκεία, κλπ. κλπ. Αυτή η πραγματική αλήθεια, η τεκμηριωμένης σκληρή ιστορική αλήθεια, βλέπει τις στα πλήρη κείμενα των νόμων της Ιουστινιανείου νομοθεσίας, δυνάμει των οποίων κατεδιώχθησαν οι Έλληνες. Ως επίσης βλέπει τις εις τα κείμενα του Ιουστινιανείου Κώδικος, εξοντωτικές ποινές κατά των «αλιτηρίων και μιαρών Ελλήνων» ότε απαγορεύτηκε και αυτό τούτο το εθνικό μας όνομα «Έλλην», και η δίωξη «επί ελληνισμώ» προέβλεπε την εσχάτη των ποινών.
Είναι επίσης ιστορική σκληρή αλήθεια ότι σε πλείστα εκ των βυζαντινών κειμένων που εγράφησαν στην Ελληνική Γλώσσα υπάρχουν οι εμπαθέστερες ύβρεις και οι χυδαιότερες συκοφαντίες που εξεστομίσθηκαν ποτέ κατά των Ελλήνων, της Παιδείας των, της Γραμματείας των και του Ελληνικού Πολιτισμού αυτών των προγόνων μας.
Η Ελληνική Γλώσσα μόνον εξ ανάγκης εχρησιμοποιήθη από την θρησκευτική και πολιτική εξουσία του Βυζαντίου. Αλλοίωθηκε δε η Ελληνική Γλώσσα εννοιολογικά ώστε να προσαρμοσθή στις σκοπιμότητες της Διοικήσεως ή οποία φυσικά ήταν Ρωμαϊκή, πολιτικά και θρησκευτικά εβραιογενής, χριστιανική ως θρησκεία.
Η Ρωμαϊκή πολιτική και θρησκεία, αμφότερες ήταν πολιτικά αντιμέτωπες σε αγώνα μέχρι θανάτου με την ελληνική αντίληψη περί πολιτικής, πολίτου, τρόπου ζωής, και τρόπου θεωρήσεως του κόσμου. Ενώ δε στο Βυζάντιο, σε κάποιοες ιστορικές φάσεις, οι ελληνικοί πληθυσμοί πιθανώς αποτελούσαν την πλειονότητα των υπηκόων του, αυτοί οι υπήκοοι δυστυχώς ενώ μεν επιβίωναν ως άνθρωποι είχαν παύσει να υπάρχουν συνειδησιακά, ιστορικά και πολιτισμικά ως Έλληνες.
Οι υπήκοοι της Νέας Ρώμης (της Νέας Σιών) του Βυζαντίου.
Η εθνικότητά τους ήταν απηγορευμένη δια νόμου, και δεν τολμούσαν να την αποκαλύψουν ή και την είχαν λησμονήσει. Η συνειδησιακή, ιστορική και πολιτισμική σημασία της λέξεως «Έλλην» είχε συκοφαντηθή τόσο ώστε το «Έλλην» στην αντίληψη του Ελληνικού λαού ήταν περίπου ταυτόσημο με το διαβολικό, το ειδωλολατρικό, το άκρον άωτον της διαφθοράς, της μωρίας, και της μανίας.
Λίγες δε οι εξαιρέσεις.
Το θλιβερό συμπέρασμα είναι : Οι Έλληνες μέχρι τον βίαιο εκχριστιανισμό και μετέπειτα βυζαντινισμό τους, ήταν οι μοναδικοί γεννήτορες όλων των υπερεθνικών και υπερχρονικών στοιχείων του Παγκοσμίου Πολιτισμού (Λογικής, Επιστημών, Θεωρίας, Μαθηματικών, Θεάτρου, Αθλητισμού, Ελέγχου, Δημοκρατίας κλπ.). Μετά τον βίαιο εκβυζαντινισμό τους δεν παρήγαγαν πια τίποτε απολύτως, που να αποτελέση διαχρονικό και υπερτοπικό στοιχείο του νεώτερου Παγκόσμιου Πολιτισμού.
Το πάρσιμο της Πόλης σήμανε το επίσημο τέλος της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Στο θρόνο της Νέας Ρώμης κάθισε ο Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής. Αυτός φρόντισε να διατηρήση όλους τους προγενέστερους ρωμαϊκούς θεσμούς που διευκόλυναν την διακυβέρνηση της αυτοκρατορίας του. Διατήρησε φυσικά τον ισχυρότερο θεσμό της πρώην Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας - την Εκκλησία. ΄Ετσι στις 6 Ιανουαρίου του 1954 ο Μωάμεθ παρέδωσε την πατριαρχική ράβδο στον Γεννάδιο Σχολάριο, ο οποίος εκτός από θρησκευτικός ηγέτης, βρέθηκε ενισχυμένος και με πολιτικές εξουσίες, εθνάρχης δηλαδή των Ρωμαίων υπηκόων της πρώην Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας - τους Ορθοδόξους Χριστιανούς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ανεξαρτήτως εθνικότητας.
Αυτός ο Σχολάριος που αρνιόταν ότι ήταν Έλληνας, μας αποκαλύπτει τους πραγματικούς λόγους, που η Εκκλησία διέσωσε κάποια έργα της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας. Αντίθετα με την προπαγάνδα της νεώτερης Εκκλησίας, η οποία θέλει να ισχυρίζεται ότι εκείνη διέσωσε και φύλαξε την Ελληνική Παιδεία ο πρώτος Πατριάρχης μετά την Άλωση, ο Γεννάδιος Σχολάριος, είναι ειλικρινής και γράφει : «Γιατί προσκολλήθηκες σε δόγματα σάπια και ξεπερασμένα και τα οποία από πολλούς δεν έχουν πια καμιά ισχύ στις ανθρώπινες ψυχές, σαν να είχες μόνο εσύ φυλάξει τα ελληνικά βιβλία; Αυτά τα διέσωσαν οι πατέρες μας για χάρη της γλώσσας και για να ελέγχουν τον παραλογισμό αυτών που τα διετήρησαν και για να διαλάμψη η καθαρότητα της χριστιανικής θεολογίας». Γενναδίου Πατριάρχου «Περί του βιβλίου του Γεμιστού και κατά της Ελληνικής πολυθείας» ή «Επιστολή προς Έξαρχον Ιωσήφ» έκδ. «Πλήθωνος Νόμοι», «Ελεύθερη Σκέψις» Αθήνα 1997.
Και επέπεσε σαν μάστιγα η Τουρκία επάνω στην Ελλάδα, και θέρισε η Τουρκοκρατία την Γη του Φωτός και τους Έλληνες. Τα Ρωμαιοβυζαντινά διατάγματα κατά των Ελλήνων παίρνουν και πάλι μορφή διωγμών δια μέσου του Ορθοδόξου Οικουμενικού Πατριαρχείου. Καταδιώκεται η Ελληνική Παιδεία, που άρχισαν να εισαγάγουν οι διαφωτιστές εις την Ελλάδα για να αφυπνίσουν τους υπόδουλους.
Εζητήθη από εμέ να κάνω ομιλία προς τιμήν των Τριών Ιεραρχών τους οποίους η Ελληνική Εκπαίδευση και των τριών βαθμίδων τιμάται με εορτή και αργία στις 30 Ιανουαρίου. Ας ξαναεπισκεφθούμε το θέμα. Ας παρακολουθήσουμε μαζί μερικά αποσπάσματα από τις ομιλίες τόσο του αποκληθέντος «Χρυσοστόμου», όσο και του άλλου - «μεγάλου» και αυτού - του Βασιλείου Καισαρείας για να δούμε μέσω αυτών των κειμένων μέσα από τα πατερικά τους κείμενα, ποία ήταν η σχέση τους με την Ελληνική Παιδεία και κατά πόσον ήταν Έλληνες ή μη!
Ο Χρυσόστομος λοιπόν Ιωάννης λέγει : «Όπου παλαιότερα εφιλοσόφουν οι της ελληνικής συμμορίας άπαντες και εκεί αυτός των δαιμόνων ήγουν των Ελλήνων γίνεται φόβος, εν μέσω των εχθρών διαλάμπει και τον ζόφον αυτών (δηλαδή των Ελλήνων) σβήνει και την ακρόπολιν των δαιμόνων καταλύει ,,, και ενώ τα μεν των Ελλήνων τα πάντα σβήνουν και αφανίζονται τούτου του βαρβάρου καθ’εκάστην λαμπρότερα γίνονται». (Ι. Χρυσόστομος «Εις τον Ιωάννην τον Ευαγγελιστήν»).
Συνεχίζει παρακάτω ο Χρυσόστομος Ιωάννης : «…Αυτά εγέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες από των φιλοσόφων λαβόντες … Ημείς δεν παραιτούμεθα της κατ’ αυτών μάχης … Αν μάλιστα στα ενδότερα κοιτάξης θα ιδής τέφρα και κονιορτό και υγιές ουδέν αλλά τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ τούτων (των Ελλήνων φιλοσόφων), τα πάντα ακαθαρσίας γέμοντα και ιχώρ (πύον) και τα δόγματα τούτων βρίθουν πάντα σκωλήκων». (Ι. Χρυσόστομος «Εις τον Ιωάννην τον Ευαγγελιστήν»).
Αυτός λοιπόν είναι προστάτης της Ελληνικής Παιδείας; Αυτόν ταυτίζουμε με τον Ελληνισμό; Αυτόν που κατέστρεψε τον ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο (ένα από τα 7 θαύματα του κόσμου), και πού πλήρωνε συμμορίες τραμπούκων με την εντολή του να διατρέχουν Μικρά Ασία και όπου ευρίσκουν τα «καταραμένα» ελληνικά κτίσματα, «εις έδαφος φέρειν» - άπαντα έργα απαράμμιλης τέχνης - αυτός είναι ο προστάτης της Ελληνικής Παιδείας;
Φρονώ ότι είναι ανάγκη να αντικρύσουμε κατάματα και άφοβα την αλήθεια όσο οδυνηρή και πικρή κι αν είναι.
Ήταν λοιπόν οι Πατέρες της Εκκλησίας που άρχισαν το «θεάρεστον» έργο της καταστροφής του ανεπανάληπτου Ελληνικού Πολιτισμού, ήταν οι Πατέρες της Εκκλησίας που άρχισαν την στυγνή αφελλήνιση του λαού, και κατάντησαν τον Ελληνισμό, δηλαδή τους Έλληνες, συγκεχυμένους, διχασμένους, σχιζοφρενικούς και ανίκανους να έχουν σήμερα οικουμενική ακτινοβολία.
Είναι τραγικό και κωμικό, οι καταστροφείς του Ελληνικού Πολιτισμού, οι ζοφεροί αυτοί αφελληνιστές να ταυτίζωνται με τον Ελληνισμό, να χαίρουν τιμών, αυτοί που όχι μόνον δεν ήταν γεννήτορες αυτού του λαμπρού πολιτισμού αλλά αντιθέτως καταστροφείς αυτού.
Οι Έλληνες λοιπόν, γενόμενοι δια της ωμής βίας Χριστιανοί, απώλεσαν την ταυτότητά των.
Γράφει ο Χρυσόστομος εις «Α΄ Λόγον κατά Ιουδαίων» : «Κι αν ακόμη φονεύση κάποιος κατά το θέλημα του Θεού, ο φόνος αυτός είναι από κάθε φιλανθρωπία καλύτερος ενώ αν κάποιος από λύπη δείξη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία παρά το θέλημα του Θεού, θα μπορούσε η φειδώ αυτή να αποβή πιο μιαρή από οποιονδήποτε φόνο».
Εδώ αναφέρεται «κατά το θέλημα του Θεού». Πού είναι δε το «θέλημα» αυτό; Είναι η καταστροφή των εχθρών του Θεού. (Λουκάς 19,27). Ποίοι είναι οι εχθροί του Θεού; Όλοι όσοι δεν δέχονται την βασιλεία του. Η αυτού του είδους νοημοσύνη εξηγεί τις διώξεις κατά των Ελλήνων και την γενοκτονία αυτών από τους Χριστιανούς και τον κλήρο.
Λέει δε ο Χρυσόστομος για την δουλείαν : «… Αλλά και αν ημπορείς να γίνης ελεύθερος, χρησιμοποίησε περισσότερο την δουλεία, δηλαδή να είσαι περισσότερο δούλος». Αναφερόμενος στα λόγια του Παύλου συνεχίζει : «Και διατί τέλος πάντων αυτόν που δύναται να ελευθερωθή τον συμβουλεύει (ο Παύλος) να μείνη δούλος; Διότι θέλει (ο Παύλος) να δείξη ότι καθόλου δεν βλάπτει η δουλεία αλλ’ ωφελεί μάλιστα». (Εις Α΄ Κορινθίους Ομιλία ιθ΄ σελ. 535).
Είναι φανερόν πως ο Έλλην, το κατά δύναμιν, προτιμά τον θάνατον από την δουλεία.
Αυτή δε η νόησις του Χριστιανισμού ότι «δεν κερδίζει τίποτε περισσότερον αυτός που γίνεται ελεύθερος και επομένως, λέγει (ο Παύλος), και αν ακόμη εξαρτάται από εσένα να ελευθερωθής, μάλλον μένε δούλος» (Εις Α΄ Κορινθίους Ομιλία ιθ΄ σελ. 535) εξηγεί γιατί η επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία - εξαιρέσει πολλών μεμονωμένων ανωτέρων και κατωτέρων κληρικών - δεν ετάχθη της Επαναστάσεως του 1821, και αντιθέτως ήταν ένθερμος υπερασπιστής της «κοινής ημών ευεργέτιδος και τροφού κραταιάς και αητήτου βασιλείας (του Σουλτάνου)», υπερασπιστής της δουλείας μας. Αυτή η ίδια νόησις επίσης δικαιολογεί γιατί το Πατριαρχείο είχε αφορίσει τον Ρήγα Φεραίο το 1798 (επί της Πατριαρχίας Γρηγορίου του Ε΄), τους Σουλιώτες το 1805 και το 1820, τους αρματολούς το 1806, και επίσης γιατί, μόλις εξεράγη το 1821 η επανάσταση στην Μολδοβλαχία από τον Μιχαήλ Βόδα Σούτσο και τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄ (ήτο δε εκείνη η Τρίτη πατριαρχία του) εξέδωσε τρεις αφοριστικές εγκυκλίους. (Μία σε όλους τους πιστούς του, μία επίσημη ανοιχτή προς τους κληρικούς, και μία προσωπική-εμπιστευτική προς τους μητροπολίτες εν αγνοία δε αυτή των τουρκικών αρχών, και η οποία εκφράζει την αυθεντική πολιτική της Ορθοδοξίας χωρίς την πίεση της σουλτανικής εξουσίας και που αποδεικνέι ότι ο Γρηγόριος ο Ε΄ αυτοβούλως συμφωνούσε με την πράξη του αφορισμού). Η δε εκτέλεσις του Γρηγορίου του Ε΄ δεν ήταν λοιπόν λόγω των φιλοεπαναστατικών φρονημάτων του.
Διαβάζουμε εις την ειδική εγκύκλιο στις μητροπόλεις : «Γρηγόριος Ελέω Θεού Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και οικουμενικός πατριάρχης. … η πρώτη βάσις της ηθικής είναι η προς τους ευεργετούντας (Οθωμανούς) ευγνωμοσύνη …, και όστις ευεργετούμενος αχαριστεί (εναντίον της Τουρκικής κατοχής), είναι ο κάκιστος πάντων ανθρώπων. Αυτήν την κακίαν βλέπομεν πολλαχού στηλιτευομένης παρά των ιερών Γραφών και παρ’ αυτού του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ασυγχώρητον, καθώς έχομεν το παράδειγμα του Ιούδα.
»Όταν η αχαριστία είναι συνδεδεμένη και με πνεύμα κακοποιόν και αποστατικόν εναντίον της κοινής ημών ευεργέτιδος και τροφού κραταιάς και αηττήτου βασιλείας (την Οθωμανική εξουσία), τότε εμφαίνει και τρόπον αντίθετον, επειδή ουκ έστι, φησί, βασιλεία και εξουσία ει μη υπό Θεού τεταγμένη, και πας ο αντιτασσόμενος αυτή τη θεόθεν εφ’ ημάς τεταγμένη κραταιά βασιλεία τη του Θεού διαταγή ανθέστηκε. (δηλαδή η Οθωμανική Τυραννία ήταν θέλημα Θεού και όποιος αντιστέκεται αυτής της τυραννίας αντιτάσσεται του Θεού). Αυτά τα δύο ουσιώδη και βασικά ηθικά και θρησκευτικά χρέη κατεπάτησαν με απαραδειγμάτιστον θρασύτητα και αλαζονείαν ό τε προσδιορισθείς της Μολδαβίας ηγεμών, ως μη ώφειλε, Μηχαήλ και ο Αλέξανδρος Υψηλάντης … Με τοιαύτας ραδιουργίας εσχημάτισαν την ολεθρίαν σκηνήν οι δύο ούτοι και οι τούτων συμπράκτορες φιλελεύθεροι, ή μάλλον ειπείν μισελεύθεροι και επεχείρησαν εις έργον μιαρόν, θεοστυγές και ασύνετον, θέλοντες να διαταράξωσι την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας, πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας, την οποίαν απολαμβάνουσιν υπό την αμφιλαρή σκιάν αυτής με τόσα προνόμια ελευθερίας, όσα δεν απολαμβάνει άλλο έθνος υποτελές και υποκείμενον. …
»Και δη γράφοντες εντελλόμεθα και παραγγέλομεν τη αρχιερωσύνη σου … να διακηρύξης την απάτην των ειρημένων κακοβούλων ανθρώπων και να καταρτίσης τους υπό την πνευματικήν προστασίαν σου Χριστιανούς εκάστης τάξεως εις την διατήρησιν του πιστού ρεαγιαλικίου και της άκρας υποταγής και δουλικής ευπειθείας προς αυτήν την θεόθεν εφ’ ημάς τεταγμένην κραταιάν βασιλείαν. …
»Ως παραβάται …, αφωρισμένοι υπάρχουσι και κατηραμένοι και ασυγχώρητοι και άλυτοι μετά θάνατον και τω αιωνίων υπόδικοι αναθέματι και τυμπανιαίοι … πατάξαι Κύριος αυτούς τω ψύχει, τω πυρετώ, τη ανεμοφθορία και τη ώχρα. Γεννηθήτω ο ουρανός, ο υπέρ την κεφαλήν αυτών χαλκούς, και η γη υπό τους πόδας αυτών σιδηρά … Επιπεσάτωσαν επί τας κεφαλάς αυτών κεραυνοί της θείας αγανακτήσεως. Είησαν τα κτήματα αυτών εις παντελή αφανισμόν και εις εξολόθρευσιν. Γεννηθήτωσαν τα τέκνα αυτών ορφανά και αι γυναίκες αυτών χήραι … Άγγελος Κυρίου καταδιώξαι αυτούς εν πυρίνη ρομφαία. … αωκα (1821) εν Μαρτίω» Υπεγράφη συνοδικώς επί της Αγίας Τραπέζης παρά της ημών μετριότητος και της μακαριότητός του και πάντων των αγίων αρχιερέων. Ο Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος αποφαίνεται, ο Ιεροσολύμων Πολύκαρμος συναποφαίνεται, ο Καισαρίας Ιωαννίκιος, Ο Ηρακελίας Μελέτιος, ο Κυζίκου Κωνσταντίνος, ο Νικομηθείας Αθανάσιος, ο Νικαίας Μελέτιος, ο Χαλκδόνος Γρηγόριος, ο Δέρκων Γρηγόριος, ο Θεσσαλονίκης Ιωσήφ κτλ. κτλ.».
Αυτή δε η νόησις του Χριστιανικού δόγματος ότι η δουλεία δεν βλάπτει καθόλου, εξηγεί γιατί γράφει ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων στην «Πατρική Διδασκαλία» του : «Εδώ όμως πάλιν, αγαπητοί χριστιανοί, πρέπει να ιδώμεν και να θαυμάσωμεν την άπειρον του Θεού προς ημάς αγάπην. Ιδέτε λαμπρότατα τι οικονόμησεν ο άπειρος εν ελέει και πάνσοφος ημών Κύριος, δια να φυλάξη και αύθις αλώβητον την αγίαν και ορθόδοξον πίστιν ημών των ευσεβών και να σώση τους πάντα. ΄Ηγειραν εκ του μηδενός την ισχυράν αυτήν βασιλείαν των Οθωμανών, αντί της των Ρωμαίων ημών βασίλείας, η οποία είχεν αρχίσει, τρόπον τινά, να χωλαίνει εις τα της ορθοδόξου πίστεως φρονήματα».
Η υποδούλωση των Ελλήνων λοιπόν από τον τύραννο Τούρκο ήταν θέλημα του Θεού, μία ευλογία έτσι ώστε ο Κύριος ημών να διαφυλάξη αλώβητον την ορθόδοξο πίστη μας. Η εκκλησία λοιπόν για να διασώση την Ορθόδοξο πίστη έγινε ταφόπλακα του Ελληνισμού και των Ελλήνων καθώς παρέδωσε το έθνος μας στον οθωμανικό ζυγό και βοήθησε ώστε να παραμείνη ο Λαός μας αμόρφωτος και δούλος, υποταγμένος στους Τούρκους. «Η δουλεία δεν βλάπτει».
Κατά την διάρκεια της Επαναστάσεως του 1821 η Ορθόδοξος Εκκλησία συγκρούσθηκε σφοδρά με τους επαναστάτες. Το όραμα της παλιγγενεσίας και αναδημιουργίας του Ελληνικού Έθνους κατά το κλασσικό πρότυπο ήταν εκ διαμέτρου αντίθετο με τις απόψεις και τα συμφέροντα της Εκκλησίας, όπως και ήταν εξ αρχής κατά τά Ρωμαιοβυζαντινά χρόνια.
Με αφορισμούς, απειλές και προδοσίες η Εκκλησία προσπαθούσε να ματαιώση το Ελληνικό Επαναστατικό κύμα, που από τις αρχές του δέκατου αιώνα εσάρωνε ολόκληρη την Χερσόνησο του Αίμου. Το 1805 ο Πατριάρχης Καλλίνικος εξαπέλυσε αφοριστική εγκύκλιο κατά των επαναστατών. Πολλοί δε ήρωες βρήκαν μαρτυρικό θάνατο εξ αιτίας της Εκκλησίας της Ελλάδας. Ας εξετάσουμε μαζί ορισμένα παραδείγματα δια να εννοήσουμε την αλήθεια, να καταλάβουμε πως συστηματικά η Ορθόδοξος Ελληνική Εκκλησία πρόδωσε πάμπολες φορές το Ελληνικό Έθνος.
Ο Ιωάννης Κολοκοτρώνης, ο μικρότερος αδελφός του Γέρου του Μοριά, και πέντε παληκάρια μαζί του, εις εκτέλεσιν της αφοριστικής εγκυκλίου του Πατριαρχείου σκοτώθηκαν από τους Τούρκους, την 1η Φεβρουαρίου του 1806 ύστερα από προδοσία των καλόγερων της Μονής «Παναγίας των Αιγυαλών» εις την οποίαν είχαν πάει οι ήρωες γυρεύοντας καταφύγιο. Οι Τούρκοι τους έκοψαν τα κεφάλια, τα έμπηξαν σε κοντάρια και τα περιέφεραν στην Δημητσάνα, το Ζυγοβύτσι και την Τρίπολη, όπου και τα κρέμασαν στον μεγάλο πλάτανο της πόλεως. Ο αδελφός του Ιωάννη Κολοκοτρώνη, ο Γέρος του Μοριά, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης μετά την άλωση της Τριπολιτσάς, έβαλε και έκοψαν τον πλάτανο αυτό «γιατί με αρκετό αίμα της γενιάς του ήταν ποτισμένος» όπως είπε.
Ο Κατσαντώνης (=ο Αετός της Ρούμελης) και ο αδελφός του Χασιώτης, μαζί με άλλα πέντε παληκάρια προδώθηκαν από τον καλόγερο Καρδερίνη εις εκτέλεσιν της αφοριστικής εγκυκλίου του Πατριαρχείου. 300 Τούρκοι τους επιτέθησαν. Τα 5 παληκάρια σκοτώθηκαν. Τα αδέλφια παραδόθηκαν στην Αλή Πασσά Ιωαννίνων, όπου και βρήκαν μαρτυρικό θάνατο, κατακρεουργήθηκαν.