ΒΡΑΒΕΙΑ Ι Π Ε Κ Τ Σ Ι.
(ή Ιπεχτσί ή όπως διάολο λέγεται και προφέρεται.)
*ΤΟ ΜΙΣΟΣ.*
Όσο υπάρχει ο πρόστυχος ο Έλληνας σ’ αυτό το κόσμο,
δεν βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου.
Σαν στέκομαι και τον κοιτάζω τον σκύλο,
δεν βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου,
χιλίων γκιαούρηδων τα κεφάλια δεν σβήνουν ένα μίσος.
Εκδίκηση να πάρω είναι ο μοναδικός μου στόχος,
σαν αναμετρηθώ στης μάχης το πεδίο.
Χιλίων γκιαούρηδων τα κεφάλια να κλαδέψω σε μια μέρα,
δεν βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου,
χιλίων γκιαούρηδων τα κεφάλια δεν σβήνουν ένα μίσος.
Τα κεφάλια τριάντα χιλιάδων να πολτοποιούσα,
Τα δόντια δέκα χιλιάδων με την τανάλια να έβγαζα,
Εκατό χιλιάδων τα πτώματα να σκορπούσα στις ρεματιές,
δεν βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου,
χιλίων γκιαούρηδων τα κεφάλια δεν σβήνουν ένα μίσος.
Ο κόσμος όλος ξέρει πόσο ανώτερος είναι ο Τούρκος
και πόση κακοήθεια φωλιάζει στο μυαλό του Έλληνα.
Πέντε χιλιάδων τα πτώματα να έκαιγα στους κλιβάνους,
δεν βγαίνει μα το θεό αυτό το μίσος από μέσα μου,
χιλίων γκιαούρηδων τα κεφάλια δεν σβήνουν ένα μίσος.
